How To Save Your Heart : Usapang M.U (one shot)

“How To Save Your Heart : Usapang M.U”

(MARIE’s POV)

Nagising ako na may nakakakiliting bagay na gumagalaw sa ilong ko. Hinawi ko ‘yon. And when I opened my eyes, I saw those two beautiful eyes that I so loved to stare at.

“Hi, babe. Ba’t dito ka sa damuhan natutulog?”

“Nakatulog pala ko.” Bumangon ako paupo. Nakita kong may hawak siyang damo sa kamay niya. Yun siguro yung bagay na kumikiliti sa ilong ko na naging dahilan para magising ako na nilagay niya sa bibig niya at pinaglaruan.

“Hulaan ko. Binasahan ka ni Erwan ng kwento noh?” Ang seven years old kong pamangkin ang tinutukoy niya.

“Oo.” Kinusot ko ang mga mata ko. “Kwento ni Juan Tamad yung binasa niya. At dito sa ilalim ng puno ng bayabas niya gustong basahin ‘yon.” May puno ng bayabas kasi kami dito sa likod ng bahay namin.

“Ang lakas talaga ng trip ng pamangkin mo noh?”

“Ewan ko ba do’n. Simula nang matutong magbasa, naging trip na niyang basahan ng kwento yung mga taong nasa paligid niya. Kaya lang sa bagal niyang magbasa, siguradong aantukin yung makikinig.”

Hinaplos niya ang buhok ko. “Kawawa naman ang babe ko. Iniwan na lang na natutulog dito ni Erwan.”

“Okay lang. Inaantok na rin naman talaga ko kanina bago niya ko basahan. Dito gusto ni Erwan kaya umoo na lang ako. Saka, malinis naman dito sa damuhan, eh.”

Tinapon niya ang damong kagat-kagat niya at humiga sa hita ko na hilig niyang gawin. “Ang tiyaga mo talaga kay Erwan noh?”

Sinuklay-suklay ko ang may kahabaan niyang buhok gamit ang kamay ko. “Syempre, pamangkin ko ‘yon, eh. Wala dito ang parents niya kaya dapat lang na alagaan ko siya kahit pa sabihing may yaya na siya.” Nagtatrabaho kasi sa ibang bansa ang parents ni Erwan. “Saka yun na nga lang ang trip niyang gawin, hihindian ko pa ba siya? Eh kasi naman yung isa dyan.” sabay pitik ko sa ilong niya.

“Bakit?” natatawang tanong niya.

“Tama daw bang takbuhan si Erwan kapag sinabi niyang babasahan ka niya ng kwento?”

“Baka nakakalimutan mo kung anong ginawa niya the last time na basahan niya ko ng kwento.”

And it was my turn to laugh. Nakakatawa naman kasi yung itsura niya no’n. Nakatulog kasi siya nang basahan siya ng kwento ni Erwan. And in return, drinowing ni Erwan ang mukha niya gamit ang pentlepen. Nahirapan kaya siyang tanggalin ‘yon. Yun na rin ang una’t huling binasahan siya ng kwento ni Erwan dahil lagi na niya itong tinatakbuhan kapag kukwentuhan na siya ng pamangkin ko.

“Tawa pa.” Tinakpan niya ang bibig ko. “Bias din ‘yang pamangkin mo, eh.” Inalis ko ang kamay niya sa bibig ko. “Pag ikaw ang nakakatulog, hindi niya ginagawang sketch pad ang mukha mo.”

Nakangiting humalukipkip ako. “Gano’n talaga. Ang pangit mo daw kasi, eh.”

“Pangit pala hah!”

“Ay!” Sinundot niya kasi ang magkabilang kili-kili ko. “Ano ba! Isa hah!” Pinandilatan ko siya. But knowing him, di siya titigil hanggang sa siya mismo ang huminto. Malakas kasi ang kiliti ko kaya gustong-gusto niya kong kilitin. Sinundot na naman niya ang kili-kili ko kaya ang ginawa ko, tinulak ko ang ulo niya paalis sa hita ko. Tumayo ako. Gano’n rin siya.

“Andyan na ko, babe.” ngiting-ngiting sabi niya habang pinapagalaw-galaw niya ang mga daliri niya.

Para tuloy kaming mga batang naghabulan hanggang sa loob ng bahay. Buti na lang at wala ang parents ko kundi tiyak na mapapagalitan kami sa kaingayan namin.

Nakarating kami sa sala kung nasa’n si Erwan at ang yaya niya. At kung sa’n rin niya ko na-corner. Pero sa halip na kilitiin, nakayakap lang siya sakin mula sa likuran ko.

Tinampal ko ang braso niya. “Uy, may bata dito.” bulong ko sa kaniya.

“Saglit lang. Namiss kita, eh.” Mas humigpit pa ang pagkakayakap niya sakin.

Napangiti ako. “Namiss? Baliw ka talaga noh? Kahapon lang tayo huling nagkita noh.”

“Oo nga. Eh anong magagawa ko? Namiss kita, eh. Araw-araw kaya kitang namimiss, babe. Para kang hangin na araw-araw kong kailangan.”

“Ang korni mo!” natatawang sabi ko pero deep inside, shems! Kinikilig ako!

May nag-ring na phone. Humiwalay siya sakin. Phone niya yung nagriring. He answered it. “Hello po.” He paused. “O sige pupunta na po ko.” He ended the call and looked at me. “Babe, punta na ko sa work ko.”

May part time job kasi siya bilang assistant photographer ngayong Christmas vacation. Hindi naman niya kailangang magtrabaho dahil pinapadalhan naman siya ng papa niyang nasa Canada. Wala rin namang magawa ang mama niya dahil masaya daw siya sa ginagawa niya. At naiintindihan ko naman siya sa bagay na ‘yon. Photography kasi ang course niya. At third year na siya.

“Sige. Reminder lang.” Malilimutin kasi siya, eh. “Sa 26, birthday ni Shimi. Sa 29 naman, birthday ni Mia.” Pinsan ko si Shimi. Classmate and blockmate ko naman si Mia sa course na Nursing. Second year na kami.

“Oo nga pala. Nakalimutan ko.” See? “Sa 26, makakapunta ko.”

“Sure ba ‘yan hah?”

“Promise.”

“Himala. Nagpromise ka na ngayon. Mukhang sure na nga ‘yan.”

“Oo nga.” Ginulo niya pa ang buhok ko. “Pero sa 29, I’m not sure. May photoshoot kasi kaming naka-schedule no’n. Pero try ko pa ring humabol.”

“Sige. Sabi mo ‘yan, ah. Ingat ka.”

“Ikaw rin.” And before he left, he kissed my forehead.

Who is he? That’s Kirby. He’s my—

“Ang swet talaga ng buyprend mo, Marie.”

Napalingon ako sa yaya ni Erwan. Nginitian ko siya.

“Ang swirte mo talaga sa kaniya. Piro syempre, swirte rin siya sa’yo.”

“Oo nga po.” nakangiting pagsang-ayon ko. “Sige, Ate Neng, sa kwarto lang po ako.” At sa pagtalikod ko, unti-unting nawala ang ngiti ko.

Ang swerte ko talaga kay Kirby. Mabait. Masipag. Matalino. Sweet.

Ang swerte ko talaga sa kaniya.

Kung sana lang…

* * * * * * * *

“Babe!”

Kilala ko kung kaninong boses ‘yon pero hindi ako lumingon sa likuran ko.

“Marie!”

Hindi pa rin ako lumingon. Hanggang sa may pumigil na lang sa braso ko kaya napahinto ako sa paglalakad.

“Sorry, Marie.”

Lumingon ako sa likuran ko. “Sorry for what?”

“Wag mo naman akong tingnan ng ganyan.”

“Edi wag.” Iniwas ko ang tingin sa kaniya.

“Fine. Tingnan mo na ko.”

Tiningnan ko siya. “Ano?” Humalukipkip pa ko.

“Sorry kung hindi ako nakapunta kagabi sa birthday ni Shimi.”

“Otapos?”

“May biglaan kasi kaming photoshoot. Late na natapos. Hahabol sana ko kaya lang nakatulog naman agad ako pagdating ng bahay dahil sa pagod. Ang layo kasi ng venue namin.”

Ilang beses nang nangyaring pinaasa niya ko pero hindi ko siya sinumbatan dahil in the first place, wala akong karapatang gawin ‘yon. Nasaktan ako pero hindi ko pinaramdam sa kaniya ‘yon. Pero ngayon kasi, nangako siya na pupunta siya. Nangako siya kaya hindi ko mapigilang hindi iparamdam ang tampo ko sa kaniya.

“Sana man lang nagtext ka. You promised me, Kirby. Sana hindi ka na lang nagpromise kung hindi mo naman tutuparin.”

“Nalowbat ako. Sorry.”

“Sana man lang nak—”

“Sana man lang ano?”

“Wala.” Sana man lang nakitext siya. Yun sana ang sasabihin ko pero buti na lang napigilan ko ang sarili ko. Sino nga ba ko sa buhay niya para mag-demand ng ganito sa kaniya?

“Sana man lang ano, Marie?”

Mangungulit lang siya kung ano ‘yon kaya… “Sana man lang nakitext ka.” hindi tumitinging sabi ko.

“Lowbat ako diba? Hindi ko naman kabisado yung number mo.”

Tama siya. Dahil maski sariling phone number niya, hindi niya kabisado. Malilimutin nga siya diba?

“Pinapatawad mo na ba ko?”

“Next time, isulat mo yung number ko sa papel at ilagay mo sa wallet mo.” Hindi ko na pinigilan ang sarili kong sabihin ‘yon. Ni hindi nga ako makatingin ng deretso sa kaniya. Hinintay ko yung reaksyon niya.

“Okay. Masusunod.”

When I looked at him, he was smiling.

“Hindi ka na galit?”

“Galit ba ko?” Nagtampo, oo. Pero magalit sa kaniya? Parang hindi ko ata magagawa ‘yon.

“Oo.” Bahagya pa kong nagulat nang yakapin niya ko. “Sorry, ah. Hindi ko na uulitin. Don’t worry, babawi ako. Sa birthday ni Mia, pupunta ako.”

“Yan ka na naman.”

“Hindi na ko magpa-promise. Pero by hook or by crook, pupunta talaga ako.”

“Okay. Sabi mo ‘yan, ah.” Eto na naman ako. Aasa na naman ba ko?

“Ayoko na kasing magalit ka sakin.”

Pero pa’nong hindi ako aasa kung sa mga salita niyang ‘yan ang nagiging dahilan para umasa ako. “Bakit?”

“Hindi kasi ako sanay. Ayoko ring bigyan ka ng dahilan para magalit ka sakin. Baka mamaya, hindi mo na ko pansinin. Ayoko no’n.”

Ang O.A niya diba? Pero dahil rin sa mga salita niyang ‘yan, kahit hindi niya sabihin, nararamdaman kong importante ako sa kaniya. Assumera ko ba? Pero ikaw ba ang sabihan niya ng ganyan, hindi ka ba mag-aasume na may nararamdaman din siya sa’yo?

Kaya nga ang puso ko, hindi ko rin mapigilang hindi mag-assume na…

“Kaya pupunta ako sa birthday ni Mia.”

...na mahal rin niya ako.

We stayed that way for a couple of seconds until someone interrupted us.

“Hoy! PDA ‘yan, ah!”

Humiwalay agad ako kay Kirby. I saw his friends, Tristan and Emrey 

grinning at us.

“Inggit lang kayo!” sabi ni Kirby sa kanila.

“Bakit ako maiinggit? Ang dami ko kayang chicks.” nakangising sabi ni Tristan.

“Isa ba do’n si Mia, ‘tol?”

“Ulol!” Parang asar pa si Tristan nang sabihin niya ‘yon.

Tinawanan lang siya ni Kirby.

“Tol, tara. Magpapainom si Tristan.” Emrey said.

“Bakit? Anong meron?” tanong ni Kirby.

“Despedida para kay Tristan. Aalis na siya bukas diba?”

“Oo nga pala.”

“Ulyanin ka talaga kahit kailan.”

“Para namang taon siyang mawawala. Lalasingin mo ba kami, Tristan?”

“Yung gagapang kayo pauwi. Ang tanong, papayagan ka ba ni Marie?” tanong ni Tristan. “Marie, pwede bang uminom si Kirby?”

“Hah?” Nakatingin silang tatlo sakin. Hinihintay nila yung sagot ko. Ilang beses na bang nangyari ‘to? At ilang beses ko na bang tinanong sa sarili ko na may karapatan ba kong wag payagan si Kirby gano’ng hindi naman…

“Sige na. Umuwi ka na.” Kirby said. Lumapit na siya sa mga kaibigan niya. “Sira ulo ka talaga, Tristan. Ba’t naman niya ko hindi papayagan? Hindi naman kami.” Narinig ko pang sabi niya bago sila umalis.

Yung pag-asa at tuwa sa puso ko dahil sa mga sinabi niya kanina, parang unti-unting nawala. Napalitan ‘yon ng kirot. Tama siya. Ba’t ko naman siya hindi papayagan eh wala naman akong karapatang gawin ‘yon dahil baligtarin man namin ang mundo, hindi kaming dalawa. Wala kaming relasyon maliban sa kung anong mero’n saming dalawa ngayon.

Bakit ko ba hinayaang mapunta ako sa ganitong sitwasyon? Hindi ko rin alam. Namalayan ko na lang na ganito na kami. Namalayan ko na lang na mahal ko na pala siya.

Tumalikod na ko at naglakad hanggang sa maramdaman kong may pumapatak sa braso ko. Umuulan. Sumilong ako sa isang tindahan.

At habang nakatingin ako sa pagpatak ng ulan, may pangyayaring bumalik sa alaala ko. It was July when it happened. It was raining, too, when…

- F L A S H  B A C K -

Kalalabas ko lang galing ng bookstore nang bumuhos ang malakas na ulan. Wala pa naman akong payong. Walking distance lang ang bookstore hanggang sa bahay pero mukhang wala akong choice kundi ang sumakay ng tricycle dahil mukhang galit na galit ang langit sa lakas ng buhos ng ulan.

Nag-abang ako ng tricycle na dadaan pero mukhang minamalas-malas nga naman ako, wala pa ring dumadaan. Hanggang sa may taong naglalakad na napahinto sa harapan ko dahil bumaligtad yung payong niya sa lakas ng hangin. Pilit niya yung inaayos pero ayaw pa rin. Natawa tuloy ako nang mahina.

Alam ko namang hindi niya ‘yon narinig pero napalingon siya sakin na parang narinig niyang natawa ako. Tinakpan ko ang bibig ko. At siya? Nakatingin lang siya sakin. Nakatingin lang siya na parang hindi siya aware na nababasa na siya ng ulan.

“Kuya, umuulan. Gusto mo bang magkasakit?”

Saka lang siguro niya narealize na nababasa siya ng ulan kaya sumilong rin siya malapit sa tabi ko. Inayos niya yung payong niya.

Kilala ko siya. Nung summer sila lumipat sa baranggay namin. Malapit lang ang bahay niya samin. Kilala ko siya pero hindi kami close. Ni hindi nga kami nagpapansinan at nagbabatian na dalawa. Nalaman ko lang ang pangalan niya dahil kay Ate Neng na yaya ng pamangkin ko.

Wala nang nagsalita saming dalawa. Hanggang sa...

♪♫ Cause you know it’s you babe… ♪♫

May humintong tricycle sa bookstore at pumarada na may kantang tumutugtog.

“Whenever I get weary and I’ve had enough... Feel like giving up... You know it’s you babe...”

Parehas kaming kumakanta ng katabi ko. Naririnig ko ang boses niya sa kabila nang malakas na ulan. But it didn’t stop me from singing.

“Giving me the courage and the strength I need... Please believe that it’s true...”

I looked at him when I felt that he was looking at me. And I was right. Nakatingin nga niya sakin.

“Babe, I love you...”

We both smiled. “Favorite mo?” sabay naming tanong. Napangiti na naman kaming dalawa.

Then he extended his hand, “Kirby.”

I accepted his hand, “Marie.”

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

And that were all started. We became friends. We became close. Until we became more than friends but less than lovers.

Ang akala ng mga tao sa bahay namin, kaming dalawa. Akala ng mama niya kami na. Hindi ko ‘yon dineny. Hindi niya ‘yon dineny. At hindi na namin ‘yon pinag-usapan pa.

Tanging ang mga kaibigan lang namin ang nakakaalam kung anong status naming dalawa.

And that ‘babe’ na tinatawag niya sakin, napagkatuwaan niya lang ‘yon dati nung minsang asarin niya ko. At hindi ko na siguro kailangang sabihin kung sa’n nanggaling ‘yon.

* * * * * * * *

“Matunaw ‘yang phone mo sa kakatingin mo.”

Napalingon ako kay Mia.

“Ano bang ginagawa mo dito sa loob?” Sa labas kasi ng bahay nila namin sine-celebrate ang birthday niya. Ando’n din ang iba pa naming mga classmate.

“Baka kasi tumawag si Kirby. Masyadong maingay sa labas, eh.”

“Kirby na naman.” Umupo siya tabi ko. “Wag mo na kasing hintayin ‘yon. Hindi ka na nasanay do’n.”

“Sinabi niyang pupunta siya.”

“At ilang beses ka na rin ba niyang pinaasa?”

Ilang beses na nga ba?

“See? Hindi ka makasagot diba? Kasi bilang na bilang mo sa daliri ng kanang kamay mo kung ilang beses siyang hindi sumipot sa usapan ninyo. You should always remember na hindi ikaw ang priority niya dahil hindi naman kayo. So stop expecting, girl. Sinasaktan mo lang yung sarili mo.”

“Para namang hindi mo alam kung bakit.”

“Kasi mahal mo yung taong nararamdaman mong parang  mahal ka rin pero never naman niyang sinabi ‘yon at never mo ring sinabi sa kaniya na mahal mo siya. Ang problema, hindi naman kayong dalawa at puro ka lang pakiramdam. Walang label ang relasyon ninyo maliban sa tinatawag na M.U. In short, magulong usapan.”

“Parang sa inyo ni Tristan.”

“Right. Parehas lang tayo ng sitwasyon. Pero alam mo, girl, sa totoo lang mas okay pa yung sitwasyon ninyo ni Kirby, eh. Alam mo kung bakit? Kasi wala kang ibang babaeng kaagaw sa atensyon ni Kirby kahit pa sabihing M.U lang ang status ninyo.”

“Hindi katulad ni Tristan.”

“Oo. Hindi ‘yon mabubuhay na iisa lang ang babae sa buhay niya.” Tinapik niya ang balikat ko. “Bago pa kayo napunta sa ganyang sitwasyon ni Kirby, nauna na yung samin ni Tristan. At alam mo ba yung unang-una kong natutunan para hindi ako ga’nong masaktan? That I should never expect, never demand and never assume.”

“Pero bakit nasasaktan ka pa rin?”

“Dahil hindi lang magulong usapan ang M.U, masakit na ugnayan rin ‘yon kaya kahit anong gawin natin para hindi tayo masaktan, masasaktan pa rin tayo.”

I sighed. “Bakit ba kasi hindi ko magawang i-open sa kaniya yung sitwasyon naming dalawa?”

“Yan din yung tanong ko dati. At alam kong alam mo sa sarili mo kung bakit.”

Tama siya. Alam ko kung bakit. At ‘yon ang pumipigil sakin. Dahil natatakot ako. Natatakot akong pag-usapan namin yung sitwasyon namin, kung anong mero’n kaming dalawa, kung ano ba talaga. Natatakot ako na may magbago sa pagitan naming dalawa pagkatapos no’n. Natatakot akong mawala yung closeness na mero’n kami. Natatakot akong mawala siya dahil mahal ko siya.

Pero sa kabila ng takot ko, hindi ko naman mapigilang hindi mag-assume na parehas lang kami nang nararamdaman na dalawa dahil sa mga pinapakita niya sakin. Tuloy hindi ko mapigilang hindi mag-expect at hindi mag-demand ng kung ano mula sa kaniya dahil sa nararamdaman ko kahit pa sabihing literal na wala akong karapatan.

Tama si Mia. Masakit nga sa puso na mag-expect ka sa isang tao tapos paaasahin ka lang pala. Masakit sa puso na magdemand ka sa kaniya tapos hindi naman pala niya maiibigay. At masakit sa puso na mag-assume sa isang bagay tapos hindi naman pala totoo.

“Pero, alam mo, Marie.”

Nilingon ko si Mia na deretsong nakatingin sa harapan niya.

“Kahit natatakot tayo, kahit nasasaktan tayo,” She smiled and looked at me. “Masaya pa rin dahil nakakasama natin yung taong mahal natin diba?”

Unti-unti akong napangiti. “Oo. Masaya pa rin.”

“Malay mo, mas higit pa sa ini-expect mo yung mangyari. Mas maganda nang ma-surprise kesa sa mag-expect para lang sa wala diba?”

Tumango na lang ako.

“So tara na sa labas? Mag-enjoy na tayo?”

“Sure.”

Lumabas na kaming dalawa. Kinalimutan ko muna saglit si Kirby at nag-enjoy. Hindi ko na nga namalayan ang oras hanggang sa mag-uwian na kami.

Nasa labas na kami ng gate at nagtatawanan ng isang classmate ko nang...

“Marie.”

Napalingon ako sa taong ‘yon. And I saw him. “Kirby.”

Humakbang siya palapit sakin. He extended his hand to me holding a flower, a gumamela to be exact.

Then he said those words na parang nagpatigil ng ilang saglit sa pagtibok ng puso ko…

* * *

( KIRBY’s POV )

Summer no’n nang lumipat kami ng bahay ni mama. Summer din no’n nang una ko siyang makita. May kasama siyang bata na nalaman kong pamangkin niya pala nang tawagin siya nitong ‘Tita Marie’. At do’n ko nalaman ang pangalan niya.

Gusto ko sana siyang makilala kaya lang hindi ko alam kung pa’no ko siya ia-approach. We are studying at the same university pero walang chance na makagawa ako ng way para makilala ko siya. Hindi rin naman siya pala-labas ng bahay kaya walang chance na makausap ko siya.

Pero siguro, yung tunay na dahilan kaya hindi ko siya makilala at makausap man lang ay dahil sa katorpehan ko.

Hanggang sa dumating ang isang araw na hindi ko inaasahan. Umuulan no’n. Galing akong school. Sa lakas ng hangin, bumaligtad yung payong ko habang naglalakad ako kaya huminto ako para ayusin ‘yon pero ayaw namang maayos kaya nababasa na ko.

Naramdaman kong may nakatingin sakin kaya napalingon ako sa kaliwa ko. There was a girl who was standing in front of a bookstore and staring at me. I was stunned for a moment nang makilala ko kung sino siya.

Tadhana na ang gumawa ng way para makilala ko siya. So I grabbed that chance. We became good friends after that. We became close na napagkakamalang kami ng mga parents namin na hindi naman niya dineny kaya hindi ko na rin dineny. Hindi naman niya inopen ang tungkol do’n kaya hindi ko na rin inopen.

Mabait si Marie. Kahit pa sabihing marami ng pagkakataon na hindi ako tumutupad sa usapan namin, hindi siya nagagalit. Siguro dahil wala lang sa kaniya kung tumupad man ako o hindi. Wala lang sa kaniya dahil hindi naman kami parehas nang nararamdaman. Ako lang yung nagmamahal. Sadyang mabait lang talaga siya kaya iniintindi niya na pagka-malilimutin lang talaga ko at mahalaga sakin ang trabaho ko.

May mga pagkakataon na gusto ko sanang sabihin sa kaniya na baka naman pwedeng totohanin na lang namin kung anong mero’n kami. Pero dahil nga torpe ako, hindi ko magawang sabihin ‘yon. Natatakot din akong baka may magbago kapag sinabi ko ‘yon. Baka magbago yung pakikitungo niya sakin. Baka mawala siya sakin.

At dahil sa katorpehan ko at sa takot ko, hinayaan ko na lang kung anong mero’n kaming dalawa. Masaya rin naman ako dahil nasakin lang ang atensyon niya. Na ako lang ang lalaki sa buhay niya.

Not until this night came.

Kahit pagod at late na para pumunta sa birthday ni Mia, pumunta pa rin ako. Nag-alarm pa ko as a reminder na kailangan kong pumunta dito. Ayoko na kasing magalit siya katulad nang nangyari nung isang araw. That was the first time at hindi ako sanay.

Balak ko sana siyang i-surprise pero ako ‘tong na-surprise seeing her happily talking to some other guy. She was laughing. She was laughing at hindi ako ang dahilan no’n.

Seeing that scene, umatras ako at lumabas ng gate without them knowing it. Umupo ako sa gilid ng kalsada. Pinitas ko pa yung bulaklak na nasa likuran ko lang at pinaikot-ikot sa kamay ko habang naglalakbay ang isip ko sa kung saan.

I was thinking of Marie. I was thinking about us. I was thinking if... I sighed.

Hindi ko alam kung ilang minuto na kong nakaupo sa pwesto ko when I heard noises. Napalingon ako sa gate nila Mia and I saw them. I saw her AGAIN laughing AGAIN with that guy AGAIN.

Selfish na kung selfish pero ayoko nang nakikita ko. Nagseselos ako! Pero anong karapatan kong magselos kung hindi naman kami? Anong karapatan kong sabihan siya na wag siyang makipagtawanan sa ibang lalaking hindi ko naman kilala ng gano’n?

So I have decided. Dahil ang tadhana na naman ang gumawa ng way para matauhan ako...

Tumayo ako.

...isasantabi ko muna ang katorpehan at ang takot ko para sa babaeng nasa harap ko.

“Marie.”

This girl deserves more than the relationship we have right now.

She looked at us. “Kirby.”

Sa relasyong mero’n kami ngayon, baka pwede namang mag-expect ako na...

Humakbang ako palapit sa kaniya. I extended my hand holding the gumamela flower I picked a while ago.

...na mahal niya rin ako.

“Whatever relationship we have between us, can we make it official, Marie?”

She was stunned for a moment. And that seconds passed na nakatingin lang siya sakin at wala akong mabasang ekspresyon sa mukha niya kundi pagkagulat...

“Kirby.”

...I realized na mahirap din talagang mag-expect dahil baka sa huli puso mo rin ang masasaktan lalo na sa relasyong wala kang salitang pinanghahawakan kundi ang tanging nararamdaman mo lamang.

“Gusto mong maging tayo?”

Tumango ako.

Pero minsan, sa relasyong ganito, kailangan mo talagang maging matapang para sumugal sa taong minamahal mo. Malay mo, yung sagot na inaasahan mo...

“Oo naman.”

...ay ang sagot na ibigay niya sa’yo.

* * *

How to save your heart?

Should never expect. Should never demand. Should never assume.