Love at Second Sight : Chapter 76

CHAPTER 76

( Princess’ POV )

Mula sa labas ng village nila Aeroll, sumakay siya ng tricycle papunta ng bahay niya. Inabot niya ang bayad sa driver at bumaba. Nasa harap na siya ng gate ng maisip niyang hindi niya nadala ang susi. Nagpalinga-linga siya sa paligid niya. Maulan kaya walang tao siyang makita. Hinagis niya ang payong niya sa loob ng gate. Isang lingon pa sa paligid niya bago siya sumampa sa gate. Basa na siya ng ulan ng makapasok siya sa loob.

Nakita pa niya ang kotse niyang nakaparada sa garahe bago siya lumapit sa front door ng bahay niya. Wala siyang susing dala pero mero’n siyang tinago sa ilalim ng paso incase na maiwan niya ang susi niya o wala siyang hairpin o ID para buksan ang pintuan.

Pagpasok pa lang niya sa loob ng bahay, sinalubong na agad siya ng pusa niya. Umupo siya at hinaplos ang balahibo nito. “Miming, bakit nandito ka? Nando’n ka kina Cath diba? Pinalayas ka ba niya dahil nagalit siya sakin kahapon?”

“Meooowww...”

“Oo. Alam kong kasalanan ko dahil hindi ko sinabi sa kaniya ang tungkol sa aksidente.” Tumayo siya at pinindot ang switch ng ilaw. Buwan na rin simula ng umuwi siya dito sa bahay niya.

Pumunta siya ng kitchen. Pagkatapos ay sa kwarto niya. Walang nagbago. Pati ang dating kwarto ng ate niya, tiningnan din niya. Hanggang sa mapunta siya sa isang kwarto. Ang kwarto ng parents niya. Pumapasok pa siya do’n nung mamatay ang papa niya. Pero simula ng mamatay ang mama niya bago siya mag-college, hindi na niya sinubukang pumasok sa kwarto.

Maraming alaala ang nando’n. Na gusto niyang manatili na lang sa loob. Dalawang mahalagang tao ang nawala sa kaniya no’n. At napakahirap tanggapin no’n. Kaya hindi na niya sinubukang pasukin ang kwarto dahil ayaw na niyang masaktan pa.

Naka-lock ‘yon at isinama na niya ang susi sa casket ng mama niya no’n. Pero hindi na niya kailangan ng susi para buksan ang kwarto. Bumalik siya ng kwarto niya at kumuha ng ID at hairpin.

Ilang saglit lang nang mabuksan niya ang pintuan. Dahan-dahan siyang pumasok sa loob. Inilibot niya ang tingin sa paligid.

So much memories in this room flooded in her mind.

Madalas siyang matulog dito nung bata pa siya. Kahit inaasar siya ng mama at ate niya dahil malaki na daw siya, dito pa daw niya gustong matulog. Pero tuwing naglalambing siya sa papa niya, lagi siya nitong pinagbibigyan. Hinahayaan nitong matulog siya dito.

Kahit may ginagawa ang papa niya dito sa kwarto at busy sa mga papel na hindi niya alam no’n kung ano. Basta ang alam niya, sa trabaho. Maglalambing lang siya dito na maglaro sila o kaya kwentuhan siya nito, pagbibigyan siya nito.

Tuwing naglalaro sila ng tagu-taguan ng ate niya, dito siya sa kwartong ito nagtatago. Kakasabwatin niya ang papa niya na wag siyang ituro sa ate niya bago siya magtago sa ilalim ng kama. Maririnig na lang niya na nagtatanong ang ate niya sa papa niya kung nasa’n siya. Sasabihin ng papa niyang hindi siya nito nakita. Pag-alis ng ate niya, ilalabas niya ang ulo niya sa ilalim ng kama at magkakangitian sila ng papa niya.

Her father’s smile.

Kahit pagod ito sa trabaho. Laging nakahanda ang ngiti nito sa kanila. Sa kaniya. When she was still a child, for her, he was the best father ever. Until now pa rin naman. And for her father, she was his baby princess.

But for her mother, she was her damulag princess. Big girl na daw siya kaya hindi na dapat siya tumatabi sa kanila ng papa niya. Pero tuwing natutulog na sila, ang higpit naman ang yakap nito sa kaniya.

Tuwing ginugulo niya dito sa kwarto ang papa niya at may ginagawang trabaho, sasawayin siya ng mama niya. Kapag sumimangot na siya, kikilitiin siya nito ng kikilitiin hanggang sa hindi na siya makahinga sa katatawa. Tapos, ito na lang daw ang magku-kwento sa kaniya. Kahit paulit-ulit ang kwento nito, okay lang sa batang katulad niya no’n. Lalo na pag siya ang bida. Tungkol kasi sa mga prinsesa ang kwento ng mama niya. Pagtiyagaan na lang daw niya.

Magkaiba man ang paglalambing ng papa at mama niya sa kaniya. Naging  mabuting magulang naman ang mga ito sa kaniya no’ng nabubuhay pa ang mga ito.

Hindi niya namalayang pumatak na ang luha niya. Kailan ba niya ginawa ang ganito? Kailan ba niya ginawa ang balikan ang ala-ala nila ng parents niya? Never niyang ginawa ‘to simula ng mamatay ang mga ito. Dahil malulungkot lang siya. Kailangan niyang maging matapang ng mga panahong ‘yon. To the point na iniwasan niya ang mga bagay na makakasakit sa kaniya no’n. Kahit pa ang itabi ang mga alaala ng parents niya.

Nang mamatay ang papa niya, nahirapan ang batang isip niya na tanggapin ‘yon. Five years matapos no’n, ang mama naman niya ang nawala. Ang hirap tanggapin. Sobrang hirap. That’s why, she blocked that feeling. Itinago niya ang sakit ng pagkawala ng magulang. Lahat-lahat. Para lang makapag-move-on siya sa mga nangyari. Naging matapang siya. But deep inside her, she’s hurting.

But then she met Aeroll. And all her defenses broke down.

“Si Aeroll... Kaya ko naharap ang mga ‘to dahil sa kaniya...” Pinunasan niya ang pisngi niya. Huminga siya ng malalim.

Sumandal siya sa dingding. At parang may naramdaman siyang lumubog. Kasunod no’n ay gumalaw ang kinasasandalan niya. Napa- “ouch!” na lang siya ng matumba siya ng tuluyan. Una ang puwet niya. Nakangiwing tumayo siya at lumingon sa likuran niya kung sa’n siya tumumba.

“Ano ‘to?” Parang pamilyar sa kaniya ang maliit na kwartong ‘to? Kinapa niya ng switch ng ilaw. Sa tinagal ng panahon, buti at gumagana pa. Siguro dahil hindi naman ito nabubuksan. Marami na rin siyang nakitang agiw sa kisame.

“Tama. Ito ang work room ni papa.” Fine arts ang natapos ng papa niya. At dito sa maliit na kwartong ‘to gumuguhit ang papa niya.

Akala niya panaginip lang ang araw na ‘yon na nakarating siya dito. Isang beses lang nangyari ‘yon. Nang makita niyang bukas ang secret door na sinandalan niya kanina. Nakatulog siya sa loob habang hinihintay ang papa niya. Nung magising siya, nasa kama na siya. Nang tinanong niya ang papa niya tungkol do’n sa magic room, sinabi nitong walang gano’n sa kwarto ng mga ito.

“Pero totoo ‘yon.” Inilibot niya ang tingin sa paligid. May mga painting tools siyang nakikita. May nakikita din siyang telang puti na nakatakip sa kung ano. Lumapit siya isa-isa sa mga ‘yon at tinanggal ang tela. Para lang mapangiti. May painting silang magkakasamang apat. May painting na mukha ng mama niya. Yung isa sa ate niya.

Huling tinanggalan niya ng tela ay yung pinakamalaking painting sa lahat. Napaatras siya. Siya ‘yon. Natutulog siya habang yakap ang isang malaking stuffed toy. Iyon ang araw na nakapasok siya work room ng papa niya at nakatulog.

Nag-init ang sulok ng mga mata niya. Hinaplos niya ang painting. Sa right bottom part nito ay may nakasulat na, ‘My Baby Princess’. “Papa...”

“My Baby Princess.”

Tumayo ang balahibo niya. Napalingon siya sa likuran niya. Ano ‘yon? Ba’t parang narinig niya ang boses ng papa niya? Kasabay no’n ay may nahulog na kung ano mula sa kisame. Impit siyang napatili. Napahawak siya sa dibdib niya. Tiningnan niya ang kisame. Luma na ‘yon. Parang may bulok na bahagi na nga.

Kumunot ang noo niya. “Ano ‘yon?” May notebook na maliit na nasa sahig. Nilapitan niya ‘yon at kinuha. Ang kapal ng alikabok. Tinakpan niya ang bibig at  ilong niya at pinagpag ang notebook sa table na nando’n. “Ano ba ‘yan?”

Tuluyan na siyang lumabas ng work room ng papa niya. Lumapit siya table at umupo sa upuan. Tinanggal niya ang taling nakaikot sa notebook. “Diary ba ‘to? Nino?” Nagsimula siyang magbasa.

‘Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin sa nalaman ko. Mananahimik na lang ba ako? O gagawa ng paraan para pigilan siya? Naging mabuti ko siyang kaibigan. Naging mabuti siya sa pamilya ko. Pero sinilaw siya ng pera. Napapansin kong nagbabago na siya. Alam kong magkaiba kami ng pananaw sa buhay pero nagkakaintindihan pa rin kami. Dati. Dahil ngayon, hindi na. At mukha ‘yon ang magiging dahilan para masira ang pagkakaibigan namin.’

Napatayo siya sa pagkakaupo niya. “Kay papa ‘to.” Kumabog ang dibdib niya. Binasa niya ang second page.

‘Sinabi ko sa kaniyang wag na niyang ituloy ang binabalak niya. Sinabi kong mapapahamak lang siya. Pero hindi siya nakinig. Nagalit siya sakin. Sinabi niyang pabayaan ko na lang siya sa gusto niya. Na wag akong makialam. Hanggang sa hindi sinasadyang makita ko ang isang bagay. Ang isang bagay sa gamit niya. Gumagamit siya ng bawal na gamot.’

Napalunok siya. Sino ba ang tinutukoy ni papa dito? Pinagpatuloy niya uli ang pagbabasa.

‘Pinagsabihan ko siya. Bilang nagmamalasakit na kaibigan niya. Pero katulad ng inaasahan, nagalit siya. Binalaan niya ko. Na huwag akong makikialam sa mga ginagawa niya.’

Inilipat niya sa third page.

‘Hindi inaasahang narinig ko siyang nakikipag-usap sa isang lalaki. At alam ko na ang pinag-uusapan nila. Ang balak nilang ‘yon. Nakita niya ko. Pero parang bulag na iniwas niya ang tingin niya na parang hindi niya ko nakita. Kinausap niya ko pagkatapos no’n. Sinabi niyang kung ano man ang mga narinig ko, manahimik na lang ako.’

Anong balak ‘yon? Inilipat niya sa kasunod na page.

 ‘I saw my baby princess sleeping in my work room.’

Hindi na ‘yon tungkol sa sinasabi ng papa niya. Pero binasa niya pa rin.

‘Walang tao sa bahay ng mga oras na ‘yon. Pumunta ng palengke ang asawa ko. Nasa labas naman at naglalaro ang mga anak ko. Kaya hindi ko muna sinara ang work room ko para kumuha ng tubig sa kusina. Nagulat na lang ako ng pagbalik ko, I saw my baby princess. She was sleeping while hugging her big stuffed toy.’

‘Hindi niya alam ang work room ko na ‘yon. Ang asawa ko lang ang nakakaalam. Curious si Princess sa lahat ng bagay. Hindi siya titigil hangga’t hindi niya nalalaman ang mga sagot sa tanong niya. Kaya nga hindi ko pinaalam ang kwartong ’yon. Alam kong mangungulit lang siya sa mga bagay na makikita niya sa loob ng work room ko.’

‘Habang pinagmamasdan ko siya kanina. Napangiti ako. Naisip kong ipinta ko siya. Hindi magtatagal, at magiging dalaga na ang prinsesa ko. Hindi ko na siya makikitang gano’n ka-cute habang natutulog. Kinuha ko ang camera ko at kinuhanan siya.’

‘ Iyon ang gagamitin ko para maipinta siya. Binuhat ko siya at inilipat sa kama niya. Nang magising siya at tinanong ang tungkol sa magic room. Natawa ako sa tinawag niya sa work room ko. Nagdahilan na lang akong panaginip lang ‘yon.’

Inilipat niya sa kasunod na page.

‘May kumausap na pulis sakin. At ‘yon ang naabutan ng kaibigan ko. Kaibigan ko ang pulis na ‘yon at nangangamusta lang. Pero iba ang inisip ng kaibigan ko. Inisip niyang nagsusumbong ako sa mga pulis tungkol sa balak niya. Nagalit siya. Galit na galit. Nag-away kami.’

‘Napilitan akong mag-resign. Pero hindi ko sinabi ‘yon sa pamilya ko. Pero bago ako umalis, kinausap ko ang kapatid niya na kaibigan ko rin. Sinabi kong pilitin niyang kumbinsihin ang kapatid niya na wag nang ituloy ang binabalak nito.’

Sino bang kaibigan ang tinutukoy ng papa niya? At sinong kapatid? Inilipat niya uli sa kasunod na page.

‘Natapos na ang painting ko. Ang painting ng baby princess ko. Sinikap kong matapos ‘yon sa loob ng ilang araw. Kinabahan kasi ako. Hindi ko alam kung bakit. Pero nararamdaman kong may masamang mangyayari sakin. May mga tawag akong natatanggap. Na sinasabing manahimik na lang ako sa mga nalalaman ko’.

‘Kinausap ako ng kaibigan kong pulis. May itinanong siya. May nakapagsabi daw sa kaniya ng tungkol sa ginagawa ng kaibigan ko. Hindi ako nagsalita. Wala akong sinabi. I still have hope for my friend. Na kaya pa niyang magbago. Kaya hindi ako nagsumbong. Tinawagan ko ang kaibigan ko. Sinabi kong may pulis na kumausap sakin. Sinabi kong mag-ingat siya at baka mapahamak siya. Nagalit siya. Inisip niyang pinagbabantaan ko siya.’

Nagtayuan ang mga balahibo niya. Naalala niya ang panaginip niya.

She turned the page.

‘Baby Princess, natapos ko na ang painting mo. My gift for your graduation next year. Masyado bang maaga? Nagmamadali ba si papa na maka-graduate ka na? Hindi ako nagmamadali pero gusto ko lang makasigurado na may regalo na ko sa’yo.’

‘Sana makita kitang makaakyat ng stage on your graduation. Sana makita kitang suot ang uniform mo pag tumuntong ka na ng highshool. Sana makita kitang suot ang gown mo sa prom mo. Sana makilala ko ang mga lalaking manliligaw sa’yo na dadaan muna sa mga kamay ko. Sana masubaybayan ko pa ang paglaki mo.’

‘Maraming sana. Pero ang gusto ko sa lahat ng sana ko, ituring kang prinsesa ng lalaking magmamahal sa’yo at mamahalin mo. Like what you are to me.’

“Papa...” Nag-unahan sa pagpatak ang mga luha niya. She turned the page. Sulat ‘yon para sa ate niya. When she turned the page again, para naman ‘yon sa mama niya. Hindi niya na kayang basahin ‘yon. Kaya inilipat niya sa kasunod na page.

‘When the right time comes. Kung sino man sa inyo ang makakabasa nito. Sana maintindihan ninyo ko. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa mga susunod na araw. Pero itatago ko itong notebook na ‘to. Hindi ko kayang sabihin sa inyo ang tungkol sa mga nalaman ko. Dahil ayokong mapahamak kayo.’

‘Mahal na mahal ko kayong pamilya ko. And I will do everything to protect my family kapalit man no’n ang buhay ko.’

Bumalik sa alaala niya ang panaginip niya. Nabitiwan niya ang notebook niya. “Papa... Bakit...” Napaiyak na siya ng tuluyan. “Pinatay siya... Hindi aksidente ‘yon... Pinatay siya...”

Napatingin siya sa sahig. May nakita siyang picture na lumabas mula sa notebook. Nakabaligtad ‘yon. Kinuha niya ‘yon para lang magulat sa makikita niya. Ang kuhang ‘yon. Yun din ang nakita niyang picture sa drawer ni Mr. Alex ng pasukin niya ang factory.

“Siya...” Nanginginig ang kamay niyang kinuha niya ang susi ng kotse niya sa drawer niya. Sa factory na ‘yon nag-trabaho ang papa niya dati. Kailangan niyang makausap si Tito Fred.

* * * * * * * *

Habang umuulan sa labas. Umuulan din ang mga luha niya. “Pinatay si papa...” Paulit-ulit niyang sabi habang nakatutok ang mga mata niya sa kalsada. “Pinatay siya...”

Twelve years man ang lumipas. Pero ang kaalamang may pumatay sa papa niya, hindi niya matatanggap ‘yon! Buhay pa dapat ang papa niya! Magkasama pa dapat sila ngayon! Nasubaybayan sana nito ang paglaki niya! Hindi sana sila aalis ng mama niya no’n para dalawin ang parents ng papa niya dahil malapit na ang death anniversary ng papa niya no’n! Hindi sana mamamatay ang mama niya!

Kasalanan lahat ng taong pumatay sa papa niya! At sisiguraduhin niyang magbabayad ang taong ‘yon! Ang Alex na ‘yon!

Huminto ang kotse niya. Naka-stop ang traffic light. Nang maramdaman na naman niyang nagba-vibrate ang phone niya. Kanina pa ‘yon sa bahay pero hindi niya pinansin. Kinuha niya ‘yon sa bulsa niya. Si Aeroll. Sinagot niya ang tawag.

“Hintayin mo ko dyan sa bahay mo.” bungad agad nito. Tinawagan siguro ito ng mama nito.

“I’m sorry, Aeroll...” umiiyak niyang sabi.

“Princess, you’re crying. Anong nangyari? Nasa byahe ka? Sa’n ka pupunta?” sunod-sunod na tanong nito.

“I’m sorry, Aeroll... Si papa...”

“Princess! Sa’n ka pupunta?” malakas nitong tanong.

“Sa factory—toot! toot! Tiningnan niya ang phone niya. Lowbat na siya. Ibinalik niya sa bulsa niya ang phone niya. Nag-go na ang traffic light. Pinunasan niya ang pisngi niya.

Isa lang nasa isip niya. Ang makarating agad ng factory.

* * *

>>>CHAPTER 77 HERE