As a Man (FTV) - Chapter 4

CHAPTER 4

“You probably just want to be free..”

 (Wonnie POV)

It’s Saturday… and today is the day.

WONNIE: OH? SAAN KA PUPUNTA?

JOON: UM… MAY MAHALAGA AKONG TRAINING TODAY. MALAPIT NA YUNG NEXT COMPETETION KO, REMEMBER?

WONNIE: YEAH BUT… (Pero the two of us should celebrate! Gusto kong sabihin o ipaalala na anniversary namin ngayon.) YOU SHOULD PROMISE THAT YOU’LL BE HOME FOR DINNER.

JOON: DINNER… YEAH… BYE!

Aalis na sana siya pero pinigilan ko pa siya.

WONNIE: I LOVE YOU JOON.

JOON: A… (Nakalimutan na ba niyang sabihin saakin yun bago siya umalis? Oh wait… when was the last time nasabi niya saakin yun?) I LOVE YOU… BYE!

At madali na siyang umalis agad without even a hug… or a simple glimpse so he could see how I look today.

Nang maiwan na akong mag-isa, nasabi ko na lang…

WONNIE: WHY IS IT THAT YOUR WORDS ‘I LOVE YOU’ DOESN’T SOUND THE SAME AS BEFORE? (I shook my head. Tapos itinuon ko na lang ang sarili ko sa ibang bagay… like finding a great recipe!) TAMA! AKO MISMO ANG MAGLULUTO NG KAKAININ NAMIN TO MAKE IT MORE SPECIAL!

TIME: Dinner time

Hinanda ko ang lahat ng paboritong pagkain ni Joon. He should be here any minute now.

~The long waits are getting harder and harder~

Tina-try ko siyang tawagan pero hindi ko ma-contact ang cellphone niya. Bukod sa malamig na ang hinanda kong mga pagkain, ilang oras na din siya late sa usapan namin.

Ni hindi pa niya ako nagagawang batiin ngayong araw na ‘to… so what’s really happening?

~I think of giving up hundreds of times~

Natatakot ako sa mga nangyayari sa pagitan naming dalawa. It felt like these past few days or months, we’re slowly falling apart.

~Since I’m lacking, Since I’m foolish, I’m only looking at you~

Pero dahil sobrang mahal ko si Joon, ayokong isipin ang bagay na yun.

At sigurado akong may dahilan… may dahilan kung bakit hindi siya umuwi ngayon at hindi kami nag-celebrate ng anniversary namin.

¤ ₪ ¤ ₪ ¤ ₪ ¤

 (Joon POV)

Dumating na ba ang araw na pinangangambahan ko? Ang araw na parang hindi ko na kayang panindigan ‘to?

Maayos naman kami nung mga unang buwan ng pagsasama namin, pero bakit parang habang tumatagal, umaabot sa punto na nagsasawa na ako. Na parang katulad ng iba kong naunang relasyon, hindi na nagiging masaya?

Iba naman si Wonnie sa lahat ng mga babae… dahil mas minahal ko siya, kaya mas nagtagal kami… pero hanggang kelan?

Napaka-ganda na ng mga plano niya para saaming dalawa pero sa totoo lang, hindi ko pa rin maiwasang magdalawang-isip. Hindi ko pa rin maiwasang itanong kung para nga ba talaga kami sa isa’t isa?

WONNIE: I LOVE YOU JOON.

JOON: A… I LOVE YOU… BYE!

Masyado ko na bang pinatagal ang relasyong ito? Mahal ko naman si Wonnie pero… pero meron pa ring alinlangan sa puso ko.

Kaya ngayong araw ng anniversary namin, pinili kong mag-practice ng swimming kahit wala naman talagang naka-schedule na training ko sa araw na ito.

Humanap lang talaga ako ng paraan para makaiwas… at makapag-isip sa kung ano talaga itong tumatakbo na naman sa puso at isip ko.

Sinadya kong umuwi ng late, pero wala akong planong bumalik sa unit ngayon… yun ay dahil hindi ko kayang tignan ng direcho sa mata si Wonnie, lalo pa at naguguguluhan pa ako.

JOON: HANGGANG ANONG ORAS BA NIYA AKO BALAK HINTAYIN? (Nakatingala ako sa labas ng apartment building at nakatanaw sa unit namin. Nakabukas pa rin ang ilaw kahit na late na ako sa usapan namin) WAG MO NA AKONG HINTAYIN WONNIE… MATULOG KA NA… (Wag mo nang dagdagan pa ang pagka-guilty ko.)

Tumalikod ako sandali dahil wala akong planong umalis dito sa kinatatayuan ko hangga’t hindi ko pa nasisiguradong tumigil na nga sa kahihintay si Wonnie saakin.

Paglingon ko ulit doon sa kwarto, nakahinga na ako ng malalim dahil nakapatay na ang ilaw, marahil napagod na siya at nagpahinga na.

*     *     *

Ilang araw akong hindi umuwi sa unit… ilang araw na pinili kong patay ang cellphone ko… kaya ilang araw din na wala kaming contact sa isa’t isa.

Nag-aalala ba siya? Hindi na ako magtataka roon.

Nang maisip kong matagal na rin na nagtatago ako, umuwi na ako ng bahay. At inihahanda ko na ang sarili ko sa galit niya. Karapatan naman niya yun eh…

Pero pag-uwi ko, nagtinginan lang kami at wala siyang ibang sinabi.

JOON: HINDI KA GALIT?

WONNIE: HINDI… GUSTO KONG MARINIG MUNA ANG DAHILAN MO.

Sinadya kong wag mag-salita… dahil tama lang na magalit siya saakin.

Kaso wala siyang sinabi… ni hindi man lang niya ipinamukha saakin ang pagiging walang kwenta kong boyfriend. Bakit gusto niyang piliin na maging manhid?

Lalo akong naasar. Dahil habang tumatagl ito, mas nasasaktan ko siya dahil pilit niyang iniiwas ang sarili niya sa katotohanan.

WONNIE: TARA! KAIN TAYO!

Hinila niya ako papunta sa lamesa, pinagsilbihan na parang wala lang sa kanya yung ginawa ko.

Tahimik akong naupo at kinain yung nakalagay na pagkain sa lamesa pero kumuha pa rin siya ng ibang pagkain.

WONNIE: ITO! MAS MASARAP ‘TO! SAY AH!

JOON: (Susubuan pa niya sana ako tulad ng madalas niyang gawin pero tinanggihan ko yun.) WAG NA WONNIE.

Bakas ko sa mukha niya ang lungkot… pero pinipilit niyang ngumiti.

WONNIE: JOON… DIBA PABORITO MO ‘TONG JUICE? NAALALA KO NAKAKAUBOS KA NG TATLONG GANITO NG ISANG INUMAN LANG. ITO OH…

JOON: WAG NA… MERON PANG LAMAN YUNG SAAKIN.

Natahimik kami ulit… at hindi ko na matitiis na sa ganitong paraan ko siya nasasaktan. Umalis ako sa kinatatayuan ko at iniwan siya doon.

¤ ₪ ¤ ₪ ¤ ₪ ¤

 (Wonnie POV)

Matapos ang ilang araw na pagkawala ni Joon, nagbalik na siya… pero ni hindi niya pinaliwanag saakin ang dahilan.

Nagbalik nga siya ngayon, magkasama kami ulit sa iisang bahay pero ang layu-layo na ng loob niya saakin. May ginawa ba akong kasalanan? Bakit siya nagkakaganito? Bakit niya ako ginaganito?

Nasa higaan niya siya ngayon, tahimik at ayaw magpa-istorbo. Pero nilapitan ko siya, at tumabi pa ako sa kanya.

WONNIE: JOON… (Pagtabi ko, naramdaman kong plano na naman niyang iwasan ako pero pinigilan ko na siya.) MAG-USAP TAYO KAHIT SANDALI LANG… PWEDE?

Nakatingin siya saakin at saka siya bumalik sa pag-upo niya.

WONNIE: NAALALA MO BA NUNG UNA TAYONG MAGKITA HA?

JOON: OH…

WONNIE: ALAM MO GUSTUNG-GUSTO KO YUNG NGITI MO. AAMININ KO SAYO NA NUNG UNA PA LANG, I ALWAYS FLUTTER IN FRONT OF YOUR SMILE. (May pilit na kumikirot sa puso ko at gusto nang paluhain ang mga mata ko, pero sabi ng isip ko, wag sa harap niya ngayon…) TAPOS MAY MGA PANAHON DIN NOON THAT I FEEL UNEASY AND I CAN’T SLEEP UNTIL YOU FALL ASLEEP.

Tahimik lang niyang pinakikinggan ang sinasabi ko.

WONNIE: MASAYA NAMAN TAYO NOON DIBA? ANONG NANGYARI NGAYON? I’m not a woman who expects many things. But I collapse from one of your inattentive words, JOON. SO BAKIT HINDI KA MAGPALIWANAG? ANONG PROBLEMA SA ATING DALAWA?

JOON: I’M SORRY WONNIE… BUT I JUST think i can no longer keep this relationship.

Lalo akong nasaktan sa sinabi niya! Na parang matagal na panahon na lang niyang pinagtitiisan na makasama ako. Kahit hindi niya sabihin, yun ang pinararamdam niya saakin.

But maybe he’s right. The laughters, the smiles, the glances… even these small expressions are nowhere to be found between us now.

WONNIE: OKAY… (I just plainly answered.)

JOON: BUKAS NA BUKAS DIN, IPA-PACK KO NA ANG MGA GAMIT KO PARA…

WONNIE: NO… (Tumayo ako at hinugot ko ang lahat ng natitirang lakas ng loob ko sa sarili ko.) AKO NA LANG ANG AALIS.

JOON: BUT…

WONNIE: IF THIS IS THE END, i can no longer stay in this house ‘coz this will only reminds me of you. (Nagmakaawa na ako sa kanya at yung kanina kong pinipigil na luha sa mga mata ko, tuluyan nang pumatak.) AND i’m willing to let you go. so joon, please let me also go…

~Trying to be more happy than my painful separation~

ALL IMAGES IN THIS CHAPTER ARE SCREENSHOT AND EDITED BY AEGYODAYDREAMER

PLEASE DO NOT TAKE WITHOUT PERMISSION!!!

End of Chapter 4

>>>FINAL CHAPTER HERE

Disclaimer: This is a short story based on a music video. The characters and the plot are just an adaptation from the song's MV and/or are used as it is. Photos and some of the song's lyrics are also used in some parts of the story. (Bold-Italic type is used if the line is from the lyrics of the song) No copyright infringement intended!!!


Meanwhile, the whole script/dialog is from the author's pure imagination.