My First Kiss at the Eiffel Tower: Episode 7

Author’s POV:

[AN: Ako po ay………………………………….tinatamad magsulat ng POV ni Zev! Bwahahaha :-p]

Narinig ni Zev ang lakas ng palakpakan ng mga tao sa loob ng building. Nasa sulok parin sya. Tahimik na nakaupo sa semento. (Parang pulubi lang nu? Pero gwapong pulubi! ^_^)

He leaned his back on the wall. He slightly curved his knees while tapping his right foot on the ground.

“Good thing winter is not included in this country’s seasons.” He mumbled.

Ilang sandali pa ay may narinig syang musika na kakaiba sa kanyang pandinig. Pinakinggan nya iyong mabuti.

“♫ Sana ngayong pasko ay maalala mo parin ako…hinahanap-hanap pag-ibig mo…♫”

“Wait…that song sounds acoustic! Yeah it’s acoustic!” He smiled but he suddenly frowned afterwards.

That song seemed so sad and you could see a little disgust in his frowned face. He did not understand the lyrics of the song and it made him felt uneasy and bored.

Pero nagtaka sya bigla sa sarili nya nung nag-umpisa syang magkaroon ng interes. Hindi sa kanta…

Kundi sa boses ng kumanta.

Isang babaeng tila dinuduyan ka sa isang paraisong puno ng mga anghel kung pakikinggan mo ang boses na iyon. That made him to decide to get up and~

“Oh la! Peut-être que je devrais regarder cette fille!" (Maybe I should watch that girl!) Sabi nya sa sarili saka agad na tumayo mula sa kinauupuan nya.

Naglakad sya patungong entrance gate na hila-hila ang maleta nya. Nakita nya ang guard at agad na syang nagtanong dito.

“Ahm excuse me. Are outsiders allowed to watch the party?” He asked, hoping to receive a positive respond.

“No sir. Pasensya na po.” Sabi ng guard.

Of course the ‘no’ word was enough for him to comprehend that outsiders were not allowed to enter.

Kaya tumalikod na lang sya at naglakad pabalik dun sa sulok.

“Aissshh!” He sighed with boredom.

“♫ Sa araw ng pasko….♫” The song ended with a loud applause.

>.< Mukha nya yan!

Wala syang nagawa kaya umupo na lang ulit. Napakamot sya sa ulo nya saka nag-yawned. Obviously, bored na talaga sya pero kailangan nyang maghintay hanggang sa matapos ang party. Kailangan nyang hintayin yung babaeng nakausap nya kanina dahil nangako naman yun na tutulungan sya at ihatid sa isang malapit na hotel. Nakaramdam na sya ng antok kaya iniyuko nya ang kanyang ulo at ipinatong sa kaliwang kamay habang nakapatong ito sa tuhod nya.

(Cassy’s POV)

“♫ Sa araw ng pasko….♫” Saka nginitian ko ang mga audience pagkatapos ng kanta. “Thank you!” Palakpakan naman silang lahat.

Itong si Andrew naman ay talagang pa-impress sakin. Akalain mo, sya lang nag-standing ovasion? Waaaahh! Parang ewan lang!

Tumayo na ako at bumalik dun sa table namin. Afterwards, lumapit si Andrew. Sabi ko na nga ba eh! Todo pa-cute pa ang walangya…Tsk! Sa bagay cute naman syang talaga. Hmm.

Umupo sya sa tabi ko and patted my head. “Ayos yun ah! Galing!” Sabi nya sabay smirk.

Tumango lang ako.

“Sumama ba pakiramdam mo?” Tanong nya sakin sabay titig na sobrang lagkit.

Hayy eto na, na-speechless ako bigla.

Grr! Naiinis ako pag ginagawa nya ‘to. Eh ang gwapo nya pa naman. Hmf!

Kahit na. Panira pa rin sya ng moment. Iniisip ko kaya si mama. Nakakalungkot kasing isipin na wala sya dito. Samantalang nung nag-practice ako sa bahay nadaig pa nya ang excitement na naramdaman ko. Tsh!

Suddenly…

“OH MY GOD!” I exclaimed to myself kasi bigla kong naalala yung gwapong si Mr. French na naghihintay sakin sa labas! Naku baka na-hold up na sya! Wait, as if I care?

Pero kailangan ko parin syang i-check sa labas. Kung umalis na sya dun, eh di as mabuti. LOL!

Tumayo ako at nagmadaling umalis sa party. Mabilis akong naglakad kahit na narinig ko ang “Hey wait! Sa’n ka pupunta?” drama ni Andrew. Iche-check ko lang naman yung tao. Hihih. Bad Cassy.

Mabilis naman akong nakalabas at hinanap ko agad ang lalaki.

At ayun, nakita ko nga sya na nandoon pa rin sa sulok. Grabehhh di sya umalis? “Naku kawawa naman, naghintay talaga sya…” I told myself.

I walked slowly towards him whose still sitting on the ground. Teka, parang nakatulog yata ah. Gigisingin ko ba?

I slowly kneeled down in front of him with hesitation.

“Gigisingin ko ba?” I whispered to myself.

Ah bahala na nga.

“Ahmmm…mister, excuse…”

He slowly moved his head upwards then stared at me.

O_O!!! – mukha ko!

His dark grey eyes were sparkling with hope!Abaang gwapo nya pala without his shades!!!

My jaws were dropped. As in, literally nganga talaga! WAAAAAAAAAHHHH! Hindi lang ako shocked, kundi shocked na shocked!

Then he smiled. “Is the party over?” He asked, still looking at me.

“Ah…ahmm…Ye…yes…oh! No…not yet.” Syempre nautal ako. Part yun ng pagkaka-shocked ko! LOL!

“So why are you here? Are you willing to accompany me to the hotel now?” He asked seriously.

“HUH?!” Kumunot ang noo ko after he said that.

“Oh! I mean, I asked for your help recently, right?” He grinned.

Ah yun naman pala. Ang sagwa kasi pakinggan yung una nyang sinabi eh. ^_________^

“Oh yeah, yeah right. I remember.” I smiled saka tumayo agad. Tumayo na rin sya at pinagpagan ang pwet nya. Aw yung pantalon pala! Ang cute nya tingnan. J.

“So let’s go.” I said.

TIME CHECK – 9:45 p.m.

Hindi talaga ako mapakali while driving. First time kong magmaneho na may kasamang guy sa kotse ko. At sa front seat pa talaga nakaupo!

“Your country is beautiful. Tropical.” Sabi nya sakin while looking outside the window of my car.

“Yeah, I’m sure that your vacation will be worth it.” I said, concentrating on driving.

“Duhh! Not having so much fun is fine with me. Just came here to relax.” Tumingin sya sakin pero di ko sya tiningnan. Sungit noh? Yaan ko nalang. Baka may pinagdadaanan.

“Uhm, we’re here.” Saka hininto ko ang kotse ko sa may gilid ng kalsada.

Binasa nya ang pangalan ng hotel. “Sunrise Royal Hotel. Hmm nice.” He shrugged.

“Ay naku, wag ka ng mamili. Yan ang pinakamalapit.” I said. Sinadya ko mag-Tagalog para di nya talaga maintindihan. Hahaha (*evil grin*)

“Pardon?” He asked raising his eyebrows.

“Nothing…ahmm I said it is a nice hotel.” Weehh! Echus lang.

Ang tagal bumaba ah…Ano pa kayang hinihintay nito?

Kinuha nya ang wallet nya tapos inabutan ako ng pera. Euros!!! Di ko alam kung magkano basta euros!

“Here.”

“Oh no it’s okay. I can’t accept that.” Sabi ko. Ayokong tanggapin. Ano akala nya sakin, taxi driver? Hahah. Ito ang tinatawag na pride.

“No it’s alright. Take it…You helped me. I think I must pay.” Mapilit sya.

Umiling ako. “No thank you mister. I think I should have to go home, it’s kinda late.”

“Really? Okay then…” Then he smiled. Bumaba na sya sa kotse at kinuha yung maleta nya na nakalagay sa likod ng car.

Aalis nasanaako pero kumatok sya sa glass window ng kotse ko.

“Tok tok…”

I half opened it. “Yes?” Yumuko sya ng konti.

“Thank you…” Sabi nya saka ngumiti. Then tumayo at nag-wave goodbye sakin.

“Bye!” I did the same. Sa wakas makakauwi na rin ako.

While driving, naisip ko na sayang yung ibibigay nya sanang pera kanina. Euros kaya yun. Pangarap kong magkaroon ng euro noh! But the problem is, nakakahiya. Wag na kayong magtanong. Basta nakakahiya lang talaga. Hahaha!

>>>CHAPTER 8 HERE