My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 38

CHAPTER 38

[ ELLAINE’s POV ]

“Hmm...”

Iminulat ko ang mga mata ko. Wala akong makita dahil kadiliman ang bumungad sakin. Yun ay dahil nakapiring ang mga mata ko. Nakasandal ako sa pader habang nakaupo sa sahig. Nakatali din ang mga kamay kong nasa likuran ko. May nakapasak ding tela sa bibig ko na nakapaikot sa batok ko.

Ilang segundo ang lumipas nang rumehistro sa isip ko kung bakit ganito ang ayos ko. At kung bakit ako nandito.

- F L A S H  B A C K -

Hours later...

“Ellaine.”

“Hmm...”

“Wake up.”

“Hmm...” Sumiksik ako sa mainit na bagay na nasa tabi ko.

“Ellaine.”

Naramdaman ko ang marahang pagtapik sa pisngi ko. “Jaylord naman, eh… Inaantok pa ko...” Mas lalo akong sumiksik sa kaniya.

“May pupuntahan ka pa kaya gumising ka na.”

Inaantok na idinilat ko ang isang mata ko at tiningala siya. “Saan?” inaantok na tanong ko.

“May date kayo ng mama mo.”

Tuluyan na kong nagising dahil sa sinabi niya. Bumangon ako at umupo. “May date kami ni mama?”

Bumangon na din siya. “Oo. Pupunta ka sa bahay ninyo ngayon.”

“Pero...”

“Alam ko namang gusto mong makasama ang mama mo ngayong pasko. Ako ng bahala kina lolo. Maligo ka na.”

“Jaylord...” Niyakap siya. “Thank you!” Kumalas ako sa kaniya at hinalikan siya sa labi niya. “Thank you talaga!”

Tinakpan niya ang bibig niya. “Ellaine naman. Hindi pa ko nagtu-toothbrush.”

Natawa ako sa busangot niyang mukha. “Okay lang ‘yan. Mabango ka pa rin.” Isang beses ko pa siyang hinalikan sa labi niya.

“Ellaine!”

“Oo na. Maliligo na.” natatawang sabi ko bago umalis ng kama. “Wari ka pa. Gusto mo naman.”

Nagbabantang tingin ang ibinigay niya. “Don’t try me. Baka hindi ka makarating sa pupuntahan mo kapag hindi mo ko tinigilan.” Habang nakapaskil ang pilyong ngiti niya.

Hindi ako nakapagsalita.

“You’re blusing again.”

“I’m not!”

“You are.” Prente pa siyang humiga sa kama habang nakatingin sakin.

“Wag mo nga kong akitin!” Bakit ba kasi ang yummy niya kapag bagong gising siya?

“Naaakit ka naman?”

“Hindi.” Yun lang at nagmamadali na kong lumabas ng kwarto niya at lumipat ng kwarto ko. Baka tuluyan na kong maakit kapag nag-stay pa ko sa loob ng kwarto niya.

Wahehe!

= = =

“Anong sasabihin mo kapag hinanap ako nila lolo mamaya? Magtataka sila kapag hindi ako sumabay ng breakfast.” tanong ko kay Jaylord habang para kaming magnanakaw na tumatakas palabas ng mansyon.

Sa back door na deretso sa malaki nilang garahe kami dadaan. Naghihintay na daw si Clay sa loob ng kotse. Si Clay ang makakasama ko papunta kay mama. Labas-masok naman siya sa mansyon kaya hindi sila magdududa kung sa’n siya pupunta.

“Hindi sila magtataka dahil iisipin nilang puyat ka. Alas-tres na tayo natulog. And I’m sure, mga puyat din ang iba.”

“Paano kung magtanong sila?”

“That you’re sleeping and they shouldn’t disturb you or else.”

“Or else what?”

“Shhh...” Hinila niya ko patago sa gilid ng isang malaking cabinet.

“Bakit—” Tinakpan niya ang bibig ko.

“Si manang.” bulong niya.

Nakakaintinding tumango ako. Sumilip si Jaylord. Maya-maya lang ay inakay na niya ko paalis sa pinagtataguan namin. “Walang pwedeng makaalam na umalis ka.” mahinang sabi niya. “Kung ako lang ang masusunod, pwede mo nang sabihin sa mama mo na buhay ako. Pero ayaw mo naman dahil sa bilin ni lolo. Ayoko namang pagalitan ka ni lolo ng dahil sakin. But above all that, ayoko ng pakiramdam na nakikitang malungkot ka ng dahil sakin at wala man lang akong ginagawa.”

“Jaylord...” Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay niya. Nilingon niya ko. “Thank you.” nakangiting sabi ko. Hinaplos niya lang ang pisngi ko.

Nakarating na kami sa garahe at lumapit sa isang kotse. Bumaba ang bintana ng kotse sa driver seat.

“Goodmorning, Ellaine.” nakangiting bati ni Clay.

“Goodmorning, Clay.”

Binuksan agad ni Jaylord ang pintuan sa back seat at pinapasok ako. “Wag kang magpapakita sa guard, okay?”

“Oo.”

“Clay, mag-ingat ka sa pagda-drive.” bilin niya dito.

“Roger that, Lordy.”

Isasarado na sana ni Jaylord ang pintuan ng kotse nang pigilan ko siya. I hugged him. “Thank you.” I whispered. Humiwalay ako sa kaniya.

He kissed my forehead. “Enjoy.”

Nakangiting mukha niya ang huli kong nakita bago siya nawala sa paningin ko.

= = =

“Dito lang ako sa kotse, Ellaine. Pumasok ka na sa loob. Bilin sakin ni Jaylord na magsolo kayo ng mama mo.”

“Hindi ka ba maiinip dito?”

Tinapik niya ang laptop niyang nasa passenger seat. “Basta kasama ko si Mia, hindi ako maiinip.”

Mia ang pangalan ng laptop niya. At tanging ako lang ang nakakaalam no’n. Dahil kapag nalaman ‘yon nila Khalil, uulanin lang daw siya ng mga ito ng pang-aasar.

“Thank you, Clay, ah.”

“Wala ‘yon.” nakangiting sabi niya.

Lumabas na ko ng kotse at lumapit sa gate ng bahay namin. Parang kailan lang nung huli kong nakita ang bahay namin pero yung pakiramdam kong matagal na ng huli akong nakatuntong dito. Dahil siguro isang linggo din akong nakakulong sa loob ng mansyon at sa dami ng nangyari kaya gano’n ang pakiramdam ko.

Pinindot ko ang doorbell. Ilang minuto pa ang lumipas ng magbukas ‘yon. At nakita ko ang taong napakahalaga sa buhay ko. My bestfriend. My sister. My mom. Package as one.

“Mama.”

Ilang segundong nakatingin lang si mama sakin bago siya mahimasmasan. “Ellaine!”

Niyakap ko nang mahigpit si mama. “Namiss kita, mama...”

“Anong ginagawa mo dito?” gulat na tanong niya.

“Mama naman. Hindi pwedeng hindi tayo magkasama ngayong pasko.” Hinigpitan ko pang lalo ang yakap sa kaniya.

“Ellaine...” She hugged me back. “I’m glad you’re here.”

= = =

“Kumakain ba si Ellaine, Clay? Hindi ba siya nagmumukmok do’n? Inaalagaan ba niya ang sarili niya?” narinig kong sunod-sunod na tanong ni mama kay Clay. Mahina lang ang pagkakasabi no’n ni mama na parang ayaw iparinig sakin pero umabot pa rin naman sa pandinig ko.

Nasa kusina silang dalawa ni mama. Nang malaman ni mama na kasama ko si Clay, hindi siya pumayag na mag-stay lang si Clay sa kotse. Nag-usap na lang kami ni Clay na hindi namin babanggitin kay Jaylord na hindi natupad ang bilin niya na mapagsolo kami ni mama.

Umalis pa kaming tatlo kanina para bumili ng lulutuin namin. Sobrang namiss ako ni mama kaya napatagal kami sa pamimili namin sa palengkeng malapit sa village namin. Madami daw siyang ihahanda.

At ngayon lang sila nagpagsolo ni Clay kaya sinamantala niya ang pagkakataon.

“Okay na okay po siya, Tita, sa resthouse. Ang gana niyang kumain. Lagi pa siyang nakangiti.”

Tama ang sinabi ni Clay. At dahil yun lahat kay Jaylord. Kung pwede ko lang sanang sabihin kay mama na buhay si Jaylord ng hindi na kami nagpapanggap ni Clay.

Kung pwede lang...

= = =

Tanghali na. Ang sabi ni Jaylord, buong araw daw kami dito. Sinabi ko din kay mama na babalik kami ni Clay sa resthouse mamayang gabi. Sinabi ko ding malapit na kong bumalik sa bahay.

Hindi ko alam kung kailan ‘yon dahil nakadepende ‘yon kay Jaylord.

“Sabi na sa’yo, Tita Julia, siya ang pumatay, eh.”

“Hindi pa tapos ang kwento, Clay. May twist pa ‘yan.”

Napangiti ako sa usapan nina mama at Clay. DVD marathon at foodtrip ang peg namin ngayon. Araw ng pasko pero kakaiba ang tema ng palabas na pinapanood nila.

Sa tatlong masqueteers, si Clay ang pinaka-close kay mama. Para na ngang ampon ni mama si Clay. Bata pa lang kasi si Clay nang mamatay ang mommy niya. Solong anak lang siya at hindi pa sila in good terms ng daddy niya hanggang ngayon. Hindi katulad nila Khalil at Chad na maayos na ang pakikitungo sa kaniya-kaniya nilang mga pamilya.

For Clay, his family only consist of four. The two masqueteers with Lordy as one, me and my mother as two, the Donaghy Shere Gang, and his laptop and computer.

Hindi ko naman kinukwestyon kung bakit hindi pa rin sila ayos ng daddy niya. Hindi naman kasi pala-kwento si Clay when it comes to his personal life. Ang tanging nakakaalam lang no’n ay sina Jaylord.

Nag-focus na ko sa pinapanood namin nang marinig ko ang tunog ng doorbell.

“Yan na ata yung inorder kong pizza.” sabi ni Clay.

“Ako na lang.”

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa sofa at lumabas ng bahay. Binuksan ko ang gate. Wala akong nakitang tao pero may nakita akong isang malaking basket ng prutas at kahong nakabalot. Yumuko ako at kinuha ang card na nakaipit sa basket.

Letter D lang ang nakalagay.

Kumunot ang noo ko. “D? Sinong D?” Yumuko at dinampot ang basket.

“Ellaine.”

Tumingala ako sa taong ‘yon. “Drenz?!” Binitiwan ko ang basket at dumeretso ng tayo. “Anong ginagawa mo dito? Nasa Europe ka diba? Kailan ka nakabalik? Nagkita ba kayo ni Charie? Kamusta na siya?”

Hindi naka-attend si Charie sa supposedly wedding namin ni Jaylord dahil nakaplano na ang pagpunta niya ng Europe para mag-trabaho one month pagkatapos magpropose ni Jaylord sakin.

“Hindi kami nagkita, Ellaine.”

“Talaga? Sayang naman. Nakakamiss na ang bruhang ‘yon. Ikaw? Kamusta ka na? Nasa’n ang pasalubong sakin?” Natigilan ako. “Teka lang. Bakit parang pumayat ka ata? At ang seryoso mo ngayon, ah.”

“Pwede ba tayong mag-usap?”

“Hah? O sige. Magpapaalam muna ko kay mama.”

“It’s urgent, Ellaine. Saglit lang ‘to. Kailangan ko na din kasing umalis, eh.”

“O-okay.”

Humakbang na siya palapit ng kotse niya. Sumunod naman ako sa kaniya.

“Sa’n ba tayo mag-uusap?” tanong ko habang nasa kotse kami. Kalalabas lang namin ng village namin. “Ba’t dito tayo dumaan?” Dumaan kami sa kalsadang dinadaanan namin ni Jaylord ng mga panahong nag-aaral pa kami. Ang kalsadang tirahan ng ahas dahil tuwing dadaan ako do’n, hindi pwedeng walang lilitaw na ahas. Wala nang dumadaan do’n dahil nang maka-graduate ako ng college, may bagong ginawang kalsada na shortcut papunta ng village namin. Do’n na dumadaan ang mga tao simula no’n. Iwas na rin siguro sa mga ahas na—

“Ay!” Impit akong napatili ng may kotseng nag-overtake na lang bigla sa kotse namin at humarang sa daraanan namin. Buti na lang at walang ibang sasakyan o tao man lang. At buti na lang kamo, naka-preno agad si Drenz bago pa kami sumalpok sa bwisit na kotseng ‘yon.

Teka lang. Ang kotseng ‘yon! Kotse ‘yon ni—

Bumaba sa kotseng humarang samin si Clay. Napababa din tuloy ako.

“Clay, ano ba? Papatayin mo ba kami?”

Seryoso ang mukha niya na ipinagtaka ko. “Pumasok ka ng kotse ko, Ellaine.” utos niya.

“Pero...”

“Anong ginagawa mo dito, Drenz?” baling ni Clay kay Drenz na paglingon ko ay nakababa na ng kotse niya.

“Dinadalaw ko lang si Ellaine. Masama ba ‘yon, Clay?”

“Bakit tinangay mo na lang siya?”

“Hindi ko siya tinangay. Kusa siyang sumama.”

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa sagutan nilang dalawa. “Ano bang nangyayari dito? May alam ba kayo na hindi ko alam?”

“Oo.” sagot ni Drenz. “About Jaylord.”

“Pumasok ka na ng kotse, Ellaine.” sa halip ay utos uli ni Clay sakin.

“Bakit mo siya pinapasok, Clay? Ayaw mo bang marinig niya ang mga sasabihin ko?”

Nagtatakang napatingin kay Drenz. “Drenz. Ano bang sinasabi mo?”

Tiningnan niya ko. Parang hirap siyang sabihin pero sinabi niya pa rin. “Na ang taong buhay mong minahal ay mamamatay tao pala.”

“What?!”

“Don’t listen to him, Ellaine! Hindi totoo ang sinasabi niya!”

“Ano nga bang sinasabi niya, Clay? Si Jaylord ang tinutukoy niya diba? Wala kong maintindihan. May alam ka ba dito?”

“Ellaine, hindi—” Naputol ang sinasabi niya dahil sa narinig naming sagitsit ng gulong.

Sabay-sabay kaming napalingon sa van na biglang huminto sa gilid ng kotse ni Drenz. Kasabay no’n ay ang paglabas ng limang lalaki.

“Kayo.” narinig kong sabi ni Clay. Mabilis na hinawakan ni Clay ang kamay ko at pinapwesto ako sa likuran niya.

“Clay, sila diba ang...”

“Dyan ka lang, Ellaine. Once na sumugod sila, alam mo na ang gagawin mo.” mahinang sabi niya.

Alam ko ang tinutukoy niya. Humanap ako ng tyempo at pumasok agad ako sa kotse niya at paandarin ‘yon para humingi ng tulong. “Pero, Clay...”

“You know the rules, Ellaine. Have you forgotten what did Jaylord taught you?”

“O-okay.” napipilitang sagot ko habang kuyom ko ang mga kamao ko.

“Long time no see, Clay.” nakangising sabi ng isang lalaki. “Namiss mo ba kami?”

“Nakakamiss ba ang mga mukhang ‘yan?”

“Kayo talagang mga DSG, ang tatalas pa rin ng dila ninyo.”

“Eh, kayong mga ACG? Kay papangit ninyo pa rin.”

“Aba! Hayop ‘to, ah!”

“Kasabwat ka ba nila, Drenz?” narinig kong tanong ni Clay.

Hindi ko na narinig ang sagot ni Drenz dahil sumugod na ang limang lalaki kay Clay. Pati si Drenz ay sinugod na din nila. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanila habang nagpapalitan sila ng mga suntok at sipa. Lima laban sa dalawa. Alam kong sanay si Clay sa rambulan. Pero si Drenz...

Pilit kong inihakbang ang mga paa ko paatras kahit parang ayaw sumunod no’n. Ayokong umalis at iwan sila. Pero...

Inihakbang ko na ang mga paa ko palapit sa kotse ni Clay habang hindi inaalis ang tingin sa kanila.

“Yung babae, tumatakas!”

“Ellaine, go!” sigaw ni Clay. Saglit niya pa kong nilingon. “Go!” Natamaan siya ng sipa ng isa kaya napasadsad siya sa kalsada.

“Clay!”

“I said go!” Mabilis siyang tumayo.

Mabilis ko ring binuksan ang pintuan ng kotse at pumasok do’n nang makarinig ako ng putok. Nanlaki ang mga mata ko nang tingnan ko kung sino ang tinamaan no’n. Nakita ko si Clay sa unahan ng kotse habang hawak ang balikat niya. Hanggang sa dahan-dahan siyang napaluhod. Nakita ko ang isang lalaking nakatutok ang baril sa gawi ko. Sa mismong gawi ko. Hinarang ni Clay ang balang para sakin!

“Oh my God! Clay!” sigaw ko.

“Wag kang bababa! Umalis ka na!”

“Sige, miss! Umalis ka kung gusto mong sundan ko pa ang balang nakabaon sa katawan niya!”

“Gago! Balak mo bang patayin yung babae? Kailangan natin siya ng buhay!”

“Gago ka rin! Tanga ka ba? Tatakutin ko lang siya kanina! Ito namang si Clay, tatanga-tanga, humarang pa. Yan tuloy ang napala niya.” Binalingan ako ng lalaking may hawak ng baril. “Ano, miss? Hindi ka pa ba bababa?”

Napapikit ako ng makarinig na naman ako ng isang putok. “Tama na!” Mabilis akong bumaba ng kotse at nilapitan si Clay na may dalawang tama ng baril sa balikat at gilid niya.

“Clay...” Nag-init ang sulok ng mga mata ko.

“Ang tigas talaga ng ulo mo, Ellaine...” nakangiwing sabi niya. “Kaya naiinis sa’yo si Lordy, eh...”

“I’m sorry. Hindi ko kayang—“ Hinila ako patayo ng isang lalaki palayo kay Clay.

“Let go off her.” Tumayo pa si Clay at dahan-dahang lumapit samin habang hawak ng isang kamay niya ang gilid niyang may tama.

Walang awang pinagtulungan siya ng mga lalaki. Pati si Drenz na ngayon ay nakaluhod na. Tuluyan na kong napaiyak. “Tama na! Itigil ninyo na ‘yan!” Nagpumiglas ako mula sa pagkakahawak ng lalaki sakin. Hindi ko na alam ang ikikilos ko sa nakikita ko.

“Tama na ‘yan mga ‘tol! Baka mapatay ninyo pa ‘yang Clay na ‘yan!”

“Pa’no ‘tong isang lalaki?”

“Tumawag si boss, isama ninyo ‘yan!”

“Bitiwan ninyo ko! Clay!” Pilit akong nagpumiglas. May itinakip sila sa ilong ko. Nakita ko pang binuhat ng isang lalaki si Drenz. Nakaramdam ako ng pagkahilo. Ang nakalugmok na si Clay na duguan ang huli kong nakita bago ako tuluyang mawalan ng malay.

 

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

Oh My God! Si Clay!

Nangilid ang gilid ng mga mata ko hanggang sa tuluyan akong mapaiyak.

Anong ginawa nila kay Clay? Anong nang nangyari sa kaniya?

Naalala ko ang mukha niya bago ako mawalan ng malay. Sunod-sunod kong iniling ang ulo ko.

Hindi pwede... Buhay pa siya... Hindi siya pwedeng mamatay…

Clay...

= = =

>>>CHAPTER 39 HERE