How To Save Your Heart : Usapang M.U 2 (one shot)

“How To Save Your Heart : Usapang M.U 2”

(MIA’s POV)

Pagpasok ko ng bahay, sinalubong ako ng kadiliman. Almost eight na kasi, eh. Pero hindi ‘yon ang pinagtaka ko. Hindi pa umuuwi ang ate ko? Teacher siya sa isang public high school. Hindi naman ginagabi ng uwi si Ate dahil hindi naman gano’n kalayo ang school na pinagtuturuan niya sa bahay namin. At kung gabihin man siya, tinetext niya ko. Hindi naman niya ko tinext ngayon.

Sa kusina ako dumeretso pagkabukas ko ng ilaw sa sala. Uminom lang ako ng tubig pagkatapos ay umakyat na ko ng kwarto. And when I opened my door...

“Happy birthday, Mia!”

...nagulat ako nang salubungin ako ng boses na ‘yon at ng bouquet. Kahit hindi ko makita ang mukha niya na natatakpan ng bouquet, alam ko kung sino siya. Inalis niya sa harap ng mukha niya ang bouquet.

Nakita ko na naman tuloy ang ngiti niyang isang linggo kong hindi nakita. Sa tuwa ko, nayakap ko tuloy siya. “Kailan ka pa dumating?”

“Kahapon lang.” Isang linggo kasi siyang nasa Manila kasama ng family niya. Do’n sila nag-celebrate ng New Year.

Humiwalay ako sa kaniya. “Hindi ka man lang nagtext.”

“Kailan ba ko nagtext sa’yo pag umuuwi ako galing sa kung saan?”

“Ah, gano’n?” Inapakan ko ang paa niya at tuluyan na kong pumasok sa loob ng kwarto ko.

“Ang sakit no’n, ah. Napakapikon mo talaga.”

“Napakapikon ko talaga.” I said as I mimicked his voice. Umupo ako sa gilid ng kama ko at tinanggal ang sapatos ko.

Lumapit naman siya sakin at tumingkayad ng upo sa harap ko. “Ako na.” At dahil mabait ako, hinayaan kong siya ang magtanggal ng sapatos ko. “Sa’n ka galing?”

“Date.”

“Mia, hah.” Binitawan niya ang sapatos ko. “Ikaw na ngang magtanggal.”

And it’s my turn para asarin siya. “Napakapikon mo talaga.”

Tiningnan niya ko nang masama. At syempre, nakukuha naman agad niya ko sa tingin.

“Galing kaming school ni Marie.” May pasok na kasi sa isang araw. May inasikaso lang kami. Blockmate ko si Marie. Nursing ang course namin at nasa second year na kami.

Ako na ang nagtanggal ng sapatos ko dahil tumayo na siya. Hindi ko alam kung anong ginawa niya dahil nakayuko ako. At nang matanggal ko na ang isang sapatos ko at dumeretso ako nang pagkakaupo...

“Happy birthday, Mia.”

...may bumulaga sa harapan ko na cake na may nakasinding candle at may nakalagay na ‘Happy 18^th birthday, Mia. From your handsmome SS, Tristan’.

Yes. It was my 18^th birthday one week ago. Pero hindi katulad ng mga debutant na may kung anu-anong eighteen, nagpa-party lang ako katulad ng normal na Pilipino—kainan, inuman at syempre hindi mawawala ang videoke.

Ayoko kasi ng mga eighteen-eighteen na ‘yan. Hindi sa wala kaming panggastos para do’n dahil kaya namang gastusan ‘yon ng parents kong parehas na nasa Dubai at nagta-trabaho. Ayoko lang talaga.

“Mag-wish ka na.”

I looked at him who was smiling at me bago ko binalik ang tingin ko sa cake na hawak niya. I closed my eyes. Kahit hindi ko sabihin, alam na ng puso ko ang hiling ko. I opened my eyes and blew the candle.

“Anong wish mo?”

“Secret. At mas lalong walang clue.”

“Dami mong alam.” Nilapag niya sa tabi ko yung cake at kinuha yung bouquet na nakapatong sa bed sidetable. Inabot niya sakin ‘yon.

“Ano ‘yan?”

“Nakikita mo naman diba?” balik-tanong niya.

“Bulaklak.” Sa halip na kunin ‘yon, yung cake na nasa tabi ko yung kinuha ko. “Sige, ilagay mo na lang do’n sa table. Magugustuhan ‘yan ni Ate.”

“Mia, sa’yo ko ‘to binibigay. Hindi sa ate mo.”

“Oo nga.” I dipped my finger at the side of the cake and tasted it. “Ang sarap.” Ang sarap nang ubusin. Wahehe.

“Syempre, ako yung nag-bake niyan.”

“Talaga?” Parang tanga naman yung puso ko dahil bigla na lang yung lumundag na parang lalabas sa loob ng dibdib ko.

“Oo naman. Kawawa naman kasi yung Mia ko, eh. Ang tagal-tagal-tagal niya na kasi kong kinukulit na ipag-bake ko siya ng paborito niyang chocolate cake pero hindi ko naman ginagawa. Ang swerte nga niya. eh. Siya yung unang pinag-bake ko.”

HRM ang course niya kaya magaling at masarap siyang mag-bake. Third year na siya. Una kong nakatikim ng gawa niya nung pinatikim niya sakin este nung tumikim ako ng walang paalam sa cake na ginawa niya sa baking lessons nila.

At kahit alam kong inaasar na naman niya ko sa mga sinabi niya pero hindi ako nagpa-apekto. Mas natutuwa kasi ako sa nalaman kong siya mismo ang nag-bake nitong cake na hawak ko at chocolate pa. Parang ayoko na tuloy ‘tong ubusin ngayon katulad ng gusto kong gawin kanina. Baka kasi ito na ang una’t huli, eh.

Tapos tinawag na naman niya kong ‘Mia ko’ kaya tuloy mas lalong natuwa ang puso ko. Feeling ko tuloy, ngayong araw talaga ang birthday ko dahil sa sayang nararamdaman ko.

Napahawak ako sa noo ko nang halikan na lang niya ‘yon bigla. At parang alam na kung bakit.

“Tulala ka na naman. May tinatanong ako dito pero parang wala kang naririnig.”

Tama siya. Ganyan siya tuwing naglalakbay ang isip ko, hahalikan niya ang noo ko ng walang paalam para bumalik agad ang naglalakbay kong isip.

“Ano uli yung tinatanong mo?” I asked.

“Ang sabi ko, bakit wala kang hilig sa bulaklak katulad ng ibang babae?”

Tiningnan ko ang bouquet na nasa tabi ko na. “Basta.” May dahilan ako. Tiningnan ko siya. “Bakit kasi binibigyan mo pa ko ng bulaklak?”

He grinned. “Basta rin.”

“Gaya-gaya.” Nang may maalala ako. “Pa’no ka nga pala nakapasok dito sa bahay, ha?”

“Nandito si Ate Moselle kanina. Siya ang nagpapasok sakin dito.”

“Dito sa kwarto ko? Himala, ah.” Ayaw kasi ni ate na pumapasok siya dito sa kwarto ko. Sadyang makulit lang talaga siya kaya nakakalusot minsan.

“Sinabi ko kasing isu-surprise kita dahil wala ako nung birthday mo. Pinayagan niya ko pero ang alam niya, sa sala lang kita gugulatin.”

“What? Pasaway ka talaga. So nasa’n si Ate ngayon?”

“May bibilhin lang daw siya. Speaking of,” Tiningnan niya ang relo niya. “Parating na siguro ‘yon.” balewalang sabi niya na parang hindi natatakot sa sermon ng ate ko. Nasanay na ata.

“Ano?! Naku! Patay na naman tayo nito.” Bitbit ang cake sa isang kamay ko, hinila ko siya palabas ng kwarto.

“Wait lang.” Bumitaw siya sakin at bumalik sa loob ng kwarto. Pag labas niya, hawak na niya ang bouquet. Kinuha niya sakin ang cake at inabot sakin ‘yon. No choice ako kundi ang hawakan ‘yon kesa magtagal pa kami dito sa labas ng kwarto ko at abutan ng ate ko.

“Yan naman ang hawakan mo. Pinaghirapan ko pa namang piliin ‘yan tapos hindi mo papansin.” Nauna na siyang naglakad at bumaba ng hagdan.

At ako? Napangiti na lang ako at sumunod na agad sa kaniya. Saktong pagtuntong ng mga paa namin sa sala, dumating na ang ate ko.

“How was the surprise?” nakangiting tanong niya. “Mukhang masaya ang little sister ko, ah.”

I pouted. “I’m not little, Ate.” Na sinabayan naman nang pagtawa ng katabi ko. “Tawa pa more.”

“Little ka naman talaga, eh. Isang inch na lang hindi ka pa umabot sa five feet.” natatawang sabi pa niya.

Inapakan ko ang paa niya bilang ganti sa pang-aasar niya. And he said those words na kabisadong-kabisado ko na kaya…

“Ang sakit no’n, ah. Napakapikon mo talaga.”

...sinabayan ko siyang sabihin ‘yon. Nanggigigil na pinisil niya ang ilong ko. Gumanti naman ako. Pinisil ko rin ang ilong niya.

At si Ate? Ayun, umexit na.

Halos maging kamag-anak na namin si Rudolf sa pula ng ilong naming dalawa. Nagtawanan tuloy kami. And how I missed this moment for a week na walang nang-aasar sakin and at the same time, nagpapangiti sakin. Ni hindi man lang kasi ako tinetext ng mokong na ‘to kung hindi ko pa kusang itetext nung nasa Manila siya. Sabagay, hindi pa ko nasanay? Sanay na sanay na nga, eh.

“Mia.”

I looked at him. Inakbayan niya ko. He smiled. At sa ngiti niyang ‘yan, narealize ko talaga kung ga’no ko siya namiss. Namiss ko talaga si Tristan.

“Did you miss your special someone, Mia?”

He was referring to himself. He’s my special someone. I’m his special someone. Yun ang turing namin sa isa’t isa. No more. No less. Just special someone.

“Kasi ako, Mia...” He kissed my forehead and whispered, “Namiss kita.”

* * * * * * * *

Pagpasok namin ng gym ng mga classmate ko, agaw pansin agad ang mga varsity player ng basketball na nagpa-practice sa kabilang side ng gym. Nasa bandang gitna kasi si Myth—ang MVP ng team nila—at aktong magshu-shoot mula sa three point line habang nakabantay sa kaniya ang dalawang player.

And nang maipasok niya ang bola sa ring sa kabila nang mahigpit na pagbabantay sa kaniya, alam ninyo kung anong ginawa ng mga classmate kong babae? Correction pala, ng ibang classmate kong mga babae. Ayun, nagsigawan lang naman na ang galing niya. May tumili pa nga sa tuwa.

Sino bang hindi titili sa ginawa ni Myth? Correction uli, sino bang hindi titili kung ang gwapong si Myth ang gagawa no’n? Sikat kaya ‘yan dito sa university namin. MVP na nga, gwapo pa at matalino. Yun nga lang, lapitin ng babae. In short, playboy, chickboy o kahit na anong tawag sa katulad niya.

At syempre, magpapahuli ba ko sa pagtili? Tumili rin kaya ko. Haha! Nang mahina lang. Crush ko kaya ‘yang si Myth. Siya ang unang crush ko nang tumapak ako dito sa St.Claire University. Una ko siyang nakita nang magsama-sama ang mga varsity player ng lahat ng sports ng SCU.

Lumingon siya sa gawi namin. At kumaway. Kumaway ang mga classmate ko. At syempre, magpapahuli ba ko sa pagkaway? Kinawayan ko rin siya.

Pero agad ko ding ibinaba ang kamay ko nang may lumapit kay Myth na isang player. Mas lalong lumakas ang bulungan sa paligid ko. Na ang gwapo rin ng lalaking ‘yon na lumapit kay Myth, na magaling rin siya, na crush nila siya. Hanggang sa...

“Hinaan mo nga yung boses mo, girl. Baka marinig ka ni Mia.”

...hanggang sa marinig ko ‘yon.

“Hindi naman sila, girl, ano ka ba? Ilang beses nang sinabi ‘yan ni Mia diba, na close lang talaga sila.”

Yeah right. Tama naman sila. Hindi nga kami ni Tristan. Pero ako naman ang special someone niya. And yes, si Tristan yung lalaking lumapit kay Myth. Varsity player rin kasi ng basketball si Tristan. At hindi lang sila basta magka-team ni Myth. Magkaibigan din sila since highschool pa.

Tapos na silang mag-practice kaya turn na namin para gamitin ang gym. May practicum kasi kami sa P.E. At ang sport na lalaruin namin ay volleyball, ang favorite kong sport. Varsity player kasi ako ng volleyball nung highschool ako. O diba? Sa height kong ‘to, naging player pa ko ng volleyball. Wala naman kasi sa height ‘yan kung hilig mo talaga yung ginagawa mo.

Hanggang sa mag-aral ako dito sa SCU, varsity player pa rin ako. Pero hindi na ngayon. For almost seven months lang ako naging member ng varsity no’n dahil nagkaro’n ng aksidente. And that incident brought me to Tristan.

Sabi ng parents ko no’n, mag-quit na daw ako sa team at mag-focus na lang sa pag-aaral ako. At hindi dahil ‘yon sa na-sprain ang paa ko. Time consuming kasi yung course ko at hindi pwedeng pa-bandying-bandying lang or may ibang bagay akong pinagkaka-abalahan.

Sinunod ko sila. Besides, hindi naman nila ko pinagbawalang maglaro ng volleyball. Nakakapaglaro pa rin naman ako paminsan-minsan during the practice of our school’s volleyball varsity team kapag hindi toxic ang schedule ko.

“Wagas makatili, ah.”

Tiningnan ko si Tristan na umupo sa bleacher na nasa harap ko habang nagwa-warm-up ako. Nakapagpalit na siya ng damit. At nakita niya pala yung ginawa ko kanina? Talas talaga ng mata nito.

“Ba’t nandito ka pa? Wala kayong klase?” sa halip ay tanong ko. At tinanong ko pa talaga, eh kabisado ko naman yung schedule niya.

“Wagas makakaway, ah.”

Payukong inabot ko gamit ang dulo ng mga daliri ko ang kanang paa ko ng hindi nagbebend ang tuhod ko bago sumagot. “Wala ‘yon. Selos ka naman?” Yung kaliwang paa ko naman ang inabot ko.

“Ba’t naman ako magseselos?”

Dumeretso ako nang pagkakatayo at nagpameywang. Seryoso ang mukha ng mokong. “Oo nga. Bakit ka nga ba magseselos?” deretsong tanong ko sa mga mata niya.

“Pwede ba, wag mong ibalik sakin ang tanong ko.”

Seryoso nga ba talaga?  “Tanong ko ‘yon sa’yo na binalik mo sakin kaya binalik ko lang uli sa’yo.”

Napailing siya. Maya-maya ay ngumiti na siya nang malapad at parang natatawa.

Hindi nga siya seryoso. Sabi na nga ba at inaasar lang niya ako. “Baliw.” I said.

“Tinatawag ka na ni Ma’am Aridell.”

“Wag kang manood, baka malasin ako.” Tinalikuran ko na siya.

“Minsan lang kita makitang maglaro kaya manonood ako! Ipagtsi-cheer pa kita, Mia ko!”

Nilingon ko siya at pinandilatan. Sigurado kasing...

“Yung totoo, Miss Santos, kayo ba ni Mr. Dominguez?”

...may ganyan tanong akong maririnig mula sa prof kong may pagka-tsismosa na halos lahat ata ng tsismis sa loob ng university, alam niya.

Okay lang naman saking tanungin ako ng ganyang tanong dahil sa isang taong magkakilala namin ni Tristan, nasanay na ko at kabisado ko na ang isasagot ko. Pero ayoko lang talagang tanungin ako ng ganyan pag nasa paligid lang si Tristan at maririnig niya dahil kahit super close kaming dalawa, nakakaramdam ako ng pagkailang.

“Hindi po.” Di ko nga alam kung narinig ba ‘yon ng prof ko o hindi.

“Ma’am, mag-start na po kayo! Baka abutan na po ko ng time ng next class ko at hindi ko na mapanood ang Mia ko!”

Nilingon ko si Tristan. Pinandilatan ko uli siya. Oo, inaamin ko. Kinikilig ako sa sinasabi niya. Tawagin daw ba kong ‘Mia ko’, eh. Pero wrong timing naman at sa harap pa ng maraming tao. Hindi naman sa nahihiya ako pero ayoko lang maging center of attraction. Katulad ngayon, lahat ng estudyante sa paligid namin, nasa’min na ang atensyon.

“Ikaw ba, Mr. Dominguez, eh nanliligaw dito kay Miss Santos o kayo na? Umamin ka.”

Si Ma’am Aridell talaga, inuna pa ang tsismis kesa sa practicum namin. Talaga nga naman. Hanapan ko kaya siya ng lovelife ng yun naman ang pag-tuunan niya ng pansin?

“Wag ka nang sumagot.” I mouthed at Tristan.

Ngumiti lang ang mokong habang nakatingin sakin at... “She’s my special someone, Ma’am Aridell. At alam ng lahat ‘yan. At alam mo ‘yan, Mia ko. Right?” Then he winked.

Juicecolored! Pwede bang himatayin ngayon sa kilig na nararamdaman ko?

Pero hindi pwede dahil maglalaro pa ko kaya nanamnamin ko muna yung kilig na nararamdaman ng puso ko.

The game started. Hindi na kami kailangang hati-hatiin into groups dahil last year pa ‘yon ginawa ni Ma’am bago mag christmas break. Nauna lang maglaro ang mga lalaki last year. Hindi natuloy yung saming mga babae dahil nagkaro’n ng emergency si Ma’am kaya sinabi niyang sa second day after mag-start ang class ng January kami maglalaro.

Dalawang grupo kaming mga babae. Hindi kami ang maglalaban-laban. Ibang block at course ang kalaban namin na si Ma’am Aridell rin ang may handle ng P.E subject nila. Mga tourism students ang kalaban namin.

At dahil dalawang grupo kami, dalawang game din ang mangyayari against their two groups. Bawat game may tatlong set at sa bawat set, unahang maka-ten points. At kailangan makapaglaro ang lahat ng ka-group ko sa loob ng isang game para ma-grade-an sila.

Pero ang pinaka-aim namin sa larong ‘to is to win dahil mas mataas ang grade namin pag nanalo kaming mga ka-grupo ko. Kaya nga yung mga magagaling at sanay maglaro sa unang grupo kung sa’n ako kabilang ang mas magtatagal sa loob ng court for us to be able to win the game.

At syempre, dahil inspired ako dahil nanonood si Tristan at dahil pina-goodvibes niya ko sa mga sinabi niya kanina, nasa mood na nga ko maglaro bago pumasok dito sa gym, mas super nasa mood pa ko ngayon. Kaya nga hindi man lang naka-porma ang kalaban namin dahil 5-0 agad ang score in favor of us.

But not until the substitution came. Yung pinalit sa isa kong ka-group ay...

Napailing na lang ako.

...isang babaeng may malaking salamin sa mata na chubby at nagtatago ngayon sa likuran ko sa takot na matamaan daw siya ng bola.

“Reina, wag kang magtago dyan sa likuran ko.”

“Baka tamaan ako ng bola, Mia.”

“Diba nag-practice na tayo? Tinuruan na kita ng basics diba? Gawin mo lang ‘yon. Sige na, do’n ka na sa pwesto mo. Sinasabihan ka na ni Ma’am Aridell, o. Team tayo diba? Kaya aalalayan ka namin.”

Mukhang wala na siyang choice kaya pumunta na siya sa pwesto niya sa unahan ko. At mukhang napansin rin siya ng kabilang team kaya siya tuloy yung pinuntirya dahil sa gawi niya pinapapunta nila yung bola. Nakaalalay naman kami mas lalo na ako dahil ako ang malapit sa kaniya kaya lang...

5-1

...nakapuntos ang kalaban.

Okay lang. Hindi namin papayagang makapuntos pa sila kaya lang bigla akong nakaramdam ng inis. Kanino? Hindi kay Reina. Alam ninyo kung kanino? Walang iba kundi kay...

“Nice one, Chelsey!”

...kay Tristan! Nakakainis ‘tong mokong na ‘to, ah! Parang kanina lang ako ang walang sawa niyang tsini-cheer tapos ngayong nakapuntos ang kalaban dahil sa Chelsey na ‘yon, biglang ‘yon ang itsi-cheer niya?!

“Mia, magse-serve na sila. Saka mo na titigan si Tristan.”

Napalingon ako kay Diwata nang kalabitin niya ko. “Sorry.” Nakatitig na pala ko kay Tristan nang hindi ko napapansin.

Isinantabi ko muna ang nararamdaman kong inis at nag-concentrate sa game pero...

5-2

...naka-score uli sila.

“Mia, what happened? Ba’t parang nawawala ka?” tanong ni Diwata sakin. Ako kasi yung pumalo ng bola papunta sa kabilang court pero na-out ‘yon.

“Wala. Sorry. Napalakas lang ng palo.” Pero alam ko sa sarili ko na hindi ‘yon ang dahilan. Sa bola ko nabunton ang inis ko. Alam kong mali pero...

“Marunong ka palang maglaro ng volleyball, Chelsey! Ba’t di ko alam ‘yon?”

...nakakainis lang kasi! Pa’nong hindi ako maiinis kung...

“May iba ka kasing pinagkakaabalahan nung tayo pa!”

...kung ang Chelsey na ‘yon ay ex ni Tristan! Ex is ex I know. Pero kailan pa sila naging okay? Galit si Tristan kay Chelsey. Ba’t ngayon ko lang nalaman na okay na pala sila? Nililigawan na naman ba siya uli ni Tristan? At kaya niya sinabi yung mga sinabi niya kanina dahil nandyan si Chelsey at gusto niyang pagselosin? Napa-praning na naman ba uli ako kaya kung anu-anong pumapasok sa isip ko?

6-2

Naka-score kami dahil sakin. I spiked the ball to Chelsey’s side. Malakas ang pagkakapalo ko kaya kinapos siya ng pagtantya kung sa’n babagsak ang bola. Tuloy, para siyang palakang napasubsob sa sahig.

“Okay ka lang, Chelsey?”

Chelsey! Chelsey! Chelsey! Ano bang problema ng Tristan na ‘yan? Talaga bang bini-bwisit niya ko?! Alam naman niyang ayoko kay Chelsey tapos puro pa siya sa Chelsey!  Ayokong magpaapekto pero hindi ko maiwasang...

“Kaya mo ‘yan, Chelsey! Fight! Fight! Fight!”

...magselos.

Nilingon ko si Reina na nasa likuran ko na naman. Sa kaniya kasi dapat magla-land yung bolang pinalo ko papunta kay Chelsey pero nagtago lang siya sa likuran ko kaya ako ang pumalo.

“Reina, ano ba!” Sa lakas ng boses ko, inalis niya ang pagkakahawak sa damit ko. “Gusto mo bang bumagsak dito at mawala ang scholarship mo?!”

Umiling siya.

“Then do what you needed to do kung ayaw mong mawala ang scholarship mo!”

Mabilis pa sa alas-kwatrong bumalik siya sa pwesto niya.

“Are you okay, Mia?” sabi ni Diwata bago ako pumunta sa serving line.

I’m not okay, I know.

I spiked the ball at bumalik uli sa pwesto ko. Binalik ng kalaban ang bola samin, sa gawi namin ni Reina. Dahil alam kong yuyukuan niya lang naman ‘yon, umabante ako. Ang hindi ko inaasahan ay ang ginawa ni Reina. Umatras siya at halos magkasabay pa kaming tumalon at akmang papaluin ang bola pero nagkabungguan lang kaming dalawa kaya…

“Ouch!”

“Aray!”

...parehas kaming bumagsak sa sahig nang pahiga. Halos nakapatong siya sakin kaya lahat ng bigat niya ako ang sumalo. Nakaramdam ako ng pagkahilo dahilan ng pagkakatama ng ulo ko sa sahig. And when I moved my body, I felt my left arm...

“Aaaah!”

...ang sakit ng kaliwang braso ko na pag nagagalaw, mas tumitindi ang sakit na nararamdaman ko.

“Mia!”

Sa kabila nang nararamdaman kong sakit at pagkahilong nararamdaman ko, I opened my eyes at hinanap ang pinagmulan ng boses na ‘yon na ilang hibla lang pala ang layo ng mukha sakin. He looked so...

“M-mia, wa-wag kang... wag kang gagalaw, okay?”

...hindi ko masyadong makita dahil nagbu-blur ang tingin ko sa kaniya.

“Tristan... Ang sakit...” Napaiyak na ko. “Ang sakit...”

I felt his hand on my cheek. Tama ba yung nararamdaman ko sa kabila ng sakit na nararamdaman ko? Nangingining ang kamay niya. “Hang on, okay? Tinawag na nila si Dr. Gonzaga. Just don’t move. I’m just here. Hindi kita iiwan.”

“Tristan...”

* * * * * * * *

When I opened my eyes, siya agad ang una kong nakita. He was lying on the couch facing my side and peacefully sleeping.

Déjà vu.

Yun ang naramdaman ko habang nakatingin sa kaniya. Nangyari na kasi ‘to. Ang pagkakaiba nga lang, wala kami sa ospital dahil nasa clinic kami no’n. At hindi siya nakahiga sa couch no’n kundi sa kama katulad ko. And it happened a year ago when I first met him...

- F L A S H  B A C K -

I opened my eyes. Hindi kisame ang tumambad sakin o putting kurtina kundi ang isang lalaking natutulog sa kabilang kama at nakahiga ng patagilid paharap sakin. I don’t know why I smiled. Siguro dahil ang cute niyang tingnan habang natutulog siya.

Inalis ko ang tingin sa kaniya dahil baka bigla siyang magising at mahuli niya kong nakatingin. Tinutok ko ang mga mata ko sa kisame. Nandito ako ngayon sa clinic. Na-sprain kasi ang paa ko kanina habang nagpa-practice kami ng mga kateammates ko ng volleyball.

Nilagyan na ng bandage ang paa ko at pinagpahinga ng nurse hanggang sa nakatulog nga ako. Tiningnan ko ang relo ko. Isang oras din pala kong nakatulog. Kailangan ko nang umuwi. Bumangon na ko pero hindi naman ako makatayo dahil wala akong saklay. Bilin kasi ni Dr. Avery Gonzaga kanina, ang gwapong doctor ng clinic ng SCU na wag ko muna daw itatapak ang na-sprain kong paa at gumamit muna ng saklay.

“Nurse Sumiko?”

Walang sumagot. Umusad ako ng pagkakaupo sa bandang paanan ng kama ko at hinawi ko ang kulay puting kurtinang nakaharang. Nakapaikot ‘yon sa paligid ng kinahihigaan ko kanina pero paggising ko ngayon, nakahawi na yung sa bandang kanan ko nang kalahati kaya nakita ko yung lalaking natutulog.

Sinilip ko si Nurse Sumiko pero wala siya sa table niya. Nasa’n na kaya ‘yon? “Nurse Sumiko?”

“Umalis siya.”

“Ay, kabayong buntis!” Napahawak pa ko sa dibdib ko sa gulat nang marinig ko ang boses na ‘yon. Napatingin ako sa harapan ko nang tuluyang mahawi ang kurtinang nakaharang sa pagitan ng kama ko at ng kama ng lalaking natutulog kanina na ngayon ay nakita ko nang nakaupo rin sa gilid ng kama at nakangiti sakin.

“Hi.”

Napahigpit ang pagkakahawak ko sa dibdib ko. “Hello din.”

“Kung hinahanap mo si Nurse Sumiko, umalis siya. Pero babalik din ‘yon.”

“Ah, gano’n ba?”

“Yes.” Hindi pa rin mawala-wala ang ngiti niya. Napatingin siya sa paa ko. “What happened to your foot?”

“Na-sprain habang nagpa-practice ng volleyball kanina.”

“Varsity player ka pala.” Tumango-tango siya. Nailang pa nga ko dahil titig na titig siya sakin, eh. “Ba’t ngayon lang ata kita nakita?”

“Mr. Tristan Dominguez. Bumabangka ka na naman. Akala ko ba inaatake ka ng migraine mo?”

Napalingon ako sa taong nagsalita. I saw Nurse Sumiko, ang cute na nurse ng SCU.

“Nawala na. Nakainom na ko ng gamot, eh.”

“Liar.” May kinuha si Nurse Sumiko sa gilid ng table niya. Saklay ‘yon.

“Anong gagawin ko sa saklay?” tanong ng lalaki na Tristan pala ang pangalan. “Hindi naman ako napilayan, ah.”

“Hindi para sa’yo ‘to.” Lumapit si Nurse Sumiko sakin at inabot ‘yon. “Okay na bang pakiramdam mo, Mia?”

“Opo.”

“Mia pala ang pangalan mo. Nice meeting you, Mia. I’m Tristan by the way.” He extended his hand to me.

“Magpahinga ka dyan at matulog.” Sabay hawi ni Nurse Sumiko ng kamay niya. “Don’t mind him, Mia. Pretend that he doesn’t exist kung ayaw mong mapabilang sa mga babaeng pinaiyak niya.”

“Whoah! That’s foul, Nurse Sumiko!”

“What’s foul? Foul odor lang ang alam ko. Nakakaamoy ako ng gano’n kapag nasa morge ako. Do you want to smell that—

“Stop. That’s gross.”

“What? Ghost? Do you want to see one? May kilala akong nagbubukas ng third eye.”

“Oh, I think my migraine is back again.” Sabay higa ni Tristan at takip ng unan sa mukha niya.

Napangiti na lang ako sa takbo ng usapan nila at sa reaksyon ni Tristan.

“I should know how to handle the likes of him kundi ulo ko ang sasakit sa pagiging pasaway nila.” bulong sakin ni Nurse Sumiko bago ako alalayan. Hinatid niya ko hanggang sa pintuan pero bago niya ko iwan, binulungan niya muna ko.

“Hindi naman sa sinisiraan ko si Tristan but I’m warning you, playboy ‘yan, Mia, kaya ingat ka. You’re a good girl kaya ayokong mapabilang ka sa mga babae dito sa SCU na pinaiyak niya. Kaya ngayon pa lang, iwasan mo na siya.” Bumalik na siya sa table niya.

“Ingat ka, Mia!”

Napalingon ako kay Tristan na nakangiting kumakaway sakin. Dapat nga ba kong mag-ingat sa kaniya at ngayon pa lang, iwasan ko na siya?

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

Sinunod ko ba ang warning ni Nurse Sumiko? Malamang hindi noh? Dahil kung sinunod ko ‘yon, hindi sana ako maiinlove kay Tristan at mapupunta sa ganitong sitwasyon.

Pero sundin ko man kasi yung warning niya o hindi, wala rin naman dahil hindi na kami nagkita ni Tristan. Malaki ang SCU para magkita ang landas namin lalo pa at iba ang course niya.

But not until the second get together of the different varsity teams of SCU that happened at the last Sunday of January, two weeks after I met Tristan at the clinic.

I saw him chatting with Myth nang dumating ako sa venue. He saw me and approached me. Nalaman kong member pala siya ng varsity team ng basketball. Hindi lang daw siya nakaattend nung first get together dahil may lakad siya no’n.

What happened after the day? Nagkakatext kami. Nagkakausap sa phone. Nagkikita sa labas but it was not a date. Nagkikita lang kami sa labas pag nagpapasama siya sakin o pag kailangan niya ng kasama dahil nabobored siya.

Until three months had passed. Until I fell for him. Until I confessed my feelings to him. Until he...

- F L A S H  B A C K -

Ang bait niya sakin kahit madalas niya kong asarin. Sweet siya sakin at sakin lang. Malapit siya sakin at sakin lang. Walang ibang babaeng umaaligid sa kaniya dahil hindi niya ‘yon pinapansin. Ito ba ang playboy na Tristan na tinutukoy ni Nurse Sumiko sakin dati na dapat kong iwasan dahil kung hindi, mapapabilang ako sa mga babaeng pinaiyak niya?

Nagbago na siya at ‘yon ay dahil siguro sakin? Masama bang mag-assume kung yun naman ang nakikita at nararamdaman ko? Masama bang mag-assume na parehas din kami ng nararamdaman? Na mahal niya rin ako? Masama bang mag-expect?

“Okay ka lang, Mia ko?”

Napalingon ako kay Tristan. Magkasama kami ngayon dito sa bookstore. Nagpasama kasi siya at may pinapabili daw na libro ang pinsan niyang si Verna.

“Tristan. May gusto sana kong sabihin.”

“Ano ‘yon?” nakangiting tanong niya.

“Ahm, ano kasi...” Ramdam ko ang malakas na pagtibok ng puso ko dahil sa kaba sa gagawin ko.

“Ano?” Nilapit niya pa ang mukha niya sakin.

Mas lalo tuloy lumakas ang tibok ng puso ko dahil sa ginawa niya kaya ipinikit ko na lang ang mga mata ko.

“Ba’t pumikit ka, Mia ko?”

Huminga muna ko nang malalim bago... “I like you, Tristan.”

It feels like eternity habang hinihintay ko ang sasabihin niya. Ni hindi ko makita ang reaksyon niya dahil nakapikit pa rin ako. Ilang segundo na ba ang lumipas? O baka minuto na? Ilan na nga ba? Hindi ko alam basta nang marinig ko ang boses niya...

“Mia.”

...parang tumigil ang pagtibok ng puso ko. I opened my eyes. And I saw him smiling.

“Ginulat mo naman ako. You like me as in gusto mo ko as a person?”

“I—” Hindi ko na siya naitama dahil nagsalita agad siya.

“I like you, too, Mia. You are special to me. And I am special to you, too, right?”

Napatango na lang ako. Totoo naman. Special si Tristan sakin dahil mahal ko siya. At iba ang pagkakaintindi niya sa sinabi kong I like him. Sabagay, kailan pa nagkaparehas ng meaning ang I like him sa I love him? Spelling pa nga lang magkaiba na. And he likes me, too. But love? Tuluyan nang nagiba ang pag-asa ko sa sunod niyang sinabi.

“And I want us to stay this way, Mia. Ayokong may magbago satin.”

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

At tama nga ang sinabi ni Nurse Sumiko no’n. Napabilang ako sa mga babaeng napaiyak ni Tristan dahil hindi ko siya iniwasan. Pero ang pagkakaiba ko nga lang sa mga babaeng pinaiyak niya ay nanatili pa rin ang closeness na mero’n kami na mas lalo pang lumalim sa mga buwan na nagdaan.

Wala ngang nagbago sa closeness namin pero may nagbago naman kay Tristan no’n. Bumalik siya sa dating siya. Ang playboy na Tristan bago ko siya nakilala. Sa tagal naming magkakilala, ang dami ring fling na dumaan sa kaniya na iniwasan kong makita.

Ang una kong natutunan sa relasyon na mero’n kami simula nang magtapat ako sa kaniya ay wag akong mag-expect at mag-assume dahil nang huli kong gawin ‘yon, nasaktan lang ako. Pero kahit pala iwasan kong gawin ‘yon, may iba pa rin palang bagay na pwedeng makasakit sa puso ko.

At yun ay ang makaramdam ng selos sa mga babaeng napapalapit kay Tristan. Alam kong iba ako sa mga babaeng ‘yon dahil special ako kay Tristan pero may mga oras pa rin na feeling ko parang katulad rin nila ko. Ayokong magpaapekto pero hindi ko rin mapigilan ang sarili ko dahil nga sa nararamdaman ko sa kaniya.

Kaya nga iniiwasan ko talagang makitang may kaharutan siyang iba. Iniiwasan kong makitang kasama niya ang fling niya. Yun pa nga lang na nababalitaan kong may bago siyang fling nagseselos na ko, makita pa kaya silang magkasama? Mas masakit ‘yon.

Mas lalong masakit nung hindi na fling ang babaeng nakita kong kasama niya two months ago. Pinakilala niya pa sakin ‘yon na girlfriend niya na walang iba kundi ang ex niyang si Chelsey na alam kong sineryeso niya dahil tumagal ng one month ang relasyon nila pero niloko lang siya. Kaya nga inis ako sa babaeng ‘yon dahil bahagya na nga kong umiwas kay Tristan kahit masakit para sakin tapos gano’n pa yung ginawa niya.

Ang sabi ng kaibigan kong si Marie dati, pagselosin ko daw si Tristan para daw makita ko kung maaapektuhan din siya katulad ko. Another expectation na pwedeng makasakit sakin kaya hindi ko ginawa. Kaya nga kahit si Myth na crush ko ay tinitilian ko lang at kinakawayan kapag hindi nakikita ni Tristan.

Pa’no ba naman kasi nung dating gawin ko ‘yon at nakita niya, akala ko naapektuhan talaga siya nung sitahin niya ko pero sa huli umasa lang pala ko sa wala dahil hindi naman pala siya seryoso at inaasar lang niya ko. Kaya simula no’n, hindi ko na pinapakita sa kaniya kapag kinikilig ako kay Myth dahil ayoko nang umasa. Ayoko nang madagdagan pa yung dahilan para masaktan ako.

May mga oras na natetempt akong magtapat uli sa kaniya pero sa tuwing naiisip ko yung sinabi niya sakin nung una akong magtapat sa kaniya na ayaw niyang may magbago sa pagitan naming dalawa, naduduwag na ko. Naduduwag ako sa takot na baka kung ipilit ko ang gusto ko, mawala siya sakin.

“Gising ka na pala.”

Kinurap ko ang mga mata ko. Gising na rin pala si Tristan. Bumangon siya at nag-iinat na lumapit sakin. Umupo siya sa upuang nasa tabi ng kama ko.

“Okay ka lang?” tanong niya sabay hawak sa kanang kamay ko.

Alam ko, simula kahapon halos hindi niya binitawan ang kamay ko. Ni hindi pa siya nakakauwi dahil sinamahan niya si Ate Moselle na nagbantay sakin kagabi. Pati ngayon. Umuwi lang si Ate kaninang umaga para dumaan sa school na pinagtuturuan niya. Biglaan kasi ang pag-alis niya, eh.

At si Tristan? Hindi siya pumasok ngayon kahit anong pilit kong okay lang ako. Papasok daw siya pag na-discharge na ko. At magpapadala na lang daw siya ng damit na pamalit sa pinsan niyang si Verna. At sobrang na-appreciate ko ang ginagawa niya. Kung hindi ko pa siya pinilit na matulog sa sofa kaninang umaga para makapagpahinga dahil buong magdamag siyang gising, baka dito pa siya makatulog sa kinauupuan niya ngayon.

“Mia, okay ka lang ba talaga?”

“Oo naman. Bakit?”

“Para kasing ang lalim ng iniisip mo kanina. At ngayon.”

Napansin niya pala. “Tulo laway ka kasi.”

Napahawak siya sa bibig niya at kinapa ‘yon. “Hindi naman.” Pinisil niya ang ilong ko. “Gutom ka na ba?”

“Hindi pa. Ikaw baka gusto mo munang mag-lunch.”

“Wala kang kasama dito.”

“Okay lang.”

“Baka may mumu.”

I pouted. “Ikaw naman kasi, pinilit mo pa si Ate na dito sa private room ako mag-stay.”

“Para gumaling ka agad. Saka gusto rin kaya ng ate mo dito.”

“Eh pa’no sinabi mo yung magic word na discount.” Half of my hospital bills kasi ang babayaran lang namin. Tito kasi ni Tristan ang isa sa may-ari ng hospital na ‘to.

“Okay lang ‘yon para naman magamit ko ang connections ko.”

“May connections ka pang nalalaman dyan. At dahil dyan sa connections na sinasabi mo, bukas pa tuloy ako idi-discharge.”

“Just to make sure na okay lang talaga ang braso mo, ang mata mo at ang ulo mo.” Naka-cast ang kaliwang braso ko ngayon dahil may fracture. Yung sa ulo ko naman, nagpa-MRI pa ko dahil tumama rin ang ulo ko sa sahig. At yung mata ko? Namula kasi ang kaliwang mata ko dahil sa pagtama ng ulo ni Reina nang bumagsak kami sa sahig. May pasa nga ang gilid ng mata ko ngayon, eh.

In short, masama ang pagkakadagan at pagkakabagsak namin ni Reina. Nagpanic kasi siya nang magkabungguan pa lang kami sa ere kaya ganito ang nangyari sakin. Sa bigat ba naman ni Reina na dumagan sakin, talagang hindi ko na mai-aaply ang mga nalalaman ko para makaiwas sa disgrasya.

“Okay na talaga ko, Tristan.”

Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sakin.

“Bakit?” Nakakailang kaya ang titig niya!

“Sobrang nag-alala talaga ko kahapon.” After he said that, sinubsob niya ang noo niya siya sa gilid ng kama ko. “Sorry.”

“Sorry na naman? Kahapon ka pa, ah. Wala ka namang kasalanan sa nangyari sakin, Tristan.” Kasalanan ko dahil nagpa-apekto ako masyado sa nakita at narinig ko.

Hindi siya sumagot. Nanatili lang siya sa pwesto niya. And I have this urge to touch his head when he...

“Mia.”

“Bakit?”

He lifted his head. He looked so... Serious? Yes. At ngayon ko lang siya nakitang seryoso ng ganito.

“I...”

“Ano?”

“Pwede bang...”

Nakarinig ako nang katok mula sa labas ng pintuan kasabay nang pagpasok ng isang nurse. “BP check lang po, Ma’am.”

“Wrong timing naman.”

I heard Tristan said that. Wrong timing saan?

* * *

(TRISTAN’s POV)

I know I’m a playboy at aminado akong may ilan na rin akong napaiyak na babae. Okay. Marami na rin akong napaiyak na babae. Anong magagawa ko kung hindi ako mapirmi sa iisang babae?

Until I saw this girl sleeping in the clinic nang atakihin ako ng migraine ko in the middle of our class. I was lying on the bed to rest when I heard someone’s voice. Nang hawiin ko ang puting kurtina sa kaliwa ko, I saw this girl sleeping and murmuring something I couldn’t hear.

And when she positioned herself paharap sakin, napangiti na lang ako habang nakatingin sa kaniya. I’m having a migraine but seeing her peaceful sleeping, parang hindi ko naramdaman ang sakit ng ulo ko.

Ang nang makita kong parang magigising siya, ipinikit ko agad ang mga mata ko. And when I heard her looking for Nurse Sumiko, bumangon na ko and said hi to her. Okay na sana ang pag-uusap namin nang dumating naman si Nurse Sumiko na pinabalik lang uli ang sakit ng ulo ko.

When this girl na nalaman ko mula kay Nurse Sumiko na Mia pala ang pangalan ay umalis na ng clinic, I said to myself na magkikita uli kami. Gagawa ako ng paraan dahil pag gusto ko, maraming paraan.

And that was in the second get together of all the varsity teams of SCU. Dahil nga sa nalaman kong varsity player siya ng volleyball, I joined the basketball varsity team of our school. First year pa lang ako, ininvite na kong sumali do’n ng kaibigan kong si Myth pero ayoko kaya siya lang ang sumali.

Ayaw sabihin sakin ni Nurse Sumiko ang full name o ang course ni Mia so the easy way to find her is to join the varsity team. Prente, nakita ko nga siya sa get together. I even told my teammates not to tell anyone na kapapasok ko pa lang sa team dahil sinabi ko kay Mia nang magkausap kami na nung start pa lang ng school year ako sumali.

Why? Dahil ayokong isipin niya na sumali ako dahil sa kaniya which is totoo naman. Nakakapagtaka lang dahil hindi ako mapilit ni Myth na sumali sa basketball team pero dahil kay Mia na wala namang ginawa kundi ang pangitiin ako habang natutulog siya sa clinic ay walang effort na napasali ako para lang makilala siya.

And that day, sa get together na ‘yon, nakuha ko nga ang gusto ko, ang makilala kung sino siya. And I realized that day, na hindi siya katulad ng ibang babaeng dumaan sakin. There was something in her that made her different from the others kaya nga mas kinilala ko pa siya sa mga araw na dumaan.

To the point na para lang makasama siya at maayang lumabas, kailangan ko pang magpanggap na magpapasama sa kaniya dahil may kailangan akong bilhin at kailangan ko ng tulong niya. O di kaya nabobored akong lumabas mag-isa kaya kailangan ko ng kasama at dahil masaya siyang kasama siya ang inaaya ko.

Bakit ‘yon ang ginawa ko kung pwede ko naman siyang deretsahin? Dahil siguro sa warning ni Nurse Sumiko sa kaniya sa clinic no’n na mag-ingat sakin dahil playboy daw ako. At malamang, nawarningan na rin siya ng mga taong nasa paligid niya tungkol sakin. Kaya gusto kong burahin ang impression na ‘yon na tumatak sa isip niya.

Yun nga ba ang dahilan o ayaw ko lang matakot siya sakin at tanggihan niya kong makasama? Hindi ko na rin alam. At hindi ko na rin napansing sa bawat araw na dumadaan na nakikilala ko siya at nakakasama, nakalimutan ko na ang dating ako, ang playboy na ako. Dahil nag-eenjoy ako sa company niya, hindi ko napansing nakatutok na pala ang atensyon ko sa kaniya.

Until that day that she confessed her feelings. Hindi naman ako manhid at mas lalong hindi ako tanga para isiping simpleng pagkagusto bilang kaibigan ang ibig sabihin ng sinabi niyang gusto niya ko. Ramdam ko ng araw na ‘yon na mas higit pa do’n ang nararamdaman niya.

Pero habang nakatingin ako sa kaniya habang nakapikit siya at hinihintay ang reaksyon ko sa sinabi niya, narealize ko na ayokong mawala siya sakin dahil importante siya sa buhay ko. At para hindi siya mawala sakin, dapat lang na manatili kung ano mang mero’n kami. Dahil wala kaming sisimulang relasyon, wala ring matatapos na relasyon. In short, mananatili pa rin siya sa buhay ko.

Ang selfish ko ba dahil hindi ko na inisip ang nararamdaman niya? Ewan ko. Ayoko lang na baka sa huli, ako din ang makasakit sa kaniya kung lalagpas pa sa kung anong mero’n kami ang mangyayari saming dalawa.

I’m a heartbreaker, remember? At ayokong iparanas sa kaniya ‘yon dahil hindi rin naman ako sigurado sa nararamdaman kong kakaiba para sa kaniya. Baka kasi saglit lang yung nararamdaman ko kaya natatakot rin akong masaktan ang isang tulad niya at tuluyan siyang mawala sa buhay ko.

So the heartbreaker came back again after that confession. Nambabae ako pero hindi sa harap ni Mia. At yung closeness namin ni Mia? Nanatili pa rin.

Ang selfish ko na naman ba? Gusto ko lang na i-divert ang atensyon kong nasanay na kay Mia. Dinivert ko nga ang atensyon ko sa iba’t ibang babae pero ayoko namang makita ni Mia na nakikipag-flirt ako sa kanila sa harap niya kahit may pagkakataong kahit ayokong makita niya eh nakikita niya mula sa malayo ng hindi ko sinasadya.

At si Mia? Wala ibang lalaking pumorma sa kaniya dahil pinagbantaan ko sila. Kahit hindi ko naman siguro ‘yon gawin, hindi rin sila papatulan ni Mia dahil ako ang gusto niya. Ang selfish ko ba uli? Ayoko lang na may umagaw ng atensyon niya mula sakin.

Hindi ko nga mapigilang hindi magselos kapag nagpapacute siya sa kaibigan kong si Myth at hindi niya alam na nakikita ko siya so in return, gigisahin ko siya tungkol do’n pero sa huli ngingitian ko lang siya na parang wala lang sakin yung nangyari.

Until one day, nakita niya kong kasama si Chelsey nang harap-harapan dahil nagkasalubong kami no’n. I didn’t have a choice but to introduce Chelsey to her dahil si Chelsey na mismo ang nagpakilala sa sarili niya bilang girlfriend ko.

Do’n na nagsimulang may magbago sa pagitan namin ni Mia. Napansin kong parang umiiwas siya. And the more na ginagawa niya ‘yon, the more na kinukulit ko siya. Nakaramdam kaya ako ng takot no’n na baka tuluyan siyang lumayo sakin. Hindi na nga ko nakapang-chicks dahil do’n.

At nangyari lang ‘yon dahil kay Chelsey kaya nagdesisyon akong tapusin ang relasyon namin. Hindi ko nga namalayang umabot rin pala kami ng isang buwan. But when I about to break up with her, I saw him kissing someone. Hindi ako nagalit sa nakita ko dahil hindi ko naman talaga mahal si Chelsey. Nakipagbreak ako sa kaniya sa harap ng lalaki para matapos na.

Anong napala ko? Ayun, nakatikim ako ng suntok mula sa lalaking hindi ko naman kilala na ginantihan ko rin ng suntok. Inawat kami ni Chelsey na nagalit pa sakin. Ang saya diba? Ako na ‘tong niloko, ako pa ‘tong nasuntok at sakin pa talaga nagalit. Hindi lang ‘yon, may sinabi pa siyang hindi ko nagustuhan patungkol kay Mia. Sa halip na hindi ako magalit sa kaniya, ayun nagalit ako dahil sa sinabi niya.

Do’n biglang umeksena si Mia at tinanong kung anong nangyari. At sa kabang baka ulitin uli ni Chelsey ang sinabi niya na nagpagalit sakin, hinila ko si Mia palayo sa kanila at dahil mapilit siya kung ano talagang nangyari, dineretso ko na siyang may ibang lalaki si Chelsey at break na kami para hindi na siya mangulit.

Simula no’n, malaki na ang inis niya kay Chelsey. Ginamit ko rin ang inis na ‘yon para asarin siya sa practicum ng klase nila sa P.E. Wala naman talaga sa plano ko ang asarin siya. Kaya nga ako nag-stay sa gym pagkatapos ng practice ng basketball team ay para panoorin siya. Hindi na kasi siya kasali sa varsity team ng volleyball kaya bihira ko lang siyang makitang maglaro.

Pero nang makita ko si Chelsey na nasa kalaban niya palang team, naisipan kong asarin siya. Hindi pa niya kasi alam na okay na kami ni Chelsey. Nagkita kasi kami accidentally at kinausap niya ko sa nangyari one month ago nang maghiwalay kami. Inexplain niya yung nangyari at naintindihan ko na kung bakit gano’n at nagsorry rin siya sa sinabi niya dati patungkol kay Mia.

Hindi pa alam ‘yon ni Mia kaya magtataka ‘yon pag kinausap ko si Chelsey sa mismong harap niya. At nangyari nga ang inaasahan ko. Halatang nainis si Mia dahil si Chelsey ang pinapatamaan niya ng bola. Ang cute niya kasing tingnan pag naaasar siya.

Pero ang hindi ko talaga inaasahan ay ang mangyari ang aksidente sa pagitan nila ng isang classmate niya. Sobrang nataranta talaga ko nang makita ko kung pa’no siya bumagsak sa sahig habang nakadagan sa kaniya ang classmate niyang may kabigatan. Sa liit ni Mia, siguradong nasaktan niya.

Sobrang nasaktan siya as I saw how she cried because of pain. Sobrang nataranta ako no’n. Ni hindi ko alam kung pa’no siya hahawakan. Isa lang ang alam kong dapat kong gawin, hindi ko siya pwedeng iwan. Hindi ko siya iiwan dahil kasalanan ko ang nangyari sa kaniya.

Hanggang sa dalin siya sa ambulansya, hawak ko ang kanang kamay niya. Hindi ko binitiwan ang kamay niya maliban na lang sa mga test na ginawa sa kaniya na kailangan niyang mag-isa. At alam ninyo kung anong narealize ko habang matagal kong hawak ang kamay niya? Na napakaimportante talaga ni Mia sakin.

Kaya nga hindi ko mapigilang hindi makonsensya tuwing napapatingin ako sa may cast niyang braso na kagagawan ko. Hindi mangyayari ‘yon kung hindi ko siya inasar. Kung hindi ko siya inasar, hindi mawawala ang focus niya sa game. At hindi siya masasaktan. Sa pag-iwas ko na saktan siya, nasaktan ko pa rin siya.

“Okay na talaga ko, Tristan.”

Ilang beses na niyang sinabi ‘yan pero hindi pa rin ako kumbinsido. Gusto ko siyang tanungin. Gusto ko uli siyang tanungin kung okay lang ba talaga na nasaktan siya physically dahil sakin. Pero ang gustong-gusto ko talagang tanungin? Nasasaktan ba  siya dahil sa relasyon naming ganito? Nasasaktan ko ba siya dahil ito lang ang klase ng relasyon na kaya kong ibigay sa kaniya kahit mahalaga siya sakin?

“Bakit?” She asked.

“Sobrang nag-alala talaga ko kahapon.” After I said that, sinubsob ko ang noo ko sa gilid ng kama ko.

Sarili ko lang ba talaga ang iniisip ko? Yung tuwa ko na makita ang ka-cutan niya dahil sa pang-aasar ko sa kaniya na naging dahilan para maaksidente siya. Pa’no kung hindi lang fracture ang nangyari sa kaniya at higit pa? Yung pangchi-chicks ko kahit aware ang lahat ng tao na special siya sakin kahit hindi ko naman pinapakita sa kaniya. Pa’no kung naaapektuhan rin siya dahil do’n? Yung kagustuhan kong manatili siya sa buhay ko at walang ibang lalaking umagaw ng atensyon niya kahit wala kaming relasyon. Pa’no kung nasasakal na siya? Lahat ng ‘yon...

“Sorry, Mia.” Ang selfish ko nga talaga. Ba’t ngayon ko lang inamin ‘yon? Because I’m a selfish jerk!

“Sorry na naman? Kahapon ka pa, ah. Wala ka namang kasalanan sa nangyari sakin, Tristan.”

Kasalanan ko, Mia. May magagawa naman ako sa sitwasyon natin pero dahil nga sarili ko lang ang iniisip ko, hindi ko ‘yon ginawa. Hahayaan ko bang manatiling ganito ang lahat?

“Mia.”

“Bakit?”

I lifted my head and looked at her. This girl. She deserves someone and that someone is the better me. The better me who could give her what she deserves to have. So I...

“I...” Pa’no ko ba sisimulan ‘to?

“Ano?”

“Pwede bang...” Dederetsahin ko na ba siya?

May kumatok sa pintuan na ikinalingon ni Mia. Lumingon rin ako. May nurse na pumasok. “BP check lang po, Ma’am.”

“Wrong timing naman.” bulong ko.

Hindi ko na nga alam kung pa’no sisimulan ang sasabihin ko tapos bigla na lang may papasok? At para pang nang-aasar yung nurse dahil kinamusta niya pa ang kalagayan ni Mia. Hindi ko naman siya pwedeng paalisin na lang.

Pansin ko lang, tuwing dumidiskarte ako, laging may sumisingit sa eksena na nurse. Nakakaasar na sila hah. Kung hindi lang nurse ang kinukuhang course ni Mia, tuluyan na talaga kong naasar sa kanila.

Lumabas na rin ang nurse nang mapahawak si Mia sa gilid ng mata niya. Nataranta naman tuloy ako bigla. “Pababalikin ko yung nurse. Just—”

“I’m okay, Tristan. Sumakit lang yung pasa ko.”

Nakahinga naman ako nang maluwag. “Alam mo bang simula nang mangyari sa’yo yung kahapon, natataranta na talaga ko. Para kong lumalaklak ng isang jug na kape, eh.”

Natawa siya.

“Mia. Seryoso ko.”

Tinakpan naman agad niya ang bibig niya pero halatang nakangiti pa rin siya. “Okay naman kasi talaga ko, eh.”

I sighed. Tumayo ako at niyakap siya habang nakahiga.

“Tristan?”

“Okay lang ba talaga sa’yo na ganito lang tayo?”

“Uhm, baka kasi abutan tayo ni ate na magkayakap.”

“Hindi naman ‘yon ang tinutukoy ko.”

“Eh, ano?”

Humiwalay ako sa kaniya. At nagpalakad-lakad sa loob ng kwarto.

“Tristan. Nahihilo na ko sa ginagawa mo. Ano ba kasing problema mo?”

“Wala naman akong problema, eh.” Ang problema ko lang, pa’no ko sasabihin sa’yo yung gusto kong sabihin? Bakit ba hindi ko pa siya—

“Hi, earthlings!”

Napalingon ako sa bumukas na pintuan. I saw my cousin Verna smiling at us. “Isa ka pang istorbo. Hindi ka ba sanay kumatok?”

“Istorbo ba ang tawag sa maghahatid ng damit mo bago ka pa mangamoy ewan dito? And I do know how to knock my dear cousin, tinamad lang akong gawin ‘yon. Bagong manicure kasi ako although hindi naman daliri ko ang ipangkakatok ko… anyway wala namang connection ‘yon sa sinasabi ko kaya—”

“Iwan mo na lang dyan at lumabas ka muna.” putol ko sa iba pang sasabihin niya. Madaldal kasi siya at kung hindi ko pa siya pipigilan, aabutin pa kami ng siyam-siyam dito.

She grinned. At hindi maganda ang kasunod niya niyan. Siguradong...

“Outside this room or this hospital?”

Eto na naman kami. “Outside this room, Verna.” may diing sabi ko.

“Anong gagawin ko sa labas?”

“Kausapin mo ung pader. O kahit na sino o—”

“May pader naman dito. Ba’t pa ko lalabas?”

“Miss Verna Dominguez.”

“Kulang, Tristan. Wala yung middle name ko.”

Nahimas ko ang noo ko ng wala sa oras. “That’s why I don’t like nurses. You’re giving me headaches all the time.”

“I’m a nursing student. Not yet a nurse. At baka nakakalimutan mo, future nurse din si Mia. Speaking of... Hi, Mia. How are you feeling?”

“Okay lang, Verna.”

“Good. Akala ko kasi hinimatay ka na sa amoy ng pinsan ko. Anyway, iiwan ko na kayo dito, ah. Kulang na lang kasi umusok ang ilong ng pinsan ko dahil sakin. By the looks of him, mukha may gusto siyang sabihin sa’yo kaya ganyan siya—”

“Verna!”

“Okay! I’m outta here!”

Pagkalabas niya, nilock ko na ang pinto para wala ng istorbo sa sasabihin kong hindi matuloy-tuloy. Pagtingin ko kay Mia, nakaupo na siya.

“Spill it out, Tristan. Tama si Verna. Ganyan ka pag may gustong-gusto kang sabihin pero hindi mo naman magawang masabi.”

“Mia.” Lumapit ako sa kama niya. At may kung anong kinuha sa ilalim ng kama niya. Inabot ko ‘yon sa kaniya.

“Alam mong ayoko nang bulaklak.”

“Bakit nga ba? Pag hindi mo sinabi, patuloy lang kitang bibigyan ng bulaklak.”

“Yung totoo? Lahat naman kasi ng babae binibigyan mo niyan. Hindi naman ako katulad nila Tristan.”

“Because you are special. Kaya nga lahat ng bulaklak na binibigay ko sa’yo, ako mismo ang pumipili.”

She smiled. “Talaga?”

“Oo.” I held her hand. Nakatingin lang ako do’n. “Mia...” I squeezed her hand. “Kung tatanungin kita ngayon, okay ka na ba sa sitwasyon natin?” Hindi ko siya narinig na sumagot kaya napatingin ako sa kaniya.

Nakangiti siya pero ang mga mata niya... Malungkot ang mga ‘yon. Sa mga titig niya ngayon sakin, naramdaman ko yung sakit na nagmumula sa mga mata niya hanggang sa unti-unting nawala ang ngiti niya. Mas naramdaman ko yung sakit. She was about to speak when I covered her mouth and her eyes too.

“Don’t talk. Ayoko na ring makita yung nakikita ko ngayon sa mga mata mo. Alam ko na, kaya hindi mo na kailangan pang sabihin pa.”

I felt her mouth trembling.

“I’m such a selfish jerk for causing you too much pain. Kaya babawi ako sa’yo.”

I felt her eyes...

“Simula ngayon, Mia ko, ikaw na uli ang babaeng pagtutuunan ko ng pansin just like the first time we met.”

Naramdaman ko na lang na basa na ang kamay kong nakatakip sa mga mata niya. Inalis ko ang pagkakatakip sa bibig at mga mata niya.

And I think to sum up all the things I wanted to say, ito lang ang mga salitang dapat kong sabihin sa kaniya...

“Because I love you, Mia Santos, and I want you to be my girlfriend.”

At hindi katulad kanina habang nakangiti siya, nakangiti rin ang mga mata niya habang may tumutulong luha sa mga ‘yon. “Boyfriend na kita, hah. Wala ng bawian ‘yan kundi puputulan na talaga kita ng ano.” I chuckled. She hugged me using her one arm. I hugged her, too. “Sira ka talaga. Ba’t pinatagal mo pa?”

Minsan talaga may mga bagay na masaya na tayong nandyan lang sa tabi natin pero hindi natin alam pwede siyang mawala satin ng anumang oras kung...

“Sorry, Mia ko. Ang tagal kong natauhan, eh.”

...kung hindi tayo matatauhan...

“Ako diba yung nauntog ang ulo sa sahig kahapon pero ba’t kaw yung natauhan?”

...at hindi tayo kikilos para mapasatin sila ng tuluyan.

“Kumbaga sa lindol ako yung after effect.”

Simula ngayon, pag-iisipan ko muna ang mga bagay na gagawin ko na pwedeng makasakit sa kaniya.

“Ang dami mong alam.”

“Kaya nga nalaman kong mahal kita, eh.”

Kasiyahan muna niya ang iisipin ko bago ang sarili ko.

“So no more chicks, Tristan?”

Kahit pa ang iwasan ang mga bagay na nakasanay ko nang gawin.

I kissed her forehead. “Oo, Mia ko.”

Para sa babaeng mahal ko.

* * *

How to save your heart?

Don’t get affected. Don’t get jealous. Don’t get paranoid.