Following Your Heart : Chapter 12

CHAPTER 12

( Jed’s POV )

“Kamusta naman sina Melba?” tanong ng lola ni Shanea. Mama niya ang tinutukoy nito. Kararating lang nila at kabibigay lang din niya ng pasalubong sa lola’t lolo nito. Nasa sala sila.

“Okay naman po. Busy po sila ni papa sa negosyo. May mga chain of restaurants po kami sa States.”

Nung nasa States pa siya, tumutulong siya sa pagsusupervise ng mga negosyo nila. Papa pa din niya ang namamahala. May iba siyang plano sa buhay niya. At alam naman ‘yon ng papa niya. Bata pa naman siya kay pinagbigyan siya nito. Pero darating ang araw na ipapamahala na din daw sa kaniya ng papa niya ang mga negosyo nila. Mahirap talaga kapag mag-isang anak ka lang.

“Kaya pala ang ikaw lang ang umuwi, iho. Ang tagal mo ding nawala, ah. Hindi katulad dati na kahit sa loob ng isang taon, nadadalaw ka dito kahit na nasa Bulacan pa kayo nakatira.” sabi ng lolo ni Shanea.

“Oo nga po. Medyo naging busy lang po kaya ngayon lang nakauwi.” Naging busy lang talaga siya sa pagtulong sa magulang niya sa pagpapalago ng negosyo nila.

Bago sila nag-migrate sa States ng parents niya, may negosyo talaga sila dito sa Pilipinas. Chain of restaurants din. Kasosyo ng papa niya ang nag-iisang kapatid nito na lalaki. Matagal na talagang balak ng papa niya na after niyang grumaduate ng college, magmimigrate na sila sa States. At ang kapatid nito ang mamamahala ng negosyo ng mga ito dito sa Pilipinas. At magtatayo ang papa niya sa States. Natupad lang ‘yon three years ago ng tuluyan nga silang mag-migrate sa States.

Madami pa silang napagkwentuhan ng lolo’t lola ni Shanea. Habang si Shanea, ayun nakatutok ang atensyon sa pinapanood nito. Hindi man lang nakikisali sa kanila. Mukhang hanggang ngayon, wala pa din ito sa mood at mukhang naiinis pa din sa kaniya. At naninibago siya. Hindi naman ito gano’n dati. Sabagay, mukhang madami ng nagbago dito. Mali ang sinabi niya kanina na hindi ito nagbago. She had changed a lot. Hindi man niya masabi kung ano ang mga ‘yon, ramdam niyang may nagbago dito. Pero ang pagiging madaldal at masiyahin nito, andyan pa din.

He should be happy right now, right? Pero bakit parang he felt...sad? Tama ba ang desisyon niya? He sighed. Habang lihim niyang pinagmamasdan niya ngayon si Shanea. A big part of him say yes, that he made the right decision. But some part of him say no.

Iniwas niya ang tingin kay Shanea ng bigla itong mapatingin sa kaniya. At inirapan siya. Napangiting napailing na lang siya. Naalala niya ang nangyari kanina.

“Three years tapos chocolates lang yung pasalubong mo sa kin?!” reklamo nito ng binigay niya dito ang pasalubong niya ng makarating sila sa bahay niya.

“Favorite mo ‘yan diba?”

“Hindi ko ‘to favorite!”

“Edi akin na.” Babawiin na sana niya ang chocolates na hawak nito.

“Binigay mo na ‘to tapos babawiin mo, siguro napilitan ka lang ibigay ‘to sakin! Nakakatampo ka talaga! Tara na nga, anong petsa na, hinihintay na ko nina lola!” Nagmartsang lumabas ito ng bahay niya.

 Napapailing na sumunod siya dito habang bitbit ang pasalubong niya sa lolo’t lola nito. “Kung alam mo lang, Shanea. Kung alam mo lang.”

At iyon siguro ang pinagsisintir nito ngayon.

“Lolo, lola, mauuna—” Napahinto siya dahil nakangiting pinagmamasdan siya ng mga ito ng ibaling niya ang atensyon dito. At may kakaiba sa mga ngiti ng mga ito. Para bang may ginawa siyang mali o kakaiba na hindi niya alam. He cleared his throat.

“Uuwi ka na ba, iho?” tanong ni lola.

“Opo, magpapaalam na po ko.” Tumayo na siya.

“Apo, ihatid mo sa labas si Jed. Ano bang pinapanood mo at kanina pa tahimik diyan? Hindi ka man lang nakisali sa usapan namen. Hindi mo ba na-miss si Jed? Hindi ba’t close kayo dati at para kang aninong panay ang sunod sa kaniya?”

Pinigilan niyang mapangiti ng masamid si Shanea sa sinabi ng lola nito. Halatang sa lola nito ito nagmana ng kadaldalan nito.

* * * * * * * *

( Shanea’s POV )

Pagdating nila ng bahay nila kanina, binuksan niya agad ang tv. Hinayaan niya ang grandparents niyang makipagkwentuhan kay Jed. Kung akala ng mga ito na nasa pinapanood niya ang atensyon niya, nagkakamali sila. Pilit man niyang itutok ang atensyon niya sa pinapanood niya, hindi naman niya magawa dahil bawat sabihin ni Jed naririnig niya.

Tungkol sa magulang nito, tungkol sa negosyo ng mga ito. Lahat-lahat. Pero sa lahat ng ‘yon, hindi man lang nasagot ang mga tanong niya. Dahil hindi naman natanong ng grandparents niya kung bakit naisipan nitong umuwi ng Pilipinas. Argh!

Napalingon siya sa gawi ni Jed ng maramdaman niyang may nakatingin sa kaniya. Hindi niya alam kung bakit ito agad ang napagbintangan niyang nakatingin sa kaniya. Alangan namang lolo’t lola niya? Inirapan niya si Jed.

Nakakainis naman kasi ‘to! Chocolates ba naman ang pasalubong sa kaniya! Three years tapos chocolate lang! Although favorite nga niya ang chocolate, pero bakit chocolate lang?

Maya-maya ay nadinig niyang nagpaalam na si Jed. Hindi siya kumibo pero nagulat siya sa sinabi ng lola niya. Hindi lang nagulat, nasamid pa siya.

 “Apo, ihatid mo sa labas si Jed. Ano bang pinapanood mo at kanina pa tahimik diyan? Hindi ka man lang nakisali sa usapan namen. Hindi mo ba na-miss si Jed? Hindi ba’t close kayo dati at para kang aninong panay ang sunod sa kaniya?”

Nagmana siya ng kadaldalan sa lola niya. At bago pa nito ibalik ang nakaraan, tumayo na siya at hinila si Jed palabas ng bahay.

“Sige po.” paalam ni Jed habang hila niya palabas.

Pero bago sila tuluyang makalabas ng bahay nadinig pa niyang tinawag siya ng lola niya. “Apo!”

Nasa tapat na sila ng gate ni Jed. “Ingat ka.” Kinuha niya ang susi ng motor niya sa bulsa niya. “Hiramin mo muna.”

Umiling ito. “Magpe-pedicab na lang ako.” Uso pa din kasi sa kanila ngayon ang pedicab.

“Bahala ka.” Ibinulsa niya uli ang susi. Saglit na kumunot ang noo ni Jed pero maya-maya ay ngumiti na din ito. May kota ba ‘to ng ngiti ngayong araw kaya madalas niyang makitang ngumingiti ‘to?

“Shanea...”

“Bakit?”

Umiling lang ito.

“Bakit nga?”

“You want to know?”

“Kung ayaw mong sabihin okay lang.”

“Kulitin mo muna ko bago ko sabihin.”

Kumunot ang noo niya. “Wala naman akong sinabing gusto kong malaman.”

“Kaya nga kulitin mo muna ko bago ko sabihin sayo.”

Hinawakan niya ang noo ni Jed. Mukhang wala naman itong sakit. “Okay ka lang ba? Diba kahapon ka pa dumating? Mukhang may jet lag ka pa ata until now kaya ang kulit mo.”

Hinawakan nito ang kamay niyang nasa noo nito. “Okay lang ako.”

Binawi niya agad ang kamay niyang hawak nito pero ayaw naman nitong bitawan. Kaya ang ginawa niya, pinitik ng malaya niyang kamay ang ilong nito. Prente, binitiwan nito ang kamay niya.

“Aray, ah.”

“Yang ba ang epekto ng America sa’yo? Ang kulit mo ngayon, ah.”

He grinned. “Of course not!”

Inirapan niya ‘to.

“Ang sungit mo talaga ngayon, Mero’n ka ba?”

“Hmp! Ewan ko sa’yo! Ingat sila sayo pag-uwi mo.” Tinalikuran na niya ito.

“Shanea!”

Naiinis na nilingon niya ito. Nakakamot ito ng ulo habang tabingi ang ngiting nakatingin sa kaniya.

“May sasabihin ka pa ba?”

“Ano...”

“Anong ano?!” Nakakainis talaga ‘to, ah. “Diyan ka na nga!” Tuluyan na siyang pumasok ng bahay nila.

Wala na sa sala ang lolo’t lola niya. Dumeretso siya sa cr para umihi. Kaya laking gulat niya ng malaman niyang...

“Syete! Mero’n ako!”

Hindi naman sa ayaw niyang magkaro’n siya. May tagos na kaya yung short niya! At kaya siguro siya tinawag ni Jed kanina kasi nakita nitong may tagos siya! Nakakahiya! Kadalaga niyang tao!

Eh, kasi naman irregular ang cycle niya. Hindi pa siya yung tipong sakitin ng puson bago magkaro’n.

At kaya siguro ganito ang mood niyang hindi niya maintindihan dahil ang dali niyang mainis kay Jed kasi mer’on pala siya. Pero ang menstrual cycle nga ba ang dahilan ng pagsusungit niya ngayon?

* * * * * * * *

Alas singko ng hapon.

Alam ninyo ang ginagawa niya? Nasa highway siya at nagda-drive ng dearest motor niya. Tinext siya ni Aeroll kanina na kung pwede siyang sumunod sa mga ito. Nagpunta ito kasama si Princess sa kamang-anak nila, sa side ng kapatid na lalaki ng lolo niyang si Remedio Montelagro. Nakapunta na siya kahapon don kasama ang kuya Harold niya, si ate Cath at ang lolo Remedio at lola Remedia niya.

Forty-five minutes ang byahe papunta don. Pero dahil nakamotor siya, aabutin lang ng thirty minutes sa kaniya ‘yon.

Nag-overtake siya sa isang jeep na kung makapagpatakbo parang karo ng patay. Nakakainis pa naman ang mga gano’ng magpatakbo. Ang bagal!

Malapit na siya sa pupuntahan niya ng may madaanan siyang restaurant. Nakaramdam siya ng gutom kaya nag-u-turn siya at bumalik sa restaurant na nakita niya. Magte-take-out din siya.

Inabot pa siya ng twenty minutes sa restaurant, fifteen minutes siyang kumain at five minutes siyang nagpahinga.

Nasa kalsada na uli siya ng may madaanan siyang bakery shop. Huminto uli siya para bumili ng ibibigay sa tatlong cute niyang pamangkin. Syempre san pa ba magmamana ng ka-cutan kundi sa kaniya. Wahehe.

At sa halip na thirty minutes ay nandon na siya sa pupuntahan niya, inabot pa siya ng mahigit pa sa isang oras dahil sa mga stop over niya. May nadaanan pa kasi siyang souveneir shop kanina kaya napahinto uli siya.

Nag-doorbell siya ng makarating sa bahay. Nagtago siya sa gilid ng gate at hinintay ang magbubukas. Alam niyang si Aeroll ang magbubukas niyon kaya gugulatin niya. Hula lang naman niya.

Nang magbukas ang gate ay sinabayan niya ng labas sa pinagtataguan niya. “Bulaga!!” Hindi man lang nagulat yung taong bumungad sa kaniya.

“What took you so long?! Kanina pa ko dito!” Magkasalubong ang mga kilay nito.

* * *

>>> CHAPTER 13 HERE