Before I Die,Cupcake: Chapter 10

Chapter 10

*One way or another I gonna find ya’ I’m gonna getcha,getcha,getcha,getcha

One way or another I gonna win ya’ I’m gonna getcha,getcha,getcha,getcha

One way or another I gonna see ya’ I’m gonna metcha,metcha,metcha,metcha

One day maybe next week I gonna see ya’ I’m gonna metcha,metcha,metcha,metcha*

Nagpa-piano ako nang biglang tumunog ang android phone ko. Si Lauren napatawag. Tumigil ako para sagutin siya habang nakakunot ang noo. Ano naman kaya ang problema?

“Whats up?”tinatamad kong usal.

“May problema si Camilla ngayon kaya kailangan niya ang tulong mo.”lahad niya.

“Ano naman ba yan?”kinamot ko ang noo.

Umungol siya. “Bawal ang tamad ngayon. It’s an emergency. C’mon pumunta ka ngayon din sa HQ natin.”gagad niya saka pinatay ang phone.

“Wait~”Tss..binaba ko ang phone. Tumayo. Umakyat sa itaas. Magpapalit ng damit panglakad. Fifteen minutes ang palugit ko. Tila whirlwind lang. muntik ko na nga makalimutan ang purse ko. Andoon pa naman ang wallet at android phone ko.

Pagdating naming sa headquarter. Starbucks coffeshop,ang ginawa naming HQ sa tuwing walang magawa,may personal matters at kung gusto ng free wifi. Bahagi na ito ng buhay ng tatlong lukaret.

I realize,nauna akong nakarating sa HQ. Langya , minamadali nila ako pero wala pa sila. Um-order muna ako ng kape bago pumwesto sa pinakasulok ng establishment. Tignan lang natin kung mahanap nila. Maya-maya,dinukot ko ang phone sa purse ko. I unlock it. Connect to the internet. Open the instagram at in-upload ang picture ko kanina habang nagpa-piano ako. New hobby ko ngayong huminto sa pag-aaral at para di mabagot sa kahihintay sa pagsapit ng june. Babalik ako bilang third year high school. Kung di sana ako na-comma 4th year na ko. Not a problem atleast I meet my man of my dreams kaso wala siya sa Philippines.

Kamusta na kaya siya?

Naalala niya pa kaya ako?

Gwapo pa rin ba siya?

Nangalumbaba ako. Bakit nadapo kay Zayn ang isipan ko? Baka nasubsub na iyon sa lupa sa sobrang pagiisip ko sa kanya. Kawawa naman. I pout.

Humuni ang phone ko. One way or another by One Direction ang ringtone. Sa intro pa lang ni Harry styles. Sinagot ko na.

“Hello! Who’s this?”medyo matigas ang dila ko. Hindi ko kasi kilala ang number ng caller. Spammer naman ba? Marami na sila sa blocklist ko eh. Mga walang magawa sa buhay. Denidemonyo nila ang inbox ko.

“Please stand up.”aba,inuutasan ako ng bruhang pamilyar ang boses . narinig ko yan minsan eh kaso di ko na maalala kung kalian iyon.

I grimace. “Sino ka ba? Bakit naman ako susunod sayo? Baka mamaya kidnapper ka pala.”

Bumungisngis siya sa kabalang linya. Tila may kasama siyang babae rin. “kalungkot naman. Di mo na ko naalala.”

“Sorry ha di~”sa utos ni Jesus. Tumayo ako. Bitbit ang kape.

Avalanche came rushing to my back. Maybe it is a feeling of surprise. I wince. I can’t believe what I’ve seen. Nagpapa-epic lang. Namilog ang mga mata ko. Sino ba nakita ko?

Si PRICILLA THE GREAT. Este si Pricilla Marie Guintabano,ang bestfriend ko na pumanhik sa Germany. Andito sa HQ kasama ang dalawa pang lukaret naming bestfriends. She surprises me. I hate her. I’m just kidding.

Hindi mapapantayan ng kahit anong yaman ang happiness ko. After a very,very long years,we meet again.

“Oh! Pricilla!”usal ko na tinutop ang bibig. Gusto kong tumakbo para yakapin siya ng mahigpit at tadtaran siya ng kurot sa pisngi na palagi kung ginagawa noong bata pa kami. I want to cry. I want to laugh. I want you back,I want you back. Laugh out loud sa utak. Kinanta ko na ang want you back ni Cher Llyod eh.

Pero tumambling ako…

(Hindi literal na tumambling). Hindi ko kasi namalayan na kumilos ako kaya may nabangga akong lalaki at natapuna ko pa ng kape. Sa dibdib niya mismo. Alleluyah! Ang laki kong tanga. Amen. I grit my teeth on that great embarrassment. I want to dessaparate. Gaya ng ginagawa ni Harry potter kaso di pwede, I’m not a witch.

Na carried away ako eh kaya matagal akong naka-recover. I quiver when he clench his cold hand on my chin.

“Why the little people makes an embarrassing things always?.”he muttered coldly.

He calls me a little. Such an insult. Pwee. Sa ganitong height na 5’ 2”. Maliit pa. mataas na kaya ito sa Pinas. Porque matangkad ka na. halos descendent ka nga ni Goliath eh.

Bakit ba ako naghihimutok sa kanya?

Kinuha niya ang daliri sa baba ko.

“I’m sorry. I don’t mean to~”

He raise his hand. “Not a problem. Sadyang tanga ka lang.” he grinned at me. Ngiting plastic iyon. Di niya lang pinapakitang galit siya pero galit talaga siya. Sa spark pa lang ng mata niya. Obvious na.

Nakaka-offebd yang sinabi niya. Kung di ka lang pogi. Sinabunutan ko na ang blonde hair mo at sinuntok ko na ang matangos mong ilong. Kaso dilekado,malalaki ang bicep niya. Isang sakal lang ako.

Teka,I remember him. Siya yong muntik akong binangga ng mamahaling kotse niya. I shot him an evil look. Nagbago rin ang ekspresyon niya. Pareho kaming mukhang galit.

“You!”I snorted.

Tinutok ko pa ang daliri sa kanya. Ngayon ko lang napansin na nakatitig lahat ng tao sa amin.

Tinaas niya ang dalawang kamay. Pareho ng isang criminal na sumusuko. “Why?”he said.

“Wala.”I trail off then looked at the floor. Ano ba? Bakit di ko kayang isiwalat iyon?

“Naalala ko na.”oh diba. “ikaw iyong nangaway sa akin sa village. But forget it. That’s not important to me.”

I crossed my arm. Pinawawala ang hiya. “Okay. Fine. Whatever.”tinalikuran ko siya.

Sinalubong ako ng tatlo. Sinabi kong wala iyon. Kalimutan na nila. Niyakap ko si Pricilla. Nagkwentuhan kami. Sinabi ang rason kaya naparito siya.tss.. nabalitaan niyang nadisgrasya ako kaya agara siyang umuwi para alamin ang kalagayan ko. Nakahinga siya ng maluwag nang Makita at makausap muli ako. Iyan ang tunay na bestfriend,nagaalala.

I found myself at the mall on the next day. Pupunta sa supermarket oara bumili ng ingredients ng cupcake. Magluluto ako para sa ihahanda mamayang gabi. May pajama party kami sa bahay. Doon matutulog ang tatlo kong bestfriends.

Pumipili ako ng flavorings ng mapansin  si Perrie,kipit ang basket at abala sa kakadaldal sa phone niya. Sino kaya kausap niya? Let me know. Alam kong nililigawan siya dati ni Zayn. Malamang may contact pa rin sila. Sinundan ko siya papunta sa displayhan ng fruit cocktails. Nakatalikod siya kaya di niya mapapansin. Kunwari pumipili ako rito.

“Zayn.”tumayo kaagad tenga ko. “Ano ba favorite ni Josephine? Share mo naman sa akin para di ako mahirapan kung sakaling magkikita kami.”

Ang landi ng boses niya. Yeh! Si Zayn nga ang kausap niya. Sarap i-snatch phone niya para ako naman ang kumausap sa kanya. Umismid ako. Narinig kong tumawa siya. Ang landi.

“Okay babe. I love you so much. Bye.Mwuaah!”

It hurts me a little when I heard that. What is the meaning of that? Sila na? as in? magGF/BF na? Nooo! Sumigaw ang utak ko. Ang sakit eh. Kawawa ang puso ko. Umaasa ako eh. Andito pa ako Zayn. Totoong nagmamahal sayo. Umiyak ako at binitawan ang lata. Napalundag si Perrie pero di ako nakilala kasi kaagada kong umalis. Malamang disgusted iyon. Mas disgusted ako. Nanakawin ko kaya cellphone niya. Gusto kung tanungin si Zayn! Bakit? Bakit siya pa? sana ako na lang.

Tumungo ako counter para bayaran na ito. Pinahid ko ang luha gamit ang kamay. Pero alam kong namumula tong ilong ko. Halatang umiyak ako. Pagkalabas. Iniwan ko muna sa baggage counter ang cellophane. Punta ako sa itaas. Palipasin ang heartache. Hahanap kaya akong giveaways sa mga kaibigan ko. Better ang bracelets. Pagkarating sa second floor. Huminto ako sa jewelry shop. Pumili ng di masydong mamahalin.

Napansin ko ang lalaking tinapunan ko ng  kape kahapon sa HQ. mas gwapo siya ngayon sa sout na red collar shirt. I ignore him. Mas pinili kong tumingin ng bibilhin ko. Pinatong ko sng purse ko sa gilid ng mga alahas. Kaya muntik ko naman makalimutan ulit dahil nawili ako.

“Miss magkano to?”tanong ko saleslady na pinakita sa kanya ang silver bracelet.

“550 maam.”maagap niyang sagot.

“Okay. Tatlo nito miss.”binigay ko sa kanya para mabayaran na. kinuha ko ang purse at dinukot ang wallet. Pagkatapos ko magbayad,tila nakasunod ang mg mata nila sa akin. Anong problema ng mga ito? Hindi ako paranoid para magfeeling maganda.

“Bakit miss?”tanong ko na nakataas ang kilay.

“Excuse me,Can I check your purse?”magalang niyang tanong. Binigay ko sa kanya ang purse ko. Teka,napansin ko sa pheriperal vision ko ang lalaking nasangga ko kahapon. Andito pa rin,naka-evil smirk.

“May kinuha po kayong bracelet.”sabi niya na pinakita pa sa akin ang gold bracelet. Nanlaki ang mata ko at biglang naghimutok sa lalaking di kalayuan sa akin.  Pakunwa-kunwari pa siyang namimili dyan pero tila involve sa frame up  na ‘to.

“Huwaaaaaaaaaaaaat? Bakit pa ako mag sa-shoplifting kung kayak o naman bilhin yan? Teka,miss mo kong pagbintangan.”

“Kitang-kita na po naming na kinuha niyo to. Kailangan niyo pong sumama sa amin kung ayaw niyong kaladkarin ng guard.”

Tila iiyak ako. Ina-accuse ako sa kasalanang di ko ginawa.

“Kahit kailan miss di ko magagawa yan. Pwede ba!”desperada na ko.

“Wag nap o kayo magkaila maam. Mamahalin po yang kinuha niyo.”

“I’m not guilty. Sige nga,tignan niyo sa cctv camera niyo kung ako ang kumuha.”bumubuo na ang pawis sa noo ko.

“Excuse me.”sabi ng lalaki sabay akbay sa akin. “Hindi po yan kinuha ng girlfriend ko. Hmm.. bayaran ko na lang para walang away.”

Ang kumag na to. Anong karapatan niya para akbayan ako. Gusto niyang ba kalmutin ko ang mukha niya na parang pusa.

“Bitawan mo ko.”mahina kong singhal.

“Sumunod ka nalang.”tugon niya na hinigpitan ang paghawak sa braso ko.

“Magkano bay an miss?”tanong niya sa sales lady.

“1,500 ho.”

“okay.”binitawan niya ko para dukutin ang wallet. Sinubukan kong tumakbo pero mabilis niyang hinablot ang braso ko. oh,wala na kong kawala. Akala niya sa akin,pusa lang. hinahablot lang.

“Saan ka pupunta? Di pa tayo tapos.”anas niya. Sumalpok ang kilay ko.

_____________

Matapos ang pagbili ng bracelet. Hinatak niya ko pababa. Tumungo kami sa food court para

bumili ng teriyaki. Eee, I don’t eat Japanese foods. Putek,tingin niya sa akin. Pusa talaga na

hinahatak kahit saan. Napupuno na ko. ah! Muntik ko ng makalimutan. Tinawag niya kong

girlfriend kanina. Kapal niya. Siya,boyfriend ko yuck! Walang papalit kay Zayn sa puso ko.

“Kainin mo na.”utos niya na nilagay sa kamay ko ang plastic cup. “Ano gusto mo pa~”

Tinakpan ko ang bunganga niya. “Ikaw ba ang nag-trick sa akin?”I snorted. “Why are you treated me like this?”

“pers..”tinggal niya ang kamay ko. “Frist, I want to know your name and Second,ito ang ginagawa ko kapag may nagugustuhan ako.”

Pwes! Ikaw di ko gusto! Ulan,paki-wash out nga ang isang to!

“paatakihin mo muna sa puso at patatabain?”I shrugged.

Ngumisi siya. “Not cool!”I thumbs down.

“Yah! Not cool but so hot.”he gives me a tantalizing gaze. Shet! Pinalilito mo ko.

“So funny. Ang corny. I-am-al-li-son-jo-hen-son. Oh, are you happy?”

“Pakiulit nga.”

“I AM ALLISON JOHENSON!!”sigaw ko. kinuha niya ang teriyaki sa kamay ko para ilagay sa bunganga ko.

“Hindi ako bingi.”pumalatak siya. “Para kang bata.”

“Warp! Rwap!”para na kong Chihuahua.

“Tumahimik ka na nga dyan. Kumain ka na lang.”nagpatinuna siya.

“Hoy! Sino ka bung hwarpak kuh!?”puno ang bibig ko eh. Di ko pa nalamon ng tuluyan. Kabwesit lang.

Huminto siya para lingunin ako. “Sa ikakatahimik ng kaluluwa mo.”she lean on me closer. I remember Zayn on the way he looks at me. He reminds me on him. Kaya ito tila tutulo ang luha ko. “I’m Phyllis Jake Howard.”

Natigilan ako. Hinyaan siyang umalis sa harap ko.

“Ikaw pala si Payless? Ganda ng name mo ha. Parang brand ng isang noodles.”asar ko matapos lamunin ang teriyaki at hinabol siya.

“I preferred to call me Jake.”seryosong aniya. Tuloy-tuloy pa rin ang lakad. Ang bilis humakbang ng kapre na ‘to.

“Gusto ko Payless.”suplada kong sagot.

Huminto siya kaya halos mautog ako sa dibdib niya. “Ano ba wag ka nang pabigla-bigla.”

“Hindi Payless ang pronunciation ng pangalan ko. kundi Phi-les.”naasar niyang pagko-correct. “Ang kulit mo para kang bata.”

“Bata pa kaya ako. I’m 15 noh?”

“Okay fine. Whatever.”tumalikod siya ulit. Nakita ko ang baggage counter. Kunin ko muna ang pinamili ko.

“Ikaw ang .. basta. Mauna kana. Okay fine whatever.”lumihis ako para lumiko papunta sa baggage counter. Napatawa ako sa utak. Binigay ko ang number sa nagbabantay. Kaagad niya namang inabot sa akin.

“Gusto mo hatid na kita?”

Nagulat ako sa pagsulpot niya sa harap ko. “Anak ng kapre!”sigaw ko.

Tinaas niya ang kilay. “Kapre?”

“Wala! Nanggugulat ka kasi eh.”nagpatiuna siya.

Inaagaw niya ang binibitbit ko. “Ano ba, kaya ko naman eh.”tanggi ko.

“Ihahatid na kita. Tignan mo tila uulan.”

“Oo uulan. Hayaan mo na akong umuwi mag-isa.”

“Di pwede. Sumabay ka sa akin.”

“Ano ba pyellis!”I’m having trouble to pronounce his name. sorry.

“Jake nalang okay.”sabi niya na kinuha ang pinamili ko. madilim na nga ang langit. Wala pa akong payong. Okay no choice. Sasama na ko sayo. Ang haba ng hair ko eh noh. Sasama ako kay kapre!

Giniya niya ko sa Honda crv niya. Bago naman to ah. Noong isang porsche. Multi-millioner siguro.

“teka.”sabi niya pagkaupo ko sa passenger seat. Siya ang nagfasten ng seatbelt ko. ang gentleman. 

“Ilan taon ka na?”tanong ko.

Ngumit siya ng pinandar ang sasakyan.

“Bakit?”

“Wala. Gusto ko lang malaman.”

“hmm.”

“Sige di nalang ako magtatanong.”tumingon ako sa bintana.

“Seventeen.’sagot niya malipas ang 5 seconds.

“Wee?”bumaling ako sa kanya.

“Bakit?”

“Wala.”

Tumawa siya. “Ang kulet mo.”

“Matagal na.” I shrugged.

Bumagsak na nga ang malakas na ulan mula sa kalangitan. Pareho kaming tahimik matapos kong sabihin kung taga-saan ako sa manila. Mahaba-haba ang byahe. Malapit lang naman ah. Ahh! Ma-traffic kasi eh.

“Sige ditto lang ako.”sabi ko ng bumaba sa sasakyan niya. Tumila na ang ulan.

Inabot niya sa akin ang cellophane. “Muntik mo nang makalimutan.”

Ang tanga ko. “Salamat ha.”

“Nice to meet you Allie. Sana magkita pa tayo.”sabi niya.

“Nice to meet you too! Payless!”tawa lang ako. Di ko pa rin natatama ang pronouncation ko sa name niya.

“Jake na lang tawag mo sa akin or its up to you.”ngumit siya.

“Oh sure. Sige mauna ka na. Gumagabi na eh.”yah! violet na ang sky. Walang orange sun dahil umulan.

“Sige.”

Umalis na ang sasakyan niya. Pumasok na ko sa bahay pero sinalubong ako ni Mama na may nagsususpetsang tingin.

“Ginabi ka ate. Diba may pajama party kayo?”

“Oo nga ho. Naku po,muntik ko ng kalimutan ang cupcakes.”dumeretso kaagad ako sa kusina. Sinuot ang apron at hair net.

“Hmm.. sino yong humatid sayo?”tanong ni mama na nakasandal sa pintuan.

“Hihihi..new friend ko po.”

“Lalaki?”

I nodded.

“Eh si Zayn. Saan na ba yon? Bakit di dumadalaw dito?” ang alam kasi ni Mama boyfriend ko si Zayn. Mabuti ngayon niya lang napansin na wala si Zayn.

“Ah..eh! break na po kami.”rason ko.

“Mabait na bata yon. Todo bantay yon sayo noon eh.”

“Oo nga ho eh. Kaso nong malaman kong tumulak sila sa Pakistan. Di na po kami nagkaroon ng contact kaya I declare na wala na kami. Di ko na alam kong babalik pa siya eh.”

Lumungkot si Mama. “Syang bagay pa naman kayo.”

“Wee?”I burst out loud. Tumawa ako ng tumawa.

Namilog ang mata ni Mama. “Bakit?”

“Itatawa ko na lang ho. Kasi hirap paniwalaan eh.”sige patuloy mo lang allison. Malamang nakasubsub na si Zayn sa semento sa oras na to. Siya ang topic mo eh.

A/N:Last update ko po,,baka matagalan bago masundan..ito panghuling story ko sa blog eh baka magpaalam na ako. ung totoo..  OJT lang po ako sa boracay. Sorry Unnie Aegyo baka aalis ako rito maybe.. hmm.. kung maaprove ang manuscript ko sa publishing company :)

>>>CHAPTER 11 HERE