Love at Second Sight : Chapter 47

CHAPTER 47

( Princess’ POV )

Pagmulat niya ng mata, ramdam niyang hindi maganda ang tulog niya. Saka lang niya napansing may hawak siya. Pagtingin niya sa kamay niya, nagulat pa siyang cellphone ‘yon. Not her cellphone but Aeroll’s phone. Nadala pala niya ‘yon kagabi ng hindi niya namamalayan.

Bumangon na siya at lumabas ng kwarto niya. Wala na si Aeroll sa baba. Wala rin sa kusina ng silipin niya. Pagbalik niya sa sala, may nakita siyang papel sa ibabaw ng center table. Kinuha niya ‘yon at binasa.

Goodmorning, Prinsesa! Buti na lang may ballpen at notebook dito. Uhm, How’s your sleep? Ako? Hindi okay. Nangawit ang likod ko sa sofa. Grabe ka talaga! Wala ka talagang ka-sweetan sa katawan mo noh? Hindi mo man lang ako binigyan ng unan. :)) Bilang ganti, hindi kita pinagluto ng breakfast mo. Nah! I’m just kidding. May duty pa kasi ako, eh. Kung wala lang akong duty, pinagluto na kita. Uhm! By the way, have you seen my phone? Ang alam ko dala ko siya kagabi pero hindi ko siya makita kanina. Gusto sana kitang tanungin, kaya lang baka pag pumasok ako ng kwarto mo, hindi na ko makalabas. Hahaha! Joke lang! Nakasimangot ka na naman dyan! So, ahm, see you later. :))

Akala niya ‘yon lang yung nakasulat. Pero napansin niya ang likod ng papel, mero’n pa pala.

P.S. I love you.

Hindi niya mapigilang mapangiti sa sulat nito. Parang love letter kung iisipin sa haba. Pero agad ding nawala ang ngiti niya ng mapatingin siya sa phone ni Aeroll na hawak pa rin niya. Binitiwan niya ang phone sa ibabaw ng sofa at tiningnan kung anong oras na. 8am na. Tamang-tama, magpapasa siya ng manuscript sa Manila.

Lumapit siya sa bintana at sumilip. Hindi na masyadong masama ang panahon. Maliwanag na pero may konting ambon pa rin. Napalingon uli siya sa phone ni Aeroll na nasa sofa. Hanggang ngayon, natatandaan pa rin niya ang pangalang ‘yon.

“Chariz. Sino ka ba sa buhay ni Aeroll?”

* * * * * * * *

( Aeroll’s POV )

Nasa nurse’s station siya at hawak ang isang chart ng pasyente niya ng may tumabi sa kaniya.

“Aeroll, pwede bang paki-abot ‘yon?” Hindi lumilingong inabot niya dito ang cotton. “No, the other one.” Yung lalagyan ng syringe ang inabot niya dito. “Hindi ‘yan.”

Nilingon niya ito. “Chariz.” Nginitian lang siya nito. “Why don’t you get it by yourself?”

“Hindi ko abot, eh. Saka masakit ‘tong braso ko. Remember what happened yesterday at the seminar? I slipped.”

Pero parang may ibang meaning ang sinabi nito. Hindi siya manhid para hindi ma-gets ang tinutukoy nito. “Ano bang pinapaabot mo?”

Itinuro nito. Kinuha naman niya. Pero humirit pa talaga ‘to bago umalis. “Have you read my message last night?” Kumunot ang noo niya. “It’s true. Ikaw lang ang gusto ko.” bulong nito sa kaniya.

Mas lalong kumunot ang noo niya. Anong message? Wala naman siyang nabasa? Nasa’n ba kasi yung phone niya? Ang sabi ng mama niya pag-uwi niya kanina, nakausap pa daw nito sa Princess last night which means na dala niya ang phone niya kagabi at hindi niya nakalimutan sa bahay nila. Ang tanong, nasa’n ang phone niya? Bakit hindi niya makita kanina ng magising siya?

“Have you read my message last night? It’s true. Ikaw lang ang gusto ko.”

Shit! Baka mabasa ni Princess ang text na ‘yon, kung anumang text na ‘yon. Pero hindi naman siguro. Hindi naman siguro siya magbabasa ng message ng iba.

Naputol ang pag-iisip niya ng may lumapit na babae sa kaniya. “Nurse, paubos na po yung dextrose ng asawa ko.” Sinabihan niya ito kanina na tawagin siya pag paubos na yung dextrose na nakakabit sa asawa nito.

Nginitian niya ito. “Okay.“ Pinuntahan niya ang pasyente niya.

* * * * * * * *

( Princess’ POV )

Napasa na niya ang manuscript niya at ngayon ay pauwi na. She glanced at her watch. It’s almost 11am.  Naisipan muna niyang dumaan sa mall para kumain. Habang naghahanap ng makakainan sa loob ng mall, hindi sinasadyang nabangga siya ng babaeng may kausap sa phone. Hindi ito nakatingin sa dinadaanan nito. Namukhaan niya agad ito.

“Amy.”

Sinenyasan siya nito na wag maingay. Tumango lang siya.

“Yes, Sir James.” Kaya pala. Kausap nito si James. Pero bakit hindi nito sinabing nakita siya nito ngayon kay James? May alam ba ‘to? “Okay na po. Nakuha ko na po ‘yong contract. Pabalik na po ko sa office.” PAUSE. “Yes, Sir.” Matapos ilagay ang phone sa bag nito at hinarap siya nito. “Ma’am…”

“Amy, Princess na lang. At walang po.“ Di hamak naman na mas matanda ito sa kaniya ng tatlong taon. Masyado lang itong magalang dahil girlfriend siya ng amo nito. EX na pala.

“Okay.” nakangiting sabi nito.

“Pabalik ka na ba sa office?”

“Magla-lunch na muna ko before going back. Ikaw? Kakain ka din ba?”

“Oo.”

“Sabay na tayo.”

“Okay.”

Pumasok sila sa isang restaurant at umorder. Habang hinihintay ang order nila ay nakipagkwentuhan muna siya dito. Iniiwasan niyang maging topic ang tungkol sa kanila ni James pero sadyang hindi talaga maiiwasan.

“Hindi naman sa nakikialam ako. Napansin ko lang kasi ng huli kang magpunta sa office. Nag-away ba kayo ni Sir? Parang first time ninyong mag-away ng gano’n, eh. Tapos pag-alis mo pa, nadinig namin ni Hunter na may kung anong nabasag sa loob ng office. Tapos pinakansel pa ni Sir yung mga appointments niya.”

“Hah? Ano kasi...” Paano niya ba sasabihin?

“Pag-pasensyahan mo na si Sir, ah. Masyado lang siyang stress. Nagkasabay-sabay lang kasi ang problema sa company.”

Kumunot ang noo niya. “Problema?”

“Hindi ba nabanggit sa’yo ni Sir James?”

Umiling siya.

“Sabagay. Sa loob ng tatlong taong pagtatrabaho ko sa kaniya, gano’n na talag si Sir. Hangga’t kaya niya ang problema, hindi siya nagsasabi sa daddy niya. Alam mo naman diba? May sakit sa puso ang daddy niya. For three years na siya ang namahahala sa company nila, hindi siya pwedeng mabigo. Mataas kasi ang expectations ni Mr. Aurello sa kaniya. Biruin mo, at the age of 22, sa kaniya na pinamahala ang company nila. Matalino naman kasi si Sir James at madaling matuto. Unlike his twin brother. Sana hindi lang mukha ang pinagkapareho nila, pati ugali sana ni Sir James, nakuha din ni Sir Justine.”

Alam niya ang kwentong ‘yon. Pero anong problema?

“Hindi mo ba napansin? Pinayagan ka agad ni Sir James na magbakasyon sa malayo? Pansin ko naman na pagdating sa’yo, masyado siyang mahigpit, eh.”

“May problema na before I left?”

“Yes. Pinayagan ka niya agad dahil alam niyang magiging sobrang busy siya sa company. Pero hindi ka pa rin niya matiis. Lalo na ng hindi niya ma-contact ang phone mo. Pati nga ako, sinabihan niyang kontakin ka. Dumagdag pa ‘yon sa problema niya.”

“Ano bang problema ng company nila?”

“Dahil girlfriend ka ni Sir, okay lang naman na sabihin ko sa’yo. Gusto ko lang na maintindihan mo si Sir ngayon.” Tumikhim ito. ”Una, problema sa mga investors at ‘yon ang dahilan kaya out-of-the country siya ng umuwi ka from your vacation. Second, may perang nawawala sa company. Third, may problema sa mga production ng products. Third, si Sir Justine.”

“Si Justine?”

“Oo. Tuwing umuuwi kasi si Sir Justine, lagi siyang may dalang problema.”

“Anong problema?”

“Hindi ko alam. Pero nakasanayan na naming uuwi lang siya kapag may problema siya. Hindi lang simpleng problema. At isa pa, ang daddy nila...”

“Anong nangyari kay Tito?” Kinabahan siya.

“Inatake si Mr. Aurello kahapon. Nakasagutan niya si Sir Justine.”

Napahawak siya sa bibig niya. “How is he?”

“Okay na si Mr. Aurello. Nasa hospital siya ngayon. Nando’n nga si Sir James. At kaya ako nandito dahil ako muna ang inutusan niyang kumuha ng contract sa isa naming client. Gusto ng client na personal na iabot. At dahil kilala na ako ng client naming ‘yon, ako muna ang nakipagkita.”

Natahimik na lang siya. James, bakit wala kang sinasabi?

“Princess, wag mong sabihin kay Sir James na sinabi ko sa’yo.”

Tumango siya.

“Sir James needs you now. Kung ano man ang pinag-awayan ninyo, intindihin mo na lang siya. Nagkasabay-sabay lang ang problema sa company at sa family niya.”

At pati ako nakisabay pa. Mas lalo siyang natahimik. Kahit wala siyang alam sa mga problema ni James, still she felt guilty.

Ngayon, mas naiintindihan niya kung bakit iba si James ng huli silang magkita. Kung bakit gano’n ang inakto nito.

I’m sorry, James.

* * * * * * * *

Namalayan na lang niyang nasa harap na siya ng hospital kung sa’n naka-confine ang daddy ni James. Matapos nilang mag-usap ni Amy kanina, she decided to visit James’s father.

Matapos malaman ang room number ng daddy ni James, dumeretso agad siya do’n bitbit ang bulaklak na binili niya kanina. Kakatok na sana siya ng biglang bumukas ang pintuan. Nagkagulatan pa sila.

“James.”

“Princess.”

Nagkasabayan pa silang magsalita. Agad nitong sinarado ang pinto. She cleared her throat. Tiningnan niya si James. Halata sa mukha nito ang pagod at puyat.

“Anong ginagawa mo dito?” Hindi naman ito galit. Mukha nga itong gulat. “Hindi ka naman pumupunta ng ospital diba? Dahil ang sabi mo may phobia ka?”

“I’m overcoming it slowly.” Dahil ‘yon kay Aeroll. ”Gusto ko lang dalawin ang daddy mo. I know na hindi maganda ang huling pagkikita natin, pero—”

“Do’n tayo mag-usap.” Hinawakan nito ang kamay niya at inakay siya sa malapit na mahabang upuan sa tabi ng pader. Ilang saglit muna ang lumipas bago siya nagsalita.

“I’m sorry.”

“For what? Hindi mo naman kasalanan kung bakit inatake si Daddy.”

“Hindi dahil do’n. Sumabay pa kasi ako sa mga problema mo.”

Napalingon ito sa kaniya. “Problema?”

Tiningnan niya ito. “Hindi ko kasi alam.”

Mukhang nakuha nito ang tinutukoy niya. Sinandal nito ang ulo nito sa pader at pumikit. “Hindi ko alam kung paano mo nalaman. Pero may idea na ko kung sino ang nagsabi.”

“Don’t be mad at Amy.”

“Should I?” Dumilat ito at nilingon siya. “Dapat pa nga siguro akong mag-thank you sa kaniya dahil nandito ka ngayon. Hindi ko kasi alam kung paano ka haharapin at kakausapin. I’m not myself the last time we talked.” Umiwas ito ng tingin at yumuko. “I’m sorry about that, Princess. Hindi ko sinasadya. Alam mong hindi ko magagawa sa’yo ‘yon. Pati yung masasakit na salita na sinabi ko sa’yo. I’m sorry. Ang dami lang kasing problema sa company. Alam kong hindi tamang dahilan ‘yon, pero kasi...”

Hinawakan niya ang balikat nito. “I understand, James. Pero sana nagsabi sakin ng problema mo. Hindi man ako direktang makatulong, but still may masasandalan ka. I know it’s very hard for you to run your company with your own. Ano pa’t naging girlfriend mo ko kung hindi mo naman ako sinasabihan ng problema mo.”

“Kung sinabi ko ba ang problema ko, hindi ka ba aalis?”

“Oo.” Hindi talaga siya aalis.

Ngumiti ito ng pilit. “Sana pala, sinabi ko na lang. Para hindi ka na-fall sa iba.”

Natigilan siya sa sinabi nito. Hindi niya rin siguro nakilala si Aeroll.

“Paano kung pag-uwi mo, saka mo lang nalaman ang mga problema ko? Makikipag-break ka pa rin ba sakin?”

Mas lalong hindi siya nakasagot. Sa sahig siya tumingin.

“Siguro si Justine ang dapat kong sisihin. Dahil kung hindi mo siya nakitang may kasamang iba, hindi mo ako mapagkakamalang ako siya. Hindi ka masasaktan. Hindi ka magagalit. At mas lalong hindi ka maiin-love sa iba.”

Napalingon siya dito. “Hindi gano’n ‘yon James. Wala siyang kasalanan.”

“But it’s his fault kung bakit inatake na naman si Daddy!” madiing bulong nito. Nakuyom nito ang kamao nito. Hinawakan niya ang kamay nito. Huminga ito ng malalim. Saglit silang natahimik bago ito nagsalita. “Wala na ba talaga, Princess? Wala na ba talaga ko dyan sa puso mo? Gano’n na lang ba kadali para sa’yo ‘yon?”

Ramdam niya ang sakit sa bawat salita nito. “James, please...”

“I’m sorry...”

“I’m the one who should say sorry.”

“Don’t be. Mas nasasaktan lang ako sa bawat sorry mo.” Huminga ito ng malalim. “I have one favor to ask you.”

“Ano ‘yon?”

“Hindi alam ni Daddy na wala na tayo.”

Parang alam na niya ang favor na gusto na sasabihin nito.

“You know how much he adores you, right? Ikaw nga ang Prinsesa niya diba? Minsan nga gusto ko ng magselos dahil parang mas anak ka niya kesa sakin.” Hinawakan nito ang kamay niya. “As much as possible, ayaw na namin siyang bigyan ng sama ng loob. Bawal siyang ma-stress. Daddy’s condition is critical, another heart attack, baka hindi na niya kayanin.” Huminto ito. “Pwede bang wag mo na nating ipaalam na wala na tayo?”

She sighed. “I understand, James.” Isa lang ang ibig sabihin no’n. Kailangan nilang magpanggap sa harap ng Daddy nito.

“Thank you, Princess.”

Nginitian niya ito. “Pwede na bang makita si Tito?”

Tumango ito bago sila pumasok sa kwarto ng Daddy nito. Kasama nito ang asawa nito. Napalingon ang dalawa sa kaniya.

Lumiwanag ang mukha ng Daddy ni James. “My Princess!”

Lumapit siya dito. “Kamusta po, Tito?” Nilingon niya ang mommy ni James na nakaupo sa kabilang panig ng kama. “Goodafternoon, Tita Angela.”

“Goodafternoon.” hindi ngumingiting sagot nito. Tumayo ito. “Lalabas na muna ko. Parang uminit.”

“Pagpasensyahan mo na ‘yon.” bulong ng daddy ni James ng makalabas na ang asawa nito. “Malapit na kasing mag-meno-pause.”

Ngumiti na lang siya. Kahit hindi naman nito sabihin, sanay na siya. Cold na ang pakikitungo sa kaniya ng mommy ni James simula ng maging sila ng anak nito. Alam niyang hindi ito boto sa kaniya para kay James. Paano kaya pag nalaman nitong wala na sila ni James? Malamang magdiwang ito ng husto.

 “Hindi ba takot kang pumunta ng ospital kaya nga hindi mo ako madalaw-dalaw kapag nako-confine ako? Bakit ngayon?”

“May tao po kasing nagturo sakin na kailangan ko ding harapin ang takot ko.”

“Si James ba ang tinutukoy mo, iha?”

Pilit siyang ngumiti. Kung pwede lang niyang sabihing si Aeroll, eh. “I just want to surprise you, too, Tito Eric.”

“I love surprises. Unfortunately, my heart didn’t.”

Napangiti siya. Mapagbiro ito. Siguro dito nagmana si Justine. Hinawakan ni Tito Eric ang kamay niya. “Iha, kailan ba kayo ikakasal nitong anak ko? Para naman bago ako mawala sa mundo, makita ko muna ang mga apo ko.”

“Dad!”

“Tito, don’t say that. Matagal pa po ang buhay ninyo.”

“Okay. Okay. Pero kailan ninyo ba balak magpakasal?”

Natigilan siya sa tanong nito. Ngumiti siya ng pilit. “Tito, wala pa po kasi sa isip ko ang magpakasal.” Nakita niyang lumungkot ang mukha nito. Tumingin ito sa bintana ng kwarto nito.

“Marami pa kasing pangarap si Princess, Dad. She’s only twenty two years old. Ayoko pa siyang itali sa isang relasyong pangmatagalan hangga’t hindi pa siya handa.”

Napalingon siya kay James. Humigpit ang pagkakahawak nito sa balikat niya.

Mukhang malaking problema ang pagpapanggap na ‘to.

Hanggang kailan sila magpapanggap sa harap ni Tito Eric?

* * *

>>>CHAPTER 48 HERE