Following Your Heart : Chapter 27

CHAPTER 27

( Shanea’s POV )

Nakauwi na sila sa resthouse pero hindi pa rin niya malapitan si Jed. Atat na atat na siyang kausapin ito dahil sa nabasa niyang text nito kanina. Pero paano niya ito malalapitan kung lagi nitong kasama ni Sofia?

Hapon na sila nakauwi mula sa pamamasyal. Umakyat siya sa kwarto nila. Tatlo ang kwarto sa resthouse. Sila nina Nadine at Jenny ang share. Sina Hiro, Jed at Mike. At ang isa ay kay Sofia.

Bubuksan na sana niya ang kwarto nila ng magbukas ang pintuan ng kabilang kwarto. Lumabas do’n si Jed. Anong ginagawa niya sa kwarto ni Sofia? Sabay na umakyat ang dalawa kanina. Anong ginawa niya do’n? Mapapalingon na sana ito sa kaniya ng buksan niya ang kwarto niya at mabilis na pumasok sa loob. Hawak niya ang dibdib niya ng mapasandal siya sa pintuan.

Bakit ba ako nagtago? Ano naman kung makita niya ko? Gusto ko nga siyang makausap diba? Parang gusto niyang kaltukan ang sarili niya. Eh, kasi naman. Ano bang ginawa niya sa kwarto ni Sofia?

Nanlalatang umupo siya sa sahig.

Nagtanong pa ko. Sila nga diba? Ano namang paki ko kung do’n siya nanggaling? Huminga siya ng malalim. Pero bakit ganito? Napahawak siya sa dibdib niya. Hindi pwede ‘tong nararamdaman ko ngayon. Ganito rin yung naramdaman ko ng makita ko sila kanina sa garden na magkatabi habang nakasandal si Sofia sa balikat ni Jed. Hindi ko dapat maramdaman ‘to.

Pinitik ko ng malakas ang noo ko. Aray!

Buti ‘yan ng magising ka. Naka-get-over ka na sa feelings mo kay, Jed. Matagal na matagal na. Kaya kung ano man ‘yang nararamdaman mo. Wala lang ‘yan. (inner self)

“Tama. Wala lang ‘to.”

Pero bakit parang ayaw sumang-ayon ng puso niya?

* * * * * * * *

Pag-baba niya sa sala, hindi niya mahagilap ang mga kasama niya. Lumabas siya. And there, she saw them. Busy ang mga ito. Oo nga pala. Magbo-bonfire sila maya-maya. Palubog na ang araw ng tingnan niya.

“Shasha!”

Lumapit siya kay Hiro. “Tinawag mo ba ko?”

“Ay, hindi. Sila ang tumawag sa’yo.”

Napangiti siya. “Wala ba kayong pagod?”

“Ikaw? Napagod ka ba?”

Umiling siya. “Hind, eh.”

“Gusto mong mapagod?”

“Ayaw. Eh, ikaw gusto mo?”

“Ayaw din.”

Napalingon siya sa mga kasama niya. “Where’s Mike?” Wala rin si Jed.

“Nandyan lang sa tabi-tabi.”

“Saang tabi?” Lumingon siya. “Wala naman, ah.”

Pinisil nito ang ilong niya. “Kumuha lang sila ng kahoy ni Jed dyan sa malapit.”

“Sa gubat?” Mapuno kasi, eh.

Lumingon ito sa tinitingnan niya. “Yap.”

“Wala bang multo dyan?”

“Mero’n.” mahinang sabi nito sa nakakatakot na boses.

Pinalo niya ang braso nito. “Wag mo nga kong takutin! Ikaw ang takutin ko dyan, eh!”

“Weh? Di naman ako takot.”

“Si Sofia?”

“Uyy... iniiba ang usapan. Natatakot na.”

“Hindi ako takot!” Binelatan niya ito at iniwan. Nilapitan niya sina Nadine at Jenny. “Yan talagang si Hiro, ang hilig manakot.” sabi niya sa mga ito.

“Kanina pa nga siya nagku-kuwento samin dito, Shanea.” sabi ni Jenny. “Pag mga ganitong lugar, may mga multo daw talagang naglilipana.”

“At ang gustong-gustong lapitan ng mga multo ay ang mga matatakutin na tao.” Si Hiro ‘yon na bigla na lang sumulpot sa likuran niya. Napatili tuloy siya ng wala sa oras.

“Ano ba!” Pinalo niya ito ng malakas sa braso nito. “Wag ka ngang manakot!” Tawa lang ito ng tawa. “Isusumbong kita sa ate mo! Akala mo, hah. Multuhin ka sana mamaya!” Iniwan niya ang mga ito at pumasok ng bahay. Naabutan niya si Sofia sa sala.

Nginitian siya nito. “Ikaw ba yung tumili?”

“Sorry.” Sabay peace sign. “Si Hiro kasi. Nangungulit.” Hindi niya sinabi ang tungkol sa multo. Nakakahiya. Ang laki-laki na niya takot pa siya sa multo.

“Okay lang. Madalas din akong kulitin nyan kahit sa phone. Siyanga pala, have you seen Jed? Nasa labas ba siya?”

Bakit ba ang hinhin niyang magsalita? Parang hindi ko kaya ang gano’n lalo pa at ang dami kong gustong sabihin.

“Wala siya sa labas, eh. Kasama ni Mike na naghanap ng kahoy para sa bonfire natin mamaya. Dyan lang daw sa malapit sabi ni Hiro.”

“Gano’n ba? May tumatawag kasi kaniya. Mukhang urgent dahil thrice ng tumatawag.” May hawak itong phone. Phone ni Jed. “Hahanapin ko na lang—” Napahawak ito sa ulo nito. Nilapitan niya ito.

“Okay ka lang?”

“Sumakit lang ang ulo ko. But I’m fine.”

“Are you sure?” Inalalayan niya itong umupo sa sofa. “Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang sa room mo. Ako na lang ang magbibigay kay Jed ng phone niya.”

“Okaylang ba?

“Oo naman.” No choice na ko nito. Makakausap ko si Jed mamaya. Hayyy...

“Thank you.”

Inabot nito ang phone sa kaniya. “Okay ka lang dito?”

“Yes.”

“Sige. Hanapin ko lang siya.” Lumabas na siya ng resthouse. Hindi siya napansin nina Hiro. Do’n siya sa garden sa likuran dumaan. Do’n siya tinuro ni Hiro kanina, eh.

At habang naglalakad. Tiningnan niya ang phone ni Jed. “Totoo ba talaga yung nabasang text ko na galing sa’yo? Ikaw ba talaga ang nag-text no’n?” She sighed. “Mas maganda sana kung sa personal mo na lang sabihin. Pero dahil ikaw si Jed. Alam kong hindi mo sasabihin sakin ‘yon. Pero hindi ba’t nakapag-sorry ka na sakin dati?”

Biglang nag-ring ang phone. May tumatawag. Napilitan siyang sagutin ‘yon.

“Jed, pare.”

“Sorry. This is not, Jed. Umalis lang kasi siya saglit. But I’m looking for him now.”

“You are?”

“Shanea. Kaibi...” She sighed. “Kaibigan niya.”

“Oh! Shanea!”

Kumunot ang noo niya. “Ahm, kilala mo ko? Gano’n na ba ko kasikat? Hindi naman ako artista, ah. Simpleng mamamayang Pilipino lang ako.”

Narinig niya itong natawa sa kabilang linya. Huh? May nakakatawa ba sa sinabi ko? “Jed’s talking about you. I’m his cousin slash business partner.” Kinukwento siya ni Jed dito?  “I’m Rovell.”

“Kinukwento niya ko sa’yo?”

Bigla itong napahinto sa kabilang linya. “Ooops! Me and my big mouth! Ang daldal ko talaga...” bulong nito na narinig naman niya. “Nakita mo na ba siya? Don’t tell him na may sinabi ako sa’yo, ah. Patay ako do’n.”

“Ano naman kung sabihin mo sakin? Bibitayin ka ba niya?”

“Ah, eh.. basta.”

“Bakit nga?”

Kahit hindi niya ito nakikita. Feeling niya, nagkakamot ito ng ulo. “Nakita mo na ba siya?”

Ayaw talaga nitong sabihin. Kahit siguro kulitin niya ito ng kulitin, hindi ito sasagot. Baka patayan pa siya nitong phone kapag nakulitan sa kaniya. “Hindi ko pa siya nakikita. Ikaw ba yung kanina pa tumatawag?”

“Yap. Na walang sumasagot. Pang-apat ko ng tawag ngayon.”

“Saglit lang, ah. Nasa gubat kasi ako.”

“Gubat?”

“Yap, yap. Kumuha kasi sila ng kahoy ng kasama namin.” Napahinto siya bigla. Lumingon siya sa paligid niya.

“Mamaya na lang kapag dumating na sila. Mawala ka pa dyan. Patay ako kay Jed nito. Hindi naman gano’n kaimportante ang sasabihin ko. Sadyang makulit lang ako kaya tawag ako ng tawag sa kaniya kanina.”

“Paano ako babalik?” Parang sarili niya ang tinatanong niya.

“Hah?”

“I think I’m lost.” Sa sobrang bilis ng paglalakad niya kanina at dahil nakatutok ang atensyon niya sa kausap niya. Hindi niya alam kung sa’n na siya nakarating.

“Naliligaw ka?”

“Parang gano’n na nga.” She sighed. “Naliligaw na talaga ako.” Nagsimula siyang maglakad pabalik.

“Bumalik ka sa pinanggalingan mo.”

“I don’t know where. Kausap kasi kita kaya hindi ko napansin yung nilalakaran ko.” Huminto siya sa paglalakad dahil feeling niya napapalayo lang siya. “Anong gagawin ko? Wala ng araw.”

“Dya.. ka lang... May... num..ber... asa...ma... mo...”

“Ano? Chappy ka.” Iniloud-speak niya ang phone at itinaas para makahanap ng signal. “Hello! Hello!”

“Num..ber ng ka..sama mo...”

“Number? Tatawagan mo sila? Hindi ko kabisado!”

“Dyan..kay...”

Tooot! Tooot! Tooot!

“Patay kang bata ka!” Naputol ang usapan nila. Tiningnan niya ang phone niya. Walang signal! Tiningnan niya ang phonebook ni Jed. At naghanap ng number ng kasama niya. Number ni Sofia ang nakita niya. Sinend niya ‘yon sa pinsan ni Jed. Pero laging failed. Naglakad siya habang nakataas ang kamay para maghanap ng signal.

“Mag-send ka, please. Kung ayaw mong maibato kita at hindi mo na makita ang amo mo. Maawa ka sakin. Madilim na. Ayokong—Yes!” Napatalon siya ng mag-send para lang mapatili ng may magliparang mga ibon sa taas ng mga puno. Napalunok siya. Naalala niya ang kwento ni Hiro kanina. Na may multo daw dito sa gubat. Mas lalo siyang napatili at nagtatatakbo. “Anak ng tinolang kalabaw!” Nadapa pa siya ng sumabit ang paa niya sa sobrang pagmamadali. Bumangon agad siya na sinabayan niya ng takbo. Naiwan pa niya ang isa niyang tsinelas. Napahinto siya at saglit na nilingon ang tsinelas niya. “Bibili na lang ako ng bago! Dyan ka na!” Na sinabayan niya ang takbo habang sumisagaw ng, “Walang multo! Wala!”

* * *

>>>CHAPTER 28 HERE