KontraBIDA : Chapter 14

ATTENTION!!!

READ CHAPTER 1-13 FIRST!

INEDIT ko po ang PREVIOUS CHAPTERS.

 NEW SCENES ADDED. NEW ADDITIONAL INFO ADDED. NEW CHARACTER ADDED.

SAME PLOT pa rin. SAME CHARACTERS pa rin.

 
CHAPTER 14

( Marky Corpuz’s POV )

Nasa library ako at nagbabasa nang may bumulabog na naman sa nanahimik kong mundo. Oo. Na naman. Dahil five minutes ago simula nang pumasok ako dito, ang ingay na niya.

“Hey, girls!”

Nilingon ko ang pinagmulan ng boses na ‘yon. Si Janiyah na nakapameywang sa harap ng apat na estudyanteng babae.

“How many times do I have to tell you to bring back those books in the book shelves after you used it?” nakataas ang kilay na tanong ni Janiyah sa kanila.

“Male-late na kasi kami.” dahilan ng isa.

“I don’t care kung ma-late kayo. Hello! Ang bibigat ng libro ninyong mga nursing ‘no! Tapos ako ang pagbubuhatin ninyo no’n para ibalik sa mga pinanggalingan nila? Ang sakit na nga braso ko. Kaya kilos na. Balik do’n. Ibalik ninyo sa pinanggalingan ang mga libro ninyong sandamukal sa laki. Bilis.”

Hindi na nakapag-protesta ang apat na estudyante at binalikan na lang ang mga librong iniwan nila sa mesa.

“At kayong lahat.” baling ni Janiyah sa ibang estudyanteng nasa library na nakatingin sa kaniya. “Yang mga libro ninyong kinuha niyo sa bookshelves, ibalik niyo ‘yan after you used it. Huwag ninyong iasa sa librarian ang pagbabalik ng mga ‘yan. Is that clear?”

Napapailing na pumunta ako ng counter. Hihiramin ko na lang ang librong binabasa ko. Hindi ako makapagbasa ng maayos dito. Library ngang matatawag, ang ingay naman.

“Ma’am, hindi niyo ba sasawayin si Janiyah?” tanong ko sa librarian. “Library ‘to tapos ang ingay niya.”

“Kanina ko pa sinasaway ‘yan. Matigas lang ang ulo. Pero alam mo, kahit may pagkamaldita ‘yan, natutuwa ako sa kaniya ngayon.”

Tiningnan ko si Janiyah na abala pa rin sa panenermon niya. “Ano naman pong nakakatuwa sa ginagawa niya ngayon?”

Yung mga nananahimik na estudyanteng nag-aaral, nagugulo niya. May mga tumayo na nga at umalis na lang ng library kesa pakinggan ang sermon niya. Daig pa niya ang pari kung manermon. Hindi ba niya naisip na mas malala pa siya sa mga estudyanteng pasaway na nandito sa library?

“Dati kasi isa din siya sa mga estudyanteng mahilig magkuku-kuha ng libro sa bookshelves. Hindi ko nga alam kung nananadya ba talaga dahil puro yung malalaking libro pa ang kinukuha niya tapos nakikita ko namang hindi niya binabasa. Mga libro pa ng nursing, eh hindi naman nursing ang course niya. Pero ngayon, tingnan mo. Siya pa mismo ang nagsasabi sa mga estudyanteng sila na lang ang magsauli sa mga librong kinukuha nila.”

“Ngayon lang po ‘yan dahil siya ang nahihirapan. Pero bukas, babalik na naman ‘yan sa dati.” Kinuha ko na ang librong hiniram ko. Lumapit ako kay Janiyah at kinalabit siya sa balikat niya. Napalingon siya sakin.

“What?!” inis na tanong niya.

“Wala lang.”

Nagsalubong ang mga kilay niya. “Kakalabitin mo ‘ko, tapos wala lang? Are you insane? Nakita mong ngarag na ako dito sa mga bwisit na mga estudyante na ‘to! Dadagdag ka pa!”

Parang gusto kong matawa sa sinabi niya. Pinigilan ko lang. “Ngarag? Ikaw? Baka ‘yang mga schoolmates natin ang ngarag na sa kakasermon mo dito. Janiyah, library ‘to, okay? Tapos kung makasigaw ka parang pinagsamang perya at palengke ang boses mo.”

“I don’t care!“ Inirapan niya ko. Binalingan niya ang mga estudyanteng nakatingin na samin. “What are you staring at? Walang show dito kaya atupagin niyo ‘yang pag-aaral ninyo!”

Napapailing na hinila ko siya palayo.

“Ano ba?! Let go off me!”

“Shhh… Ang ingay mo.” Sarap pasakan ng kutsara sa bibig.

“Sa’n mo ba ko dadalhin? Bitawan mo nga ako!”

Pero hindi ko pinakawalan ang kamay niya. Hinigpitan ko lang lalo ‘yon. “Ma’am, hihiramin ko lang po si Janiyah. Papakainin ko lang po at mukhang gutom na. Baka yung mga estudyante na ang kainin nito mamaya.” paalam ko sa librarian.

“Sige. Bumalik ka na lang, Janiyah.”

“Pero ma’am…”

“Let’s go, Janiyah.” Hinila ko na siya palabas ng library.

= = =

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

“Bitiwan mo nga ako!” Paano ba naman nakatingin na saming dalawa ni Marky ang mga estudyanteng nasasalubong namin paglabas namin ng library. Mapagkamalan pa nilang boyfriend ko siya. Duh!

“Edi bitiwan.” Binitawan na nga niya ako.

Napahawak ako sa kamay kong nanakit na dahil sa pagkakahawak niya. “Ang sakit, ah. Makahila ka diyan, para kang humihila ng hayop.” naiinis na reklamo ko.

 

 

“Kung makasigaw ka naman, para kang kinakatay.”

Humalukipkip ako. “Epal ka kasi.”

“Sinong mas epal sating dalawa? The who saved those students from your raging claws or yung taong nanggugulo ng love story ng iba?”

Tumaas ang kilay ko sa huling sinabi niya. Ako? Nanggugulo ng love story ng iba? Matalino ako kaya hindi ko na kailangang tanungin kung sino ang tinutukoy niya. Alam ba niya ang sinasabi niya?

“What are you talking about? Walang love story na namumuo between Warren at that Janine girl. They are just friends.” Kahit pa alam kong may gusto si Warren kay Janine. Ilang buwan na simula ng sabihin niya sakin ‘yon at tanda ko pa ang sinabi niya sakin.

“Gusto ko siya, pero hindi pwede.”

Kaya alam kong hindi magiging sila. Never.

“Friends?”

Napatingin ako kay Marky. Nakangiti pa siya na parang matatawa.

“Friends?” ulit na naman niya. “Bakit lagi silang magkasama? Alam mo bang nakita ko silang sabay na umuwi? Sumakay si Janine sa kotse ni Warren.”

“So?” Nakita ko na din ‘yon. Ilang beses na. Nang tanungin ko si Warren kung bakit sabay silang dalawa, sinabay lang daw niya si Janine dahil parehas sila ng way pauwi. Kaya nga naiinis ako kay Janine dahil sinabihan ko na siyang tumanggi kapag isasabay siya ni Warren. Pero nakikita ko pa rin silang magkasabay!

“Matalino ka diba? Dapat alam mong mero’ng kakaiba sa pagitan nila. They are not just friends. There’s more than that.”

“There’s nothing more than that friendship.” Yun lang at tinalikuran ko na siya. Ayokong sumang-ayon, pero tama si Marky. Noon pa lang, napapansin ko nang mero’ng something sa pagitan ni Warren at Janine.

May gusto si Warren kay Janine pero hindi pwede. Pinapalayo ko si Janine kay Warren pero hindi rin pwede. Bakit hindi pwede? Yun ang aalamin ko. At kapag nalaman ko ang bagay na ‘yon, I will make sure na mananatiling hindi pwede ang bagay na ‘yon dahil tanging kami lang ni Warren ang pwede.

“Janiyah!”

I rolled my eyes when Marky followed me. “Why are you still following me?” hindi lumilingong tanong ko.

“Sabay tayong kakain.”

“Says who?”

“Says me.”

“Hindi ako kumakain sa mga fastfood chain.”

Napahinto ako nang makita ko si Warren na kalalabas lang sa isang kwarto. Nakita niya rin ako dahil napalingon din siya sa gawi ko. Kumaway siya sakin. Lalapitan ko na sana siya nang may lumapit naman sa kaniyang professor. Sinenyasan niya kong may pag-uusapan sila ng professor. Tumango ako. Umalis na sila.

Tiningnan ko ang kwartong nilabasan ni Warren kanina. “Anong ginawa niya do’n?” tanong ko sa sarili ko.

“Malay ko.”

Nilingon ko si Marky. “I’m not asking you, okay.” Epal talaga! “Ayokong sumabay sa’yo ng lunch. Hihintayin ko na lang si Warren.”

Iniwan ko na siya at nilapitan ang isang estudyanteng kalalabas lang ng kwartong nilabasan ni Warren kanina.

“Hey!”

“J-janiyah! B-bakit?” gulat niyang tanong na nauutal pa. Normal reaction ng mga normal na estudyanteng nilalapitan ko. Dahil lahat ng mga kumakalaban sakin, abnormal ang tingin ko.

“Anong ginawa ni Warren dito kanina?” nakataas ang kilay na tanong ko.

“H-hah?”

Pinanlakihan ko siya nga mga mata. “Bingi ka ba? What did Warren do in your office?” madiing tanong ko.

= = = = = = = =

( Marky Corpuz’ POV )

Hindi ko na sinundan si Janiyah. Mahirap na. Ayokong makahalata siya. Napailing na lang ako habang nakatanaw sa ginagawa niya. May binu-bully na naman siyang estudyante.

“Ang laki na ng pinagbago ni Janiyah.”

Napalingon ako sa likuran ko nang marinig ko ang boses na ‘yon. Isang lalaking mataba—hindi naman talaga sobrang taba— ang nakita ko. May suot siyang eyeglasses at may hawak na burger at fries. May kipkip din siyang libro na nakaipit sa kilikili niya. Mukha siyang friendly.

Naalala ko ang sinabi niya kanina.

“Pinagbago? Paano mo nasabi ‘yon? Sino ka ba?”

“I’m Bruce. At paano ko nasabing ang laki na ng pinagbago niya? I’m her highschool schoolmate.” sabi niya sabay kagat sa burger niyang hawak.

Highschool? Sa pagkaka-alam ko, sa probinsya nag-aral si Janiyah nung highschool siya. Mukhang madami akong malalaman sa lalaking ito. Napangiti ako.

= = =

>>>CHAPTER 15 HERE